De Marken in Italië: een videoreisverslag

En waar trekt Oes Nest dit jaar naar toe?
Naar de Marken!
De Marken?

Graag nodig ik jullie uit om deze ongekende streek te ontdekken in Italië. Je maakt er kennis met de Apennijnen, versterkte dorpen en steden, smalle steegjes, kerken en kapelletjes, slechte wegen, parasols, immense velden weidebloemen, aardbevingen, agriturismo, heiligen, mummies, sopranen, vogelperspectieven en heel veel Columbusplekjes.

https://www.youtube.com/playlist?list=PLdzqgobRGb31xAWjOGFyUr_0Z7jRySzCH

Heiderscheid

Er bestaan twee soorten déjà vus: de psychologische en de fysische.  Bij de eerste soort lijkt het of je iets reeds gezien hebt, maar in werkelijkheid is dit niet zo.  Ik heb dit vooral bij mooie vrouwen.  Wij kregen vandaag een déjà vu van de tweede soort.  Met de kerstvakantie 2016-2017 stonden we met Oes Nest reeds in Esch-sur-Sûre.  Het was toen 40 graden kouder dan nu, als het niet meer was, zeker 's nachts.  Het dorp ligt aan het begin van de Lac de la Haute Sûre, een stuwmeer gevormd om hydroelektriciteit op te wekken.  We hadden het plan om er met onze fietsen rond te rijden, maar de dame die ons in behoorlijk Nederlands te woord stond in la maison du parc naturel, bracht duidelijkheid dat dit niet mogelijk was.  We hadden in hetzelfde huis anderhalf jaar geleden wandelkaarten van de streek gevraagd.  We breiden toen zelf een tochtje aaneen van 41,5 km.  Er zaten klimmetjes bij van 12 %, respect voor de renners vandaag in de tour waarbij de beste klimmers 11% aan 21 km/u omhoog klimmen.

De rest van de middag werd gevuld met tukken, lezen en de Tour.  Vanavond staan de worstjes op tafel die ik gisteren op onze tweede barbecue van de reis heb gebraden.
Sorry Trump voor het fake news, maar in Luxemburg kan je goedkoper tanken dan in Oostenrijk.  Ik had mijn info geplukt van het internet, zonder mijn bronnen te controleren.  Morgen doe ik onze tank nog eens vol, om daarna in één keer naar huis te rijden.  We hopen rond 14u thuis te zijn, zodat Sabrina nog inkopen kan doen.  Vrijdag pikken we mijn moeder op om 's middags opnieuw van elkaars gezelschap te genieten aan tafel.

We zijn heel tevreden over de voorbije reis.  De Marken hebben de verwachtingen helemaal ingelost.  Het was er warm, maar dat is het blijkbaar thuis ook en ik vind de zuiderse warmte dragelijker dan thuis.  Het was een reis vol afwisseling.  We slingerden voortdurend tussen de Apenijnen en de kust, zodat het landschap er telkens anders uitzag.  Hoogtepunt vonden wij "le Piano Grande", de prachten velden met weidebloemen die toevallig gisteren als slot in het laatavondnieuws getoond werden.   De Marken is een verzameling van vele dorpen en steden, maar we hebben vreemd genoeg geen indigestie opgedaan.  Ieder stadje was anders en vaak kregen we er een wow-gevoel.
Italië is ook een camperland.  Nooit hadden we problemen om ons toilet te lozen of water te tanken.  We stonden dit jaar op fantastische plaatsen en hebben ons geen minuut onveilig gevoeld, ook al stonden we vaak moederziel alleen.

De boordcomputer resette zich gisteren uit eigen beweging, zodat ik niet correct ons aantal kilometer kan meegeven, maar het zal rond de 4300 km liggen.

Dit is de laatste blog van onze grote zomerreis dit jaar.  Augustus zullen enkel weekenduitstapjes worden, want de plicht roept voor Sabrina.  Ik hoop dat je met mijn verslagen even kon meegenieten met ons.  Tot de volgende.

Heiderscheid

De wereld is niet eerlijk: verbruikten wij gemiddeld per dag met z'n tweeën twintig liter water de voorbije vier weken.  Krijg ik te horen op de radio dat ik mijn camper niet zal mogen kuisen als ik thuis kom, zelfs niet met ons regenwater.

Memmingen was een kleine ontdekking.  De weg ernaar toe, doorheen het stadspark was leuk, het oude stadsdeel typisch Duits, maar we voelden er ons onmiddellijk thuis.  Studenten vierden er net als in Italië hun diploma, een gebruik dat wij blijkbaar niet kennen.  De schnitsel viel wat tegen, daarvoor was de eetgelegenheid te groot, want er zaten zeker 130 mensen in de bierbrouwerij.  Maar de locatie maakte veel goed.

De nacht was warmer dan Sabrina had ingeschat, dus het deken vloog snel aan de kant.  Verder was het er opnieuw rustig staan.

De verdere 530 kilometer verliepen vlot.  De airco sputterde net als gisteren nog wat tegen in de voormiddag, maar na het willekeurig draaien aan de verschillende knoppen van de verwarming, was dit ook opgelost, zodat we fris aankwamen op de camping Fuussekaul die voor campers 35 plaatsen voorziet, met eigen aansluiting op water, elektriciteit en afvoer en dit voor een spotprijs van €15.  We boekten voor twee nachten.  De fietsbatterijen liggen nu op te laden zodat we de nodige energie hebben om in dit heuvelachtige landschap nog een fietstocht te maken morgen.

Memmingen

Rond het meer stonden her en der barbecuestellen opge...steld.  Blijkbaar hadden sommigen zich niet door de regenbui laten afschrikken, want we werden beiden om twee uur vannacht gewekt door het uitbundig getater van publiek dat even later in twee wagens de parking verliet.  Voor de rest sliepen we goed en met een dekentje.

Naar de Oostenrijkse grens was zeker niet de snelste, maar wel de mooiste route.  Wim indachtig is de route vaak even belangrijk als de bestemming.  Net voor Merano sukkelden we jammer genoeg mondjesmaat verder, toen de brandweer alle wagens de snelweg deed verlaten en we via gewone wegen verder moesten.  Ook in Oostenrijk schoot het voor geen meter op.  Niet dat we echt stil stonden, maar het was wel druk verkeer, waar je al je aandacht bij moet houden.  De vele bochten plus klimmen en dalen komen er nog bovenop of is het onderin?

