Oud-Rekem

Oud-Rekem werd door de kijkers van het ter ziele gegane Vlaanderen Vakantieland uitgeroepen tot mooiste dorp van Vlaanderen. Of dit terecht is, laat ik hier in het midden, maar het is onze eerste halte op Belgische bodem. Reizen begint bij ons op het ogenblik dat we onze huisdeur dichttrekken tot het moment dat we ze weer ontsluiten. Sabrina is vrijdag van permanentie op haar werk, we kunnen dus nog even genieten van een mooie streek die ons niet onbekend is.

We hebben een prachtige reis achter de rug. Italië is ons heel goed bevallen. Het is evenwaardig aan Frankrijk om er te reizen met een camper. We konden praktisch dagelijks ons toilet lozen. Het land biedt ook veel afwisseling in landschappen. Vooraf had ik gevreesd of Italië wel veilig zou zijn, zowel qua inbraken als het rijden op de weg. We hebben ons geen enkel moment onveilig gevoeld. We hadden gisterenavond voor de eerste keer last van wat avondlawaai door de Ierse trekkers, maar na elf uur viel dit gelukkig ook stil. Slechts één keer kreeg ik een kleine adrenalinestoot toen een dronken/gedrogeerde vrouw in het begin van onze reis in Oes Nest wilde stappen, toen we koffie aan ’t drinken waren. Ze stak eerst haar neus tegen onze vliegendeur om binnen te kijken. Toen ik de deur dichttrok, probeerde ze mijn voordeur open te trekken, bedelend om een koekje. De Italianen hebben we steeds als heel vriendelijk en behulpzaam ervaren.

We stonden alles bij elkaar misschien een half uur in de file. Ondanks de vele wegenwerken verliep de trip door Duitsland heel vlot. Enkel rond Stuttgart greep Google Maps even in met een alternatieve route.

Enkele dagen hebben we afgezien van de warmte. Sabrina overdag, ik ’s nachts, maar met het prachtige voorjaar in België namen we er dit met plezier bij.

De Italiaanse keuken beviel ons ook. We aten enkele keren mee op een camping of bij een boer. Het was zeker geen haute cuisine, maar smaken deed het wel.

Voor de reis kreeg ik nog een berichtje van een collega met de boodschap om vooral van elkaar te genieten. We hebben dit ook gedaan. Er waren zelden woorden en we voelen ons samen een geoliede machine. Elk kent zijn/haar taken die als een puzzel in elkaar vallen.

Afhankelijk van het weer fietsen we morgen in Zuid-Limburg of we pikken nog een sauna mee, we zien wel. Hopelijk vond je mijn schrijfsels leuk, zo ja, tot de volgende trip.

Leonberg

De Rotonde is een praatprogramma op zondagmorgen met Christel Van Dijck dat wordt uitgezonden op zondagmorgen tussen acht en tien en opgenomen wordt in de Rotonde in Westende. Normaal liggen wij op dat uur in bed en lopen wat later onze vijf kilometer. Maar ik haal alle Rotondes af als podcast om tijdens langere ritten de tijd te doden. Vandaag beluisterden we twee afleveringen, wat betekent dat we op de terugweg zijn.

Gisteren hebben we de mooiste fietstocht gemaakt van onze reis. Het was de juiste beslissing om terug te keren, want het was zalig fietsweer. Onze tocht van net geen vijftig kilometer bracht ons door de mooie wijn- en fruitstreek van Zuid-Tirol. In Bolzano maakten we een stadswandeling om opnieuw te eindigen op de camperplek in Eppan waar het goed staan was.

De GPS werd ingesteld op geen tolwegen en die bracht ons via Oostenrijk naar Duitsland waar we nu staan met zo’n 450 km op de teller in de buurt van Stuttgart. Het is één van de minste camperplaatsen waar we reeds gestaan hebben deze reis, maar we staan niet alleen. Ik wist niet dat er ook zigeuners uit Groot-Brittannië rondtrokken met grote caravans. Morgen zakken we verder af. We zien wel waar Oes Nest ons brengt.

St. Michael Eppan

Ik gebruik de Duitstalige naam omdat die zo ook bij de camperplek genoteerd staat, maar we staan nog altijd in Italië: S. Michele Appiano. We keerden vandaag zelfs op onze stappen/wielen terug.

