Urbania

Voor Wim is de reis belangrijker dan de bestemming, voor ons bepaalt een geschikte camperplaats ook soms de bestemming van de dag.  In mijn voorbereiding stond Urbania eerst gepland, met daarna een wandeling nabij de Monte Nerone om te eindigen bij het interessante bergdorp Cagli.  Verder dan Urbania zijn we niet geraakt omdat de camperplek aldaar de nodige schaduw voorzag tijdens de dag, we konden er alles lozen en water tanken, de elektriciteit is er gratis en er is gratis WIFI, meer moet ik niet hebben om Oes Nest een dagje te laten rusten.
Deze voormiddag bezochten we Urbania te voet met als twee hoogtepunten een bezoek aan de
Chiesa dei Morti waar 18 gemummificeerde lijken te kijk staan.  We konden nog net aansluiten bij een gidsbeurt in het Engels en de gids wist ons in een mengelmoes van Engels, Duits, Frans en Italiaans te charmeren.  De twaalf mannen en zes vrouwen waren armen die buiten het dorp in de veertiende eeuw zonder kist werden begraven.  De zwammen die hier in deze streek overvloedig aanwezig zijn, namen al het vocht tot zich, zodat de lijken eeuwen lang bewaard werden. Midden de achttiende eeuw werden ze opgegraven en bewaard in de Chiesa dei Morti.  De gids wist over elke mummie de doodsoorzaak te vertellen, soms zelfs de naam, zoals de pastoor van Urbania die bij zijn armen wilde begraven worden.  Er zat een jong meisje bij dat stierf door een keizersnede.  Of een man die aan longkanker was gestorven, niet van het roken, maar van de gassen die vrij kwamen tijdens zijn metier.

Tijdens onze wandeling door de stad werden we tweemaal vergast op een prachtige sopraan die aan het oefenen was onder begeleiding van een piano.  Dit gebeurde achter gesloten luiken, maar wat een stem.

We namen een uitgebreide pauze over de middag in de lommerte.  We hadden in de toeristische dienst van Urbania een stafkaart meegekregen met als doel om een fietsrit uit te stippelen, maar we kwamen al snel tot de conclusie dat dit met onze gewone elektrische fietsen niet haalbaar zou zijn.  We besloten om via de gewone weg naar Sant'Angelo in Vado te fietsen, de Italiaanse hoofdstad van de truffelcultuur. (Herinner je de zwammen)  Toen ik de fietsen losmaakte van Oes Nest, bleek Sabrina nu een lekke achterband te hebben, dus die moest eerst gevulkaniseerd worden.  Een half uur later fietsen we over de drukke SS73bis naar de plek van de Mostra del Tartufo Bianco, de plek waar je alles te weten komt over de witte truffel.  Wij hielden het bij een ijsje en een drankje.

Sabrina wokt vanavond 't één en 't ander door elkaar.  Altijd lekker.