Wist je dat Oostenrijk het goedkoopste land is voor diesel in Europa?   De goedkoopste pomp die we zagen afficheerde €1.209, maar ik vulde de tank voor de tweede keer vandaag aan €1.279.
Ondanks een lichte vermoeidheid, vonden we geen geschikte parking langs de weg om wat te eten.  We kozen tenslotte voor een parking bij de Spar waar Sabrina eerst een lekker chiabatabroodje kocht.
Tirol is wel een prachtige streek waar we graag één van volgende jaren onze zomervakantie willen doorbrengen.  Ik heb enkel wat schrik voor het weer.  Tijdens de heenreis regende het en ook vandaag was het bewolkt en viel er een spatje regen.

We staan nu op een camperplaats in Memmingen, een kleine honderd kilometer over de Duitse grens met Oostenrijk.  Ik had geen zin om nog lang te rijden.  Vanavond kiezen we waarschijnlijk voor een schnitsel.  We eten zelden varkensvlees, maar in Duitsland maken we graag een uitzondering.  Broerlief, het zal niet vaak gebeuren dat we op hetzelfde ogenblik in hetzelfde buitenland verblijven.  Maar ik weet dat vele honderden kilometers ons nu toch scheiden.

Coredo

"Jammer dat we dit jaar niet bij een meertje stonden",  kwam als een negatief puntje aan bod, tijdens de evaluatie van onze reis gisterenavond.  Meer heeft een geoefend luisteraar niet nodig om zijn (ge)lief(de) te plezieren.  Ik zocht en vond een leuke plek op de terugweg, maar gelukkig had ik niet kunnen voorspellen dat de weg ernaar toe een kleine lijdensweg zou worden.

Zoals ik in het begin reeds blogde, liggen de betalende autostrades er zeer goed bij.  De Italianen rekenen hiervoor aanvaardbare prijzen, zodat we snel deze morgen de autosnelweg opreden met Coredo geprogrammeerd in de GPS, een klein bergdorp op een twintigtal kilometer van Bolzano.  We schoten goed op.  Eén keer liet Waze ons de snelweg verlaten om niet in de file van een ongeval te staan.  Maar voor de rest, geen problemen of het zou moeten zijn dat we aan het ene betaalloket als klasse 6 betaalden en 300 kilometer later als klasse 8.

Ik had gehoopt met onze volle tank tot in Oostenrijk te geraken, maar toen we de snelweg verlieten richting het stuwmeer waar we nu staan, zag ik de meter snel evolueren naar het rood.  Gelukkig vond ik een tankstation, maar er bleek geen druppel diesel uit de pomp te komen.  Franse buren wisten ons te vertellen, dat je er op zondag niet kan tanken.
 
Vervolgens slingerde de GPS ons over steile wegen en door smalle stegen zodat even de paniek toesloeg, vooral bij mijn buurvrouw.  De GPS coördinaten bleken toen ook niet te kloppen, want die verwezen naar een kleine parking waar geen plaats was voor onze zeven meter en er was geen meer te zien, zoals ik op de foto's had waargenomen.  Maar het nodige gezond verstand resulteerde dan toch in een nieuw Columbusplekje, zoals we er gisterenavond ook één beleefden.

De stoeltjes staan buiten, de temperatuur is bijzonder aangenaam en we hebben elke een glaasje vermout naast ons staan, gekoeld met enkele ijsblokjes.  Straks komen er nog restjes op tafel.  Meer moeten wij niet hebben.

Het dichtstbijzijnde tankstation bevindt zich op 5,3 km, dat zal wel lukken morgenochtend.

Ortezzano

"Elk nadeel heeft zijn voordeel", de bekendste uitspraak van Johan Cruyff zaliger, was vandaag ook op ons van toepassing.  Het was de bedoeling om een fietstocht te maken van San Benedetto del Tronto naar Grottammare via een avenue omzoomd met palmbomen.  Het startpunt, het Riserva Naturale Sintina, bleek op slechts 3,6 km te liggen van onze camperplek waar we een ontzettend hete nacht hadden doorstaan.  Omdat het opnieuw weekend is, besloten we Oes Nest te laten staan en met de fiets naar de kust te rijden.  We verlegden zo'n 300 m en vonden een plekje in de schaduw.
Respect voor de renners in de Tour.  Sabrina besloot haar fietshelm onmiddellijk aan de haak te hangen, maar ik wilde doorzetten en kiezen voor veiligheid, tot zweetstroompjes een weg naar beneden zochten langs mijn gezicht.  Na 5 km bengelde mijn fietshelm ook aan het stuur.
We maakten tijdens onze tocht van 35 km opnieuw kennis met het strandtoerisme van deze streek.  Kilometers auto's en bromfietsen en zwermen mensen die gepakt en gezakt een plaatsje zochten onder één van de honderden parasols die verhuurd worden.

Grottammare is of was de plaats waar de beau monde hun rijkdom kon etaleren aan de anderen.  De vele goed onderhouden villa's zijn hier de getuigen van.  We zagen het wel niet zitten om de oude stadskern te bezoeken in de hoogte. De negende ster werd daarom vanop enige afstand aanschouwd.
Rond één uur waren we terug 'thuis'.  We aten in de lommerte een banaan en probeerden dan een uiltje te vangen, ik op het bed, Sabrina onder de koelte van onze ventilator die al goed werk heeft verricht de voorbije dagen.

We hebben intussen al onze sterren afgewerkt met Fermo als laatste topper.  We hebben veel steden en dorpen bezocht de voorbije weken. Elk met zijn eigen charme en uniek uitzicht.  Fermo sloot aan in dit rijtje.

Slapen in de warmte zagen we niet zitten.  Daarom zochten we terug hogere oorden op bij een plaatselijke boer / restaurant.  We kunnen opnieuw buiten zitten, maar afkoelen doet het voorlopig nog niet.   Vanavond genieten we hopelijk van een koude visschotel met de vele soorten vis die we inkochten in de Euro Spin, een Italiaanse Lidl of Aldi.