Het plan was om vandaag een fietstocht van 45 km te maken met enkele tussenstops, onder andere in Bolzano. Ik was blij dat we deze stad niet moet Oes Nest aandeden, want ik voorzag een parkeerprobleem, zoals in vele grote steden.

Toen we wakker werden, begon het lichtjes te regenen. Normaal zou onze fietstocht startten in Caldaro, maar de stad werd te voet verkend. Ik heb geen bewegende beelden van deze stad om mijn camera te beschermen tegen de regen. Toen we merkten dat de regenbui aan bleef, besloten we door te rijden naar Bolzano. De toegangswegen tot deze grote stad zaten vast, zodat ik doorreed naar Merano. We raakten Oes Nest kwijt bij een Spar waar we inkopen deden. Na de lunch en een tukje wilden we de stad verkennen, maar we werden weggejaagd omdat we blijkbaar niet lang mochten parkeren voor de winkel. Een volgende stop bij een kabelbaan boven Merano, bevredigde ons ook niet. We keerden terug naar Lana waar Sabrina nog een leuke wandeling gevonden had tussen de wijngaarden. Op parking 4 klaarde het weer gelukkig op en we vertrokken blijgezind aan onze trip die volgens de beschrijving makkelijk was. Het begon echter met een pittige klim. Een half uur later raakten we de weg kwijt op een kruising en onze wandelgids gaf ook geen duidelijkheid. Even later bleken we op een punt aan te belanden waar we reeds voorbij kwamen. Reden genoeg om terug te keren.

Ik keek nog een uur naar de Ronde, Sabrina verdiepte zich in haar e-reader. Omdat de weersvoorspellingen voor morgen beter waren, keerden we terug naar de camperplaats waar ik deze morgen ons toilet geloosd had.

Hopelijk lukt het om morgen onze verloren dag van vandaag in te halen. Ondertussen is onze oudste dochter boven water gekomen die in Canada een trektocht maakt. We hadden reeds twee weken geen nieuws meer vernomen, maar intussen weten we via whatsapp dat de tocht goed is verlopen.

Trodena of Truden

De pastis staat op tafel, samen met verse kersen. De etappe in de Ronde is afgelopen, tijd voor de dagelijkse blog. We hebben deze vakantie heel veel fruit verorberd. We bevinden ons dan ook in de belangrijkste fruitstreek van Europa.

Een gouden raad: volg met een camper nooit klakkeloos jouw gps. Iedere vakantie geraken zo wel eens in de problemen, vandaag was het weer van dadde. Ons doel was het natuurpark van Monte Corno. De parking bij Truden was het vertrekpunt, maar onze gps l-ei/ij-dde ons via kleine bergwegen de hoogte in. Een verkeersbord met maximale hoogte van 2m60 deed ons rechtsomkeer maken via andere kleine wegen, maar ook hier reden we ons bijna vast. In achteruit kozen we voor de terugweg. Toen we op de grotere baan kwamen en Bolzano (onze bestemming voor morgen) reeds hadden ingegeven, zagen we een richtingsaanwijzer naar Truden in de andere richting. Deze weg was stukken beter berijdbaar, zodat we Truden zonder verdere problemen haalden.

In een wandelgids van de ANWB hadden we een natuurwandeling gekozen. In de toeristische dienst kon men zich niet oriënteren op het kaartje in ons boekje. We kregen een andere kaart mee, maar bleek dat de twaalf kilometer of 4u30 perfect klopten in ons boekje. Het was een mooie natuurwandeling, maar met te weinig vergezichten op de prachtige Dolomieten. Jammer genoeg kregen we de eerste regen van onze reis op onze kop, terwijl de donder in het dal rommelde waar we wandelden. Binnen in Oes Nest is het momenteel 24 graden, we zullen voor de tweede nacht op rij geen last meer hebben van de warmte.

Gisterenavond aten we heerlijk van de Italiaanse boerenkeuken. Een driegangenmenu met wijn, water en koffie voor €22. We rondden het bedrag met plezier af naar €50 voor ons beiden. Jammer dat ik de Grappa weigerde op het einde, hij was waarschijnlijk ook in de prijs begrepen.

De oudere bevolking spreekt hier Duits, de naambordjes staan in twee talen. De Oostenrijkse grens is niet meer veraf. Ons prachtig Italië-avontuur is bijna afgelopen. Morgen nog een volle dag in Italië en daarna steken we de grens over.