Gisteren zaten we op ons verste punt: 1750 km van thuis, als je niet over Zwitserland rijdt, maar Oostenrijk.  Nu zijn we op de terugweg, wat we zullen spreiden over vier dagen, met ergens nog een tussenstop.  We zien wel.

Centobuchi

Elke reis zit er één baalavond in omdat we geen camperplaats vinden voor de nacht.  Vanavond was het zo ver.  Maar eerst het leuke deel.

We zakten deze morgen letterlijk af naar Ascoli Piceno, de achste ster uit de reeks van tien die we wilden bezoeken in de Marche.  We raakten Oes Nest kwijt op een parking waar de slagbomen en het innen van het geld nog door mensen gebeurt.  Voor een prijs van €1,20/uur is de gids inbegrepen op de fiets, die we moesten volgen naar de plaats voor de campers.  De parking ligt op wandelafstand van het mooie oude stadscentrum.  Het stedelijk hart van Ascoli Piceno is zowel voor toeristen als voor bewoners de populaire Piazza del Popolo, volgens onze reisgids één van de mooiste pleinen van Italië.  We slenterden over het plaveisel van travertijn en genoten van de mooie gebouwen erom heen.
We hadden gisteren al besloten om een middagmaal te nuttigen in de stad en kregen een uitgebreide antipasta voorgeschoteld in de Osteria Nonna Nina, met daarna tagliatelli en lasagna als pastagerechten.  Met een halve liter huiswijn en twee liter aqua frizante betaalden we €46.  Zou hier ook zo geklaagd worden door de horeca dat ze niet uit de kosten geraken?
In Offida is een loosplaats voor campers.  Meer stelt de plek niet voor, hoewel er een laadpaal stond met gratis elektriciteit.  Maar dan moet je er wel de stank bijnemen van de vele afvalcontainers die er staan.

Offida zou een zustergemeente van Brugge kunnen zijn.  Niet dat het zo mooi is, maar het stadje is vooral bekend voor het kantklossen en we zagen inderdaad een drietal dames met een kussen op de knieën waarop ze de klosjes heen en weer gooiden.

Toen begon de miserie.  Fatoré Amico is een Italiaans campergids bij boeren.  Hoewel de vereniging begin dit jaar stop werd gezet, hebben wij nog steeds de gids en we hadden twee lokale boerderijen gevonden die campers welkom heten op hun erf.  De eerste boerderij was onbereikbaar omdat de weg ernaar toe een verse laag asfalt had gekregen.  Drie afvalcontainers hadden de weg afgezet.  De tweede locatie bereikten we wel, maar op de GPS-coördinaten die ik had ingegeven was geen overnachtingsplaats te bekennen.  Park-4-Night had dan nog een boerderij in petto, maar dat bleek nu een kleine camping te zijn waar enkel plaats is voor tentjes.  De Nederlandse uitbater gaf ons weinig hoop op een plek om te overnachten.  Die vonden we wel op een grote parking nabij een industrieterrein, de minste plek uit onze reis, maar beter dan niets.  Het uitzicht aan de linkerkant is nog te doen.  Rechts loopt een  snelweg, waar we hopelijk vannacht weinig last van hebben.

Morgen willen we nog een fietstocht inlassen langs de kust, om daarna rustig terug huiswaarts te keren.

In de buurt van Arquata del Tronto

Om 7 uur liep de wekker af van mijn telefoon.  Ik wou van het ochtendlicht profiteren om mooie beelden te schieten van Piano Grande, de vlakte waar we een koude nacht hadden doorgebracht.  Ik vertikte het om een deken over me te leggen gisterenavond en moest dit de voorbije nacht bekopen met koude voeten. Toen ik Oes Nest uitstapte, bleek de hele omgeving in een deken van mist te zijn gehuld.  De zon deed schuchtere pogingen om door de mist te breken, maar het duurde toch tot kwart over acht  vooraleer ik mijn drone de lucht liet ingaan.  Op sommige ogenblikken verloor ik hem (of is het haar?) toch uit het oog, zodat ik voor een terugkeer op GPS koos.
Sabrina had de stoeltjes en ons tafeltje reeds gedekt met ons ontbijt toen ik terugkwam.  Een uurtje later kwam een Italiaanse mobilhome naast ons staan met vier luidruchtige kleinkinderen, voor ons het signaal om op te krassen.  Onze toiletdoos moest nodig geledigd worden.  Er is (of was?) een nieuwe camperplek in Castelsanangelo sul Nera.  Ik vertrouwde op Waze dat die ons wel zou sturen via wegen die niet afgesloten zijn, maar dat was ijdele hoop.  Even buiten Castellucio was de weg afgesloten en via een omweg zou het in plaats van achttien, achtenzestig kilometer worden. 
Plan B dan maar.  Eén van onze toeristische gidsen had nog een mooie wandeling in petto, zo'n zeven kilometer verderop.  We vonden een stekkie op een parking en besloten om hier vanavond te overnachten.  We maakten onze mooie wandeling tot een panoramisch uitzichtpunt.  Onderweg begroetten we een herder met zijn kudde schapen en vroegen ons af waar zo'n herder de hele dag zijn gedachten mee verzet.  Terug bij Oes Nest, kochten we twee lokale kazen en een salami aan een kraampje, kwestie van de lokale economie te steunen die het hier hard te verduren had.   
Na de bokes kwam de wind zo fel opzetten dat ik mijn schotel niet durfde open te zetten voor de koninginnerit over l'Alpe d'Huez.  We slingerden ons terug omlaag tot we een open, maar beschutte vlakte vonden.  We staan hier moederziel alleen, maar het zal stil zijn en donker vannacht.  Internet is er niet, dus dit verslag zal pas morgen gepost worden.

Castelluccio

Op 24 augustus 2016 beefde de aarde in het Parco Nazionale dei Monti Sibillini.  De gevolgen zijn twee jaar later nog altijd goed merkbaar, hoewel men met man en macht aan de heropbouw bezig is.  We moesten deze morgen 75 kilometer overbruggen en daar deden we meer dan anderhalf uur over.  We kwamen twee dorpen tegen die nog altijd voor een deel met de grond gelijk gemaakt zijn.  We voelden ons ramptoeristen.  Castellucio - onderdeel van Narcio waar het epicentrum lag- was een stopplaats voor veel fietsers en wandelaars met veel herbergen en restaurantjes.  Nu is het stadje niet te bezoeken.  Aan de voet vind je overal kraampjes voor de ramptoeristen waar wij ook deel van uit maakten, maar we konden Oes Nest nergens parkeren.  De paar grote parkeerplaatsen waren ingenomen door permanent bewoonde mobilhomes van inwoners.  Gelukkig vonden we een prachtige plek zo'n vier kilometer verder.   Er liep een pad van de parking naar Castellucio, langs de prachtige velden met weidebloemen die hier gekweekt worden.   De bijzondere kleuren trekken niet enkel bijen aan, maar ook tientallen fotografen, die met allerlei lenzen van verschillend formaat de kleurenpracht willen vastleggen.  Ik voeg  ook eens foto genomen met mijn telefoon, zodat je een indruk krijgt van de bijzondere streek waar we nu staan.
Deze namiddag maakten we een wandeling in de andere richting en beklommen één van de vele groene heuvels die het landschap domineren.  Zo kregen we een prachtig zicht op de aluviale vlakte in de diepte (mijn aardrijkskundelessen dienen toch nog tot iets).
Na de laatste dertig kilometer van de Tour liet ik mijn drone opstijgen om enkele beelden vast te leggen vanuit de hoogte.
Nog dit, we hebben de Marken even verlaten en staan in de aangrenzende provincie Umbrië, met als hoofdstad Perugia, maar Assisi is er beter gekend.  Ik verbleef hier ook al eens in 1975, 1976 en 1986.

Amandola

Tolentino zou een zustergemeente kunnen zijn van Knokke-Heist, maar er staat geen verbroederingsbord.  Waarom? In deze stad wordt tweejaarlijks een biënale georganiseerd met internationale cartonisten.   Het museum ging pas om 10u30 open, dus hadden we nog wat tijd voor een stadswandeling.  Het was juist markt.  Het viel ons onmiddellijk op dat heel wat huizen en monumenten in de steigers stonden.  Ik heb het al vaak in deze blog gehad over de mooi gerestaureerde gebouwen, vandaag werd ons duidelijk waarom.
We waren de enige bezoekers van de kleine, maar charmante tentoonstelling.  De mevrouw van de toeristische dienst moest er wel even haar bureautje voor in de steek laten en ons naar het nabijgelegen gebouw vergezellen.
Maakten we onze bergwandeling of niet?  Ik had de naam ingegeven van een supermarkt nabij onze vertrekplaats.  Bleek dat ik gekozen had voor een dorp met dezelfde naam en dat het vertrekpunt nog 75 km verder lag.  We hebben geen (wandel)kaarten van de omgeving, ik moet het doen met Wikilocs.  Er lagen twee steden in de onmiddellijke omgeving uit mijn voorbereiding, dus besloten we die eerst te bezoeken.
Sarnano bleek een topper te zijn, zonder ster aangemerkt in onze gids, maar wij vonden de stop een hoogtepunt.  Het dorp is als een huwelijkstaart in lagen opgebouwd, met op de top twee kerken. Heel wat gebouwen stonden net als in Tolentino in de steigers, maar nu beschreef onze reisgids kort de aardbeving die deze streek in 2016 trof.  Wikipedia leerde ons dat het epicentrum 40 km verder lag met een magnitude van 6,2.  386 mensen verloren het leven, waaronder ook toeristen.  Sommige dorpen werden met de grond gelijk gemaakt.  Het werd ons duidelijk waarom sommige steden zo prachtig gerestaureerd zijn en andere nog in de stellingen staan.
San Ginesio, het balkon van de Monti Sibillini was een omweg, maar het uitzicht vanaf de stadsmuur is onbeschrijfelijk.  Hopelijk doen mijn videobeelden dit in mijn plaats.  Grote delen van het stadje zijn met hekken afgeschermd.  Vele stegen zijn onbereikbaar.  We voelden ons als spelers in een laberint om de stad opnieuw te kunnen verlaten.
We staan nu in Amandola, geen mooie plaats, maar de eigenlijke camperplaats is opnieuw met een hek afgesloten en je moet via een telefoonnummer vragen of ze het hek willen komen open doen.  Gelukkig is er plaats op de parking van het sportcentrum.  Straks gaan we naar Amandelo om in de toeristische dienst meer info op te vragen over wandelingen in de streek hier.   In Italië wordt laat gegeten.  We zochten gisteren in Tolintino een restaurant op, maar om 19u kregen we te horen dat we ons opnieuw mochten aandienen om 20u.  Het werden eieren met spek naast Oes Nest.

Tolentino

Deze morgen was de overvolle parkeerplaats van gisteren maagdelijk leeg.  Er stonden een viertal campers en twee bussen die een shuttle verzorgen voor de toeristen naar Sirolo en Numana, twee badplaatsen die niet moeten onder doen voor Saint-Tropez.  Wij besloten deze morgen nog €2 bij te steken in de parkeermeter om ook een wandeling langs de kust te maken naar Numana, een vissersstadje dat nu ook heel wat inkomsten put uit het toerisme.  Het strand staat vol met netjes geordende parasols, mooi genummerd die waarschijnlijk te huur zijn.  Elk plekje wordt hier ook verhuurd door de plaatselijke horeca aan de machinas (auto's).  Op de vele kerken wordt gevraagd om de schouders te bedekken, maar in en rond het strand lopen de dames zich parmantig te showen in allerlei bikini's.
Loreto is een bedevaartsplaats die gegroeid is rond de basiliek Santuario della Santa Casa.  Binnenin deze kerk bevindt zich, je gelooft het of niet, het huis waar Maria woonde in Nazarath.  Het werd door vier engelen naar Marche getransporteerd om het te beschermen tegen de Muzelmannen.  Het is nog steeds een aantrekkingspool voor vele Italianen en zorgt ervoor dat de basiliek een rijkdom uitstraalt die ons tegen de figuurlijke borst stoot.
Indien Marc Coucke hier zou verblijven, dan zou Pavlov er een interessant studieobject aan hebben, want je ziet hier overal Panda's.  Deze kleine stadswagentjes vinden overal hun weg doorheen de nauwe straatjes.
We vonden door de altijd slechte (of ontbrekende) informatieborden de camperplaats niet in Marcerata, maar we konden Oes Nest gelukkig toch kwijt langs de weg op een niet te betalen strook.  Even verder stonden vier auto's met wielklemmen geïmmobiliseerd.  We staan versteld van de vele versterkte steden en dorpen die je in deze regio vindt, maar er is gelukkig variatie.  Marcerata is vooral bekend om zijn openluchttheater Sferisterio waar niet alleen klassieke optreden plaats vinden, maar waar binnenkort ook The Simple Minds en Emerson, Lake & Palmer (bestaan die nog?) hun entree maken.  Er liepen opnieuw veel studenten in het wit en zwart rond die hun diploma vierden.
We staan nu alleen op een camperplaats in Tolentino, maar vorig jaar stond het hier vol met inwoners die hun huis verloren waren in de aardbeving van 2016.  Volgens onze toeristische gids zullen we hier morgen nog sporen van terug vinden in het Parco Nazionale dei Monti Sibillini.  Hopelijk maken we er eindelijk eens een bergwandeling, als mijn linkerknie het toelaat, want die trekt wat tegen de laatste tijd bij het bergop stappen.