Trento

Zegt het concilie van Trente jou nog iets? Wij wisten beiden dat het met de kerk te maken had en dat Trente ergens in Nederland lag. Trento ligt echeter tussen het Italiaanse en Zuid-Tirolse cultuurgebied. Het was ooit bij Oostenrijk en dat merk je nog volop. Het concilie ging door halfweg de jaren 1500 en moest een brug bouwen tegen het protestantisme van Luther. Het werd de start van de heropleving van het katholicisme.

Deze morgen fietsten we de oude weg af tussen het dal van de Ledro en Riva del Garda aan het … Gardameer. Deze weg is enkel geschikt voor mountainbikers. We zagen dan ook geen andere fietsen op onze e-bikes na. De heenrit was stevig dalen over zo’n twaalf kilometer. We hebben de volledige afdaling niet afgewerkt, omdat het fietstoerisme hier aardig leeft en we waren tevreden met een zicht op het meer vanuit de hoogte.

De terugweg verliep minder snel. Op de kiezelstenen kon je enkel klimmen op stand 2 (we hebben zes standen), maar bij een stand hoger slipten onze voorwielen. Toch staken we op die manier de meeste mountainbikers toch voorbij. Het nadeel van onze fietsen is wel dat er geen bergversnellingen op zitten. Op een bepaald ogenblik was het stijgingspercentage te groot, zodat we toch moesten afstappen en onze fietsen voortduwen. We deden dat opnieuw met ondersteuning van de motor en dat was er voor mijn fiets te veel aan. Waarschijnlijk sloeg de motor in veiligheid, want hij weigerde om nog te werken, zodat ik verder te voet mocht met de fiets aan de hand. Een half uur en veel zweet later, wilde mijn fiets het opnieuw doen zodat we de laatste zes kilometer terug konden fietsen.

Het voordeel van een camper is dat je bij aankomst je volledig kan opfrissen wat we beiden deden met omwisseling van droge kleren.

Na ons tukje (dat we deze reis niet zoveel deden), reden we door naar Trento, een kleine, gezellige stad. We staan nu echter op een bergtop boven Trento bij een boer en vanuit de hoogte zie je waar die 110 000 inwoners hun plek hebben. Zo klein is Trento niet.

We mogen vanavond aanschuiven aan tafel. Benieuwd wat we op ons bord zullen krijgen.

Bezzacca

Wat drijft een mens om ’s morgens een uur in de file te staan, op weg naar het water. Daarna een halve kilometer te wandelen met een rubberen luchtmatras onder de arm om ten slotte zich te nestelen op een warme rotsgrond in de nabijheid van water. Op het einde van de dag gebeurt hetzelfde in omgekeerde volgorde. Dit is voor mij de korte omschrijving van het massatoerisme aan het Gardameer. Toegegeven, het landschap is er prachtig, maar het is er me te druk.

Rond 10 uur verlieten we de camping na het betalen van €48 losgeld. Ons streefdoel was de oostkant van het Gardameer te verkennen door af en toe te stoppen in één van de steden, een korte wandeling te maken of zelfs een fietstochtje en daarna door te trekken naar de volgende stad met als einddoel een camperplaats in Bezzacca bij het meer van Ledro.

Onze eerste halte Bardolino bezat gelukkig een camperplaats zodat we er Oes Nest kwijt raakten. Via de hoofdweg zakten we af naar de binnenstad die één verzameling is van (souvenir)winkels. We vonden een rustig wandelpad langs het water als terugweg.

Maar daarna was de pret eraf. Campers worden niet gewaardeerd aan het Gardameer. De meeste parkings hebben een hindernis op 1m90 of 2m hoogte. Of de plekken zijn te klein om zeven meter te herbergen. Tussen de steden was er zelfs geen enkele plaats waar ik zelf eventjes kon stoppen om de nieuwe coördinaten in de GPS in te voeren.

Toen dit tegen enen wel lukte, reden we door naar de camperplaats in Bezzacca. Die bleek afgesloten voor één of ander feest, maar we hadden al een beter plekje gevonden, waar we nu staan.