Marcelli

Een mens kan aangenaam verrast worden.  Om te beginnen was onze pizza in Offagna eentje om van te smullen.  Het karrewiel dat we voorgeschoteld kregen, was, ik schat zo'n 50 cm in doorsnede. Sabrina houdt het bij 60 cm.   Daarop lagen vier verschillende ingrediënten die we van de kaart hadden gekozen.  De pizza werd daarna vakkundig in 16 gelijke delen gesneden met een pizzawiel.  Zo konden we elke twee keer proeven van één van de vier keuzes die we gemaakt hadden.  De rode wijn erbij mocht er ook zijn en dit alles (samen met een fles spuitwater) voor nog geen €30.  De Marken is spotgoedkoop om er te eten.

Na ons lekker avondmaal maakten we nog een verrassend mooie avondwandeling in het dorp waar we stonden.  Onze toeristische gids vermelde het dorp niet, maar wij vonden het mooier dan Jesi.  De nacht was warm, maar we sliepen al bij al redelijk.

Vandaag stond eerst Ancona op het programme.  Een hoofdstad / havenstad veroorzaakt altijd wat zenuwen: zouden we een goede parkeerplaats vinden?  Zou het er wel veilig staan zijn?  Zou de stad de stop waard worden?  Wel, het verliep allemaal uitstekend.  We vonden makkelijk een plaatsje net bij het oude stadscentrum.  We hebben ons op geen moment onveilig gevoeld en Ancona is een stop meer dan waard.  We zagen vandaag meer toeristen dan tijdens onze hele trip door de Marken tot nu toe.  Het feit dat er een cruise aangemeerd lag met Engelse toeristen zal hier ook in meegespeeld hebben, want we hoorden overal Engels.  Ancona is niet groot, maar wist ons te boeien.  Er zijn natuurlijk veel kerken en pleinen, maar die zien er hier telkens anders uit.  De hoge gebouwen en nauwe steegjes, zorgden ook voor de broodnodige schaduw.

Daarna zakten we af naar een volgende top-10-ster: Sirolo.  Het stadje is mooi, maar de wandeling die we wilden maakten, strandde weer op niets uit.  De bewegwijzering trekt hier op niets en elk pad lijkt dood te lopen.

Onze overnachtingsplaats zorgde voor wat frustratie, maar gelukkig overwon mijn optimisme en vonden we toch nog een behoorlijke stek op een parking nabij Marcelli.  We kozen voor het gemak en bleven thuis om te avondmalen.  Een simpele, maar toch lekker koud gerechtje met meloen, hesp, sla, mozarella en een soort pizzabiscuits die we gekocht hadden voor bij de aperitief.

Offagna

Eentje van tweeëntwintig, meer moet dat niet zijn met deze warmte.  Ik heb het over een fietstochtje in de prachtige streek met zonnebloemen waar we nu vertoeven.  Sabrina gaf het na vier kilometer op.  Het grindpad vond ze te gevaarlijk.  Had ze nog driehonderd meter door het stof gebeten, dan zou ze net als ik verder over een beter wegdek gefietst hebben.  Ik heb alvast genoten van de fietstocht doorheen een prachtige streek van zonnebloemen, afgewisseld met graanvelden en niet te vergeten de vele zonnepanelen die hier groeien en net zoals de zonnebloemen meedraaien met de zon.
Gisterenavond werden we vergast door de zoon van de baas met een koele fles Verdichio, witte wijn van het huis.  We maakten die soldaat terwijl we buiten cinema keken op de laptop.

We raakten op de middag Oes Nest kwijt op de camperplek van Jesi, één van de tien sterren uit onze gids.  Wij hadden geen wow-gevoel.  Begint de gewenning toe te slaan? Geen idee, maar om half drie verlieten we de veel te warme parking om door te rijden naar een camperplaats in Offagna met gratis water en elektriciteit.  Er is wel geen schaduw, dus die zoeken we zelf op achter onze camper.  We besluiten van niet veel meer te doen vandaag, moet ook eens kunnen.  Ik zag de overwinning van Groenenwegen in Amiens, de tv staat nu op het voetbal, maar we zitten buiten, met zicht op het prachtig stadje Osimo.

Vanavond proberen we nog eens ons geluk uit om niet te koken, maar een pizza te verorberen in Offagna.   Tripadvisor is alvast lovend over de smaak en kwaliteit, hopelijk wij ook.
Morgen is het zondag en trekken we opnieuw naar ... de kust

Marcianello

Een gefrustreerd vrouwtje werd wakker met de opmerking dat het al bijna dertig graden is en je staat nog maar op.  't Ja, het kan inderdaad warm zijn binnen Oes Nest, maar erbuiten valt het nog best mee (voor mij)
Fabriano, vernoemd naar de Romeinse veldheer Faberius, was 250 jaar geleden de bakermat van de papierindustrie in Europa.  Tegenwoordig haalt het zijn rijkdom uit elektronische huishoudtoestellen, vooral van het merk Whirlpool, merkten we.  Ik heb blijkbaar een fabriek met dezelfde naam geprogrammeerd in de GPS, want we arriveerden eerst zo'n tien kilometer buiten de stad bij een fabriek met de naam Fabriano.  We gaven toen de camperplek in van de stad van waaruit we te voet het centrum verkenden.  De Italianen hebben meer respect voor hun gebouwen, dan voor hun wegennet.  De steden zijn heel proper en vele oude gebouwen zijn op en top gerestaureerd.  De kerken staan ook allemaal centraal tegen elkaar aan.  Elke heilige heeft hier zijn gebouw.
Hoogtepunt van vandaag en van onze reis tot nu toe waren de grotten van Frassasi.  De immense parking gaf aan dat er hier veel bezoekers kunnen ontvangen worden, maar dat aantal viel vandaag best mee.  Op vertoon van mijn lerarenkaart, kreeg ik nog €3 korting op een bedrag van €36.
Grotte di Frasassi zijn de grootste grotten van Europa.  De grootste zaal kan de Dom van Milaan huisvesten.  Je moet het met eigen ogen gezien hebben om de grootsheid te kunnen ervaren.  Hopelijk slagen mijn videobeelden erin om een beetje de omvang weer te geven.  We kregen een rondleiding van een anderhalf uur door een perfect Engels sprekende gids.  De temperatuur is overal constant 14 °C met een luchtvochtigheid van 95 %.  Zoals bij andere grotten, kregen de verschillende stalactieten en mieten de meest fantasierijke namen: het zwaard van Damocles, Santa Claus, de kameel en de dromedaris, en zo zou ik nog even kunnen doorgaan.  Maar het bezoek was meer dan de moeite waard.

Ik had daarna een fietstochtje gepland van zo'n 10 km op het balkon van de Marken, in Cingoli.  Maar de camperplek was enkel te bereiken via een slagboom en zoals steeds, stond enkel in het Italiaans wat uitleg.  Ik telefoneerde naar een nummer, kreeg een aantal keren "pronto" te horen, maar de slagboom bleef dicht.  We maakten dan maar een wandeling in en rond het stadje, waar morgen grootse feesten plaats grijpen.  De omgeving is machtig mooi en dit ervaren we ook op onze camperplek van vanavond, bij een boerderij in de streek.  We hadden gehoopt op een viergangenmenu aan €25 pp, maar omdat er een groep gereserveerd heeft voor vanavond, moeten we zelf zorgen voor ons potje.  Voor €15 staan we wel op een fantastisch mooie plek met zicht op de glooiende omgeving.  Mijn drone schoot ondertussen reeds wat beelden.

Vanavond kijken we naar de twee slotafleveringen van De Dag, een reeks die we met smaak hebben bekeken.

Sassoferrato

Sabrina had er dagenlang naar uitgekeken, maar deze morgen was het weer zo ver: ze kon een douche nemen, in Oes Nest deze keer.  We konden ter plekke water lozen en tanken, dus het was het geschikt moment.  Ik mocht zelfs de spits afbijten.
Urbania verlaten bleek niet zo simpel.  De straat naar de hoofdweg was afgesloten met marktkraampjes en we werden de binnenstad ingedreven, met al zijn nauwe straatjes.  Op het einde van een eenrichtingsweg bleek ik niet meer door te kunnen, maar een vriendelijke politieagent zwaaide dat ik gerust tegen de richting in mocht rijden, hij hield het verkeer voor ons tegen.  Na wat uitleg in het Italiaans en Frans, konden we zonder verdere kopzorgen de stad verlaten.
Daarna brachten we een blitzbezoek aan Cagli, maar lang bleven we er niet, want we wilden om 12u30 een geleid bezoek brengen aan de Monasteria Fonte Avellana Scriptorium, één van de tien hoogtepunten van de Marken, volgens onze toeristische gids.  Die leerde ons ook dat er op het half uur een gegidst bezoek plaats vond.  Bij aankomst bleek dat de laatste gidsbeurt in de voormiddag reeds om 11u30 was, zodat we genoodzaakt waren te wachten tot 15u.  Er stonden vreemd genoeg nog een tiental mensen te wachten op het kerkplein.  Bleek dat de beurt van 11u30 nog moest beginnen.  De monniken hielden hun gebeden, niemand durfde hen storen.  Om 12u30 ging dan toch de poort open en kregen we een korte gidsbeurt.  We zagen reeds mooiere abdijen, maar we waren blij dat we weinig tijd hadden verloren.
Sassoferrato bleek een aangename verrassing, hoewel de start tegenviel.  We raakten Oes Nest kwijt op een camperplaats in de schaduw in de nieuwe stad, maar de zoektocht naar de oude stad lukte eerst niet zo goed.  We wandelden op goed geluk via een asfaltweg omhoog, maar eenmaal we in de oude binnenstad waren, die eigenlijk uit slechts één lange straat bestond, viel die wel mee.  We vonden dan nog een leuk wandelpad in de schaduw, om terug te keren.
In onze gids van het ter ziele gegane Fatore Amico (logeren bij de boeren) wisten we dat er een plek was in Sassoferrato, waar we ook konden aanschuiven aan tafel.  Bij aankomst was niemand aanwezig.  Een uur laten vertelden twee meisjes die met de fiets waren aangekomen, dat het restaurant gesloten was.  We koken dus opnieuw ons eigen potje.  We mogen wel blijven overnachten.
Morgen gaan we hopelijk onder de grond.