Het meer van Ledro is niet groot, maar wel charmant. Je waant je niet meer in Italië, maar eerder in Oostenrijk. Hier is er wel plaats voor campers, tegen betaling, maar dat is geen probleem. We fietsten rond het meer, konden halfweg niet weerstaan aan ons eerste Italiaans ijsje en lesten daarna onze dorst met een halve liter Weissbier.

We stijgen terug naar boven, richting Oostenrijkse grens.  De weersvoorspellingen zien er niet schitterend uit.  Hopelijk blijven regen en onweer uit de komende dagen.

Peschiera del Garda

Tedju, ik zit met een vochtprobleem in Oes Nest. ’s Nachts is alles nat rondom mij. Ik moet om het uur m’n kussen draaien. Het lijkt wel het vlees op de bbc, hoewel ik dit regelmatiger draai. Het onderlaken is één natte dweil. Een bovenlaken komt er gewoon niet aan te pas. Of mijn vrouwtje ook nat is, moet je haar maar vragen, maar aan mij zal het deze keer niet liggen.

Deze morgen namen we voor €1,80 de snelweg van Verona naar het Gardameer. Het moet gezegd, de betalende snelwegen zijn in uitstekende staat, wat niet kan gezegd worden van de gewone wegen. Ik had een Spar geprogrammeerd in Google Maps, omdat we eerst nog wat inkopen wilden doen: spuitwater – ik tikte eerst spontaan spijtwater in, maar eerlijk is eerlijk, overdag heb ik geen behoefte aan alcohol – wat eten voor in de diepvries, yoghurt en fruitsap. In de Spar liepen we een koppel tegen het lijf uit Drongen waar we tien jaar geleden mee op een camping stonden in de Verdon. Ik vergeet zelden gezichten, wat deze keer weer z’n diensten bewees. Jammer genoeg kan ik geen namen onthouden, wat me dikwijls parten speelt, werkzaam zijnde in het onderwijs.

We vonden wonder boven wonder nog een plaatsje op de camping Cappuccini, want het is hier over de koppen lopen van toeristen uit Nederland, België en Duitsland.

We hadden gisteren besloten om vandaag te nietsen en dat hebben we ook gedaan. Ik heb wel een andere binnen- en buitenband op het achterwiel van mijn fiets gelegd, want daar ontstond een goedaardig gezwel, wat tijdens het rijden voor een vervelende slag zorgde.

Deze avond maakten we nog voor de aperitief een korte wandeling langs het Gardameer en na het eten, in de binnenstad. Vive le Vélo zal toch niet voor vanavond zijn, hoewel de satelliet beweerde dat er een goed signaal binnen kwam. Geen probleem, het wordt dan een boek van Stephen King, een kanjer van meer dan 700 blz.

De dakventilator draait op volle toeren, zodat de binnentemperatuur intussen gedaald is tot 29° Het belooft een iets frissere nacht te worden dan de twee vorige.

Verona

Kan een mens smelten? Ik had vannacht het gevoel van wel. Sabrina had overdag last van de hitte, ik niet. Maar ’s nachts leek al het water in mijn lichaam een weg te zoeken naar buiten. Deze morgen was het nog steeds 27 graden toen we rond half acht wakker werden en een half uur later, plus twee.

We besloten met een vluggertje te starten. Neen, denk toch niet steeds aan… We besloten om in sneltreinvaart Vincenza te proeven. Met ons parkeerticket, konden we ook genieten van een shuttlebus richting centrum van de stad en terug. Een combinatie van onze Trotter, Tripadvisor en Google Maps leidde ons door de hoogtepunten van de stad. Het was maandagmorgen, een slecht moment om een stad te bezoeken, want alle kerken en musea waren potdicht. Twee uur later waren we terug thuis. We loosden ons toilet, betaalden €8,40 voor de overnachting en de shuttlebus (een kleine compensatie voor de zwoele nacht) en we waren weg richting Verona.

Onderweg zagen we een bord naar Soave en Sabrina herinnerde zich dat de Trotter zich lovend uitliet voor deze ommuurde stad. Ik rij praktisch de hele reis op Google Maps via mijn smartphone, een keuze waar ik heel tevreden over ben, maar ik haalde de klassieke gps boven, letterlijk en figuurlijk om via deze coördinaten de vestingsstad op te zoeken. Bleek dat we op slecht 3,5 km van deze prachitge ontdekking verwijderd waren.