Urbania

Voor Wim is de reis belangrijker dan de bestemming, voor ons bepaalt een geschikte camperplaats ook soms de bestemming van de dag.  In mijn voorbereiding stond Urbania eerst gepland, met daarna een wandeling nabij de Monte Nerone om te eindigen bij het interessante bergdorp Cagli.  Verder dan Urbania zijn we niet geraakt omdat de camperplek aldaar de nodige schaduw voorzag tijdens de dag, we konden er alles lozen en water tanken, de elektriciteit is er gratis en er is gratis WIFI, meer moet ik niet hebben om Oes Nest een dagje te laten rusten.
Deze voormiddag bezochten we Urbania te voet met als twee hoogtepunten een bezoek aan de
Chiesa dei Morti waar 18 gemummificeerde lijken te kijk staan.  We konden nog net aansluiten bij een gidsbeurt in het Engels en de gids wist ons in een mengelmoes van Engels, Duits, Frans en Italiaans te charmeren.  De twaalf mannen en zes vrouwen waren armen die buiten het dorp in de veertiende eeuw zonder kist werden begraven.  De zwammen die hier in deze streek overvloedig aanwezig zijn, namen al het vocht tot zich, zodat de lijken eeuwen lang bewaard werden. Midden de achttiende eeuw werden ze opgegraven en bewaard in de Chiesa dei Morti.  De gids wist over elke mummie de doodsoorzaak te vertellen, soms zelfs de naam, zoals de pastoor van Urbania die bij zijn armen wilde begraven worden.  Er zat een jong meisje bij dat stierf door een keizersnede.  Of een man die aan longkanker was gestorven, niet van het roken, maar van de gassen die vrij kwamen tijdens zijn metier.

Tijdens onze wandeling door de stad werden we tweemaal vergast op een prachtige sopraan die aan het oefenen was onder begeleiding van een piano.  Dit gebeurde achter gesloten luiken, maar wat een stem.

We namen een uitgebreide pauze over de middag in de lommerte.  We hadden in de toeristische dienst van Urbania een stafkaart meegekregen met als doel om een fietsrit uit te stippelen, maar we kwamen al snel tot de conclusie dat dit met onze gewone elektrische fietsen niet haalbaar zou zijn.  We besloten om via de gewone weg naar Sant'Angelo in Vado te fietsen, de Italiaanse hoofdstad van de truffelcultuur. (Herinner je de zwammen)  Toen ik de fietsen losmaakte van Oes Nest, bleek Sabrina nu een lekke achterband te hebben, dus die moest eerst gevulkaniseerd worden.  Een half uur later fietsen we over de drukke SS73bis naar de plek van de Mostra del Tartufo Bianco, de plek waar je alles te weten komt over de witte truffel.  Wij hielden het bij een ijsje en een drankje.

Sabrina wokt vanavond 't één en 't ander door elkaar.  Altijd lekker.

Urbino

Een woordje Italiaans voor beginners: een kloof is canyon in het Engels, gorge in het Frans en Gula in het Italiaans, dit om te duiden dat we vandaag fietsten door de Gula del Furlo, een fietstochtje van dertien kilometer van Fossombrone naar Furlo en terug over dezelfde afstand.  Een sluierbewolking zorgde ervoor dat het aangenaam fietsen was.  Na een kleine twee uur waren we terug naast het kerkhof.  We namen nog wat rust en voeding tot ons.  Daarna volgden we Google Maps naar een Supermercati aan de rand van Urbino.  We deden er uitgebreidere inkopen dan de vorige keer omdat de winkel dit ook toeliet.
De camperplaats die camperpunt voorstelde, stelde niet veel voor: een parking in de volle zon, maar we konden er wel onze doos ledigen.  Park4Night deed een beter voorstel, op kortere afstand van het centrum en met wat schaduw.
Urbino is een universiteitsstad en de geboortestad van de schilder Rafaël, the place 2 be voor liefhebbers van renaissance.  Onze toeristische gids heeft het over gesamtkunstwerk: de gebouwen zijn tegen elkaar aan gedrukt en duwen elkaar precies de hoogte in.  Urbino is zeker geen stad voor mensen die slecht te been zijn.  Het is een wirwar van straatjes, trappen en steegjes.  Vanop een afstand kleurt de stad mooi gelijk.
Rond half zes vonden we Oes Nest terug en kon ik nog de laatste twintig kilometers van de Tour meepikken, nadat ik onze camper uit de schaduw had verreden met zicht op het zuidoosten.
Vanavond staat een koude kip op tafel, die zal alvast niet meer mee kunnen supporteren voor onze Rode Duivels.
Intussen is de temperatuur binnen gezakt van 33 graden naar 30,5 graad, het gaat de goed kant op.  Alles staat open, maar we staan op een openbare parking, dus geen stoeltjes buiten vandaag.

Fossombrone

We plukten vandaag een klavertje vier met vier citytrips: Corinaldo, Mondavia, Barchi en Fossombrone.  Villagetrips is een betere omschrijving, want de eerste drie zijn versterkte dorpen die binnen een prachtig gerestaureerde stadsomwalling liggen.  Mijn gids beschrijft Corinaldo als één van de mooiste steden van Italië.  Veel vergelijkingspunten hebben we niet, maar de vele nauwe straatjes, de mooi gerestaureerde stadsmuren, de vele kerkjes en pleintjes maken van dit stadje inderdaad een pareltje.  We vonden er ook een toeristische dienst, waar een dame in vloeiend Engels ons te woord stond, waarschijnlijk blij dat ze toeristen kon helpen, want van die soort zie je er niet veel in deze streek.
Mondavia en Barchi zijn kleiner, niet zo parelend, maar ze bieden beiden een fantastisch panorama op de glooiende omgeving.
Fossombrone is van een hoger stadsgehalte, maar het was er tevergeefs zoeken naar een supermarkt.  Volgens Google Maps stonden we ervoor, maar wij vonden geen winkel.
We staan in de schaduw van een rij cipressen bij het kerkhof van Fossombrone een dikke kilometer buiten de stad, zodat het vannacht waarschijnlijk wat frisser zal worden dan de voorbije nacht.  Onze stoeltjes staan buiten en er waait een verfrissend windje.
Mijn stappenteller leert me dat we vandaag 18945 stappen hebben gezet of zo'n 13,84 km. 't Zal er niet ver naast zijn.  Die 1127 calorieën moeten hoognodig terug aangevuld worden met een pastisje, zoveel is zeker.  Vanavond schotelen we gebakken zalm, met cowboypattatjes en een blik fruit op tafel.  De rest van de dag houden we het rustig met ons boek en aflevering 8 van de dag dat stilletjes aan de ontknoping nadert.