Soave is een teletijdsmachine die je vijfhonderd jaren erug naar de Middeleeuwen slingert. Het was er doods en wij waanden ons in de boeken van Feist. Een leuke ervaring.

Verona zouden we ook nog snel verkennen, maar we bleven plakken in deze levendige stad. Wij hebben inmiddels een mooie verzameling opgebouwd van steden. Grote Karel zou zelfs last hebben van een cultuurindigestie, maar wat een prachtige stad. Van alle bezochte steden kunnen we gerust stellen dat Verona een hart heeft dat krachtigst klopt. Er viel opnieuw heel wat te ontdekken. Als we voor elke kerk die we ondertussen aanschouwd hebben een aflaat kregen, dan zitten we straks na onze dood aan weerszijden van Jezus, zoveel is zeker. Wat ik wel frappant vind is dat alle winkels in Italië Saldi heten.

We staan nu op dezelfde camperplaats waar een naaste collega ook eergisteren stond. Spijtig dat we dit niet konden matchen, want we doen er reeds lang over om samen te camperen. ’t Zal voor hopelijk voor een volgende keer zijn.

We aten deze avond lekker en goedkoop in een typisch Veronees straatje.  Morgen trekken we naar het Gardameer om het evenwicht met de natuur in balans te brengen.

Vicenza

We verlieten vandaag de fruitmand van Europa. Nergens wordt er in Europa meer fruit gekweekt dan in de Povlakte en Zuid-Tirol. Het goede weer en de grote voorraad water zal hier wel een rol in spelen.

Op weg naar Padova, in onze volksmond als Padua uitgesproken, reden we voorbij een kilometerlange file van hoofdzakelijke Italianen, op weg in tegengestelde richting naar de frisse kust. Tientallen scooters en andere motoren op twee of soms drie wielen, laveerden voortdurend over de witte middellijn, zodat het soms wel eens schrikken was.

We parkeerden Oes Nest aan de rand van de stad om met onze fietsen, zonder batterijen deze keer, de binnenstad in te trekken. Padova is een gracieuze stad met opnieuw talloze grote pleinen, kerken en straten. Toch ervaarden we minder een ziel zoals in andere steden. De steden zijn hier opvallend proper, de talloze kerken worden goed onderhouden, de winkels getuigen van Italiaanse delicatesse. We bezochten drie kerken: de mooie Chiesa degli Eremitani, de prachtige fresco’s in de Battistero Duoma en ten slotte de op Byzantijnse stijl gestoelde Sant’Antonio. In de laatste kerk hadden we beiden het gevoel dat de grootste pracht en praal in schril contrast stond met de soberheid van ons geloof.

We vonden Oes Nest zonder problemen terug. Padova is de fietsvriendelijkste stad tot nu toe met behoorlijke fietspaden. Toen moesten we kiezen: tussen een boer uit onze Fattore Amico of een camperplaats. We kozen voor die laatste, wat achteraf misschien een verkeerde beslissing was, want op het warme asfalt lopen de temperaturen hier op tot 36 graden en mijn partner heeft het daar heel moeilijk mee. Maar we staan nu op onze uitvalsbasis om morgen Vicenza te bezoeken, alweer een stad. Het wordt tijd om terug de natuur in te trekken. We zien gelukkig de voorlopers al terug van de Dolomieten.

Comacchio

Man 4 x, wat heeft Italië toch mooie steden. Oh sorry, ik val in herhaling. We staan op een mobilhomeparking vlakbij de Coop waar we zonet inkopen deden. We kozen voor wat Italiaanse pasta’s zoals gnotchi en voor deze avond cappelletti.

Onze fietstocht was vandaag in oorsprong de helft in lengte van gisteren, maar zeker dubbel zo mooi. Vanuit Comacchio fietsten we naar Porto Garibaldi, waar we onze tweewielers even achter lieten om de pier op te lopen richting de Adriatische zee. Onze jongste dochter verblijft momenteel aan de overkant in Slovenië.

Daarna trapten we het prachtige natuurdomein Salina di Comacchio in waar we grote zwermen flamingo’s zagen. De streek wordt vergeleken met de Camargue, maar wel in miniformaat. Mooi is het er wel.

De fietsroute was deze keer wel goed aangegeven met vele richtingaanwijzers, maar we slaagden er toch in om de verkeerde kant op te rijden, zodat we twaalf kilometers breiden aan de oorspronkelijke route. Gelukkig was de omgeving de moeite van de omweg waard.