Fano

Het was een goedgevulde dag vandaag.  Onze eerste halte vanmorgen was Fiorenzuola di Focara, een pleiserplaats voor Italiaanse wielertoeristen die en masse hier halt hielden.  Wij genoten even van de mooie vergezichten over de Adriatische kust om daarna met ons ijzeren ros een deel van de panoramische route te verkennen in de richting van Rimini, gelukkig met elektrische ondersteuning, want er zaten pittige klimmetjes bij.  Na 8,5 km keerden we op onze trappen terug naar de parking waar we met veel moeite Oes Nest uit de parkeerplaats kregen, want het stond er inmiddels goed vol met dagjestoeristen.  Het is nooit gepland, maar wij slagen er altijd in op onze reizen, badsteden aan te doen in het weekend, als de lokale bevolking in grote getale de kust opzoekt.

Het was de bedoeling om in Monte San Bartolo een natuurwandeling te maken omdat onze toeristische gids de plek omschreef als een mooie uitvalbasis voor mooie wandelingen, maar het GR-pad dat we vonden, leidde ons terug naar het strand waar we een half uur ervoor tussen de honderden toeristen een koek en wat fruit hadden verorberd.  Ik weet niet wat zij zien om als kreeften naast elkaar in de schaduw te liggen van een parasol of boom, maar zij denken waarschijnlijk ook dat wij zot zijn om met deze temperaturen te fietsen en te wandelen.

Na ons mislukt wandeltochtje, fietsten we naar Pesaro, een stad die enigszins wel de moeite was, maar we voelden ons bijna in een filmscenario, want op sommige plaatsen was geen mens te zien. 
Dat veranderde toen we met Oes Nest verlegden naar ons laatste halte voor vandaag: Fano.  We reden langs de kust en wat we daar zagen grenst aan het ongelofelijke.  Honderden auto's stonden langs de weg geparkeerd, met daartussen nog eens honderden bromfietsen die gewoon de ruimte gebruikten tussen de auto's, zodat die auto's geen kant meer opkonden.  We zagen een gefrusteerde moeder vooruit rijden om de bromfiets weg te duwen en achterwaarts tegen een volkswagen die er geparkeerd stond.  Of ze inmiddels weg is geraakt, betwijfelen we nog steeds.

Maar Fano maakte onze dag wel goed.  Onze toeristsche gids loog er niet om dat dit een fantastische plek is, waar je de invloed van de Romeinen nog overal proeft.  Sabrina deed het schitterend voorstel om de avond af te sluiten in een visrestaurant.  Tripadvisor tipte ons bij La Liscia, waar we inderdaad genoten hebben van verschillende vissoorten en dit voor een prijsje waarbij ik met de glimlach nog een ruime fooi wilde geven.

We zitten ondertussen opnieuw in Oes Nest.  Het is 21u38, pikkedonker buiten en 28,8° binnen.  Het zal zweten worden vannacht.  Alles staat open, de ventilator probeert koude lucht van buiten naar binnen te blazen, maar echt fris is die lucht nog niet.

Oh ja, nog dit, zelden zoveel fietsers gezien op reis als tijdens de voorbije dag.  Het zijn niet alleen wielertoeristen, maar iedereen rijdt hier op de fiets, jong en oud.  Voor een zuiders land, is dit eerder zeldzaam.

Coriano

Voor het eerst sedert lang een hele nacht aan één stuk doorgeslapen, vreemd dat dit enkel mogelijk is in onze camper.
We trokken tegen half 10 te voet naar het charmante middeleeuws dorpje San Leo, waarvan het kasteel hoog boven de omgeving torent.  De weg naar dit kasteel lieten we links liggen, maar we genoten wel van de korte dorpswandeling.
Nadat ik onze doos geledigd had in een publiek toilet, trokken we naar San Marino, de oudste republiek ter wereld.  Hoewel het een eigen munt, parlement en wetten heeft, maakt het toch deel uit van Italië.  Het werd gesticht in 301 door een monnik / steenkapper en behoort tot één van de rijkste landen ter wereld met een overschot op de begroting. Ze mogen dat overschot wel eens investeren in hun wegennet, want dat laat ook te wensen over.  De hoofdstad van San Marino is ... San Marino, een opeenstapeling van souvenirswinkeltjes die alles verkopen wat tot luxeartikelen wordt gerekend: horloges, parfum en leer.  Maar de prijzen leken ons niet zo goedkoop, ondanks het etiket taxfree.  De wandeling boven op de stadsmuur tussen de verschillende torens die San Marino rijk is, is wel de moeite waard.
We stonden met Oes Nest op parking 13 vanwaar we na een korte wandeling een kabellift namen naar het centrum van de stad.  We wilden wel betalen, maar we mochten niet.  Ook de verschillende torens waren vandaag gratis te bezoeken.  San Marino behoort sedert 7 juli 2008 tot het werelderfgoed van Unesco, een verjaardag die vandaag gevierd werd door iedereen gratis toegang te geven tot alle betalende locaties.  Vandaag kregen we zo toch eindelijk onze lucky day.  Het telefonisch aanbod voor een bbc vanavond, hebben we afgeslagen, 1450 km is wat ver om even over en 't weer te rijden, maar Kaat, je aanbod blijft geldig als we terug thuis zijn.
In San Marino goot ik de dieseltank nog eens vol, omdat de dieselprijs toch met z'n €1,4/l iets goedkoper is.  Daarna deden we voor het eerst inkopen in een Simply Market.  Italië kent zeker geen zo'n supermarkten zoals in Frankrijk.  Je moet ze echt opzoeken met Google Maps, want anders kom je er geen tegen.
We staan nu bij een lokale wijnboer in Coriano.  We zijn het niet gewoon om €20 te betalen voor een camperplaats in de zon, maar de omgeving is machtig mooi en we konden reeds genieten van een verfrissend zwembad.  Onze stoeltjes staan ook buiten in de schaduw van Oes Nest, alleen daarvoor  wil je wel wat betalen, want het is hier heet.  Gelukkig gaat de zon hier 65 minuten vroeger onder dan in België, zodat de nachten meevallen van warmte.
Morgen trekken we naar de Adriatische kust. Vanavond bekijken we aflevering 6 van De Dag, die hebben we nog te goed na onze heerlijke overwinning tegen Brazilië.