Terug in Comacchio lieten we onze fietsen achter onder de Torre dell’Orologio voor een korte verkenning te voet. Comacchio vergelijken met Venetië is een brug te ver, maar de rust die het stadje uitstraalt maakt veel goed.

De hitte van de zon wordt in deze streek getemperd door een frisse deugddoende zeewind. Zelfs nu we in volle zon staan (ik wil persé de laatste kilometers zien van de Tour), waait een frisse wind doorheen Oes Nest.

Quartesana

Vreemd hoe snel je jouw territorium eigen maakt na een verblijf van meer dan 24 uur. We mochten van onze gastheer zonder problemen twee nachten blijven en we voelen ons reeds helemaal thuis.

Ik heb de geografische locatie bijgesteld: we staan niet in Ferrara, maar in Quartesana, op zo’n 13 kilometer van het centrum van Ferrara. Ik ken ondertussen die afstand perfect, want we fietsten vandaag naar Ferrara en het was toch een eindje, ook al kregen we een stevige zet van de wind in de rug. Gisterenavond begon er al een stevige wind opzetten. Daar kwam deze morgen rond zes uur nog een beetje regen bij, maar toen we deze morgen vertrokken met onze fiets voor een verkenning van Ferrara en omgeving, waaide het bijna stormachtig. De weersvoorspelling op het internet waarschuwde voor hevig onweer tot één uur in de namiddag. Gelukkig hadden we bij ons vertrek de wind van achter.

Man, man, man, wat heeft Italië toch mooie steden. Ferrara was een nieuwe bevestiging van deze vaststelling. De historische binnenstad is bijna volledig verkeersvrij, zodat wandelaars en fietsers volop kunnen genieten van de vrijgekomen ruimte. Ferrara profileert zich als fietsstad en die waren dan ook volop te zien.

We hadden van onze gastheer enkele fietskaarten meegekregen voor Ferrara en omgeving. We hebben er dan ook gebruik van gemaakt tijdens onze fietstocht van 61 km. Hoewel Ferrara met Europees geld wat moeite investeerde in een fietsroute in en rond de stad, hebben ze toch nog heel wat te leren over fietstoerisme. De fietspaden zijn vaak abominabel. We zagen gedurende onze trip hooguit vier fietsbordjes waar we moesten fietsen, de rest vonden we via de kaart en de gps. Maar het was een behoorlijk mooie trip, vooral die stukken die onze fietsgps zelf plande.

Vanavond stond paella van thuis op tafel, met een fles witte wijn van bij de eerste wijnboer waar we stonden. Ondertussen bekeken we de irreële gebeurtenissen in Nice waar een krankzinnige een massaslachting heeft aangericht. Het lijkt alsof we in een wereld zijn terecht gekomen die beheerst wordt door de duivel, maar is dat niet van alle tijden? Quand on a que l’ amour zong Jacques Brel op het einde van het nieuws. Ik geloof nog steeds in de liefde die sterker is dan de dood. Ik ervaar het elke dag en ik ben gelukkig niet alleen.

Quartesana

Eerst een mythe wegwerken: spaghetti bolognaise is geen streekgerecht van Bologna. De rode tomatensaus wordt soms wel geserveerd met tagliatelle, maar nooit met spaghetti. Zo, dit wist-je dat-je weet je ook alweer.

Ik ga geen opsomming maken van alle kerken en pleinen die we vandaag bezochten in Bologna, maar het waren er heel wat en er zaten toppertjes bij. Oes Nest raakten we kwijt op een betaalparking waarvan de inrit zo nauw was dat er een schelletje van mijn mobilhome werd gevild. De slagboom kwam ook nog vast te zitten tussen onze fietsen. Maar alles kwam in orde.

Bologna is een universiteitsstad en omdat het nu ook in Italië vakantieperiode is, was het er behoorlijk kalm. Veel toeristen zie je er niet, maar de Italianen zijn een toeristische attractie op zich. Steeds kwetteren in hun smartphone, kortgerokt en hooggezoold met daartussen een koppel mooie, bruine benen. Scooters die overal rondsnorren. De Piazza Maggiore werd jammer genoeg ook ingepalmd door een reusachtige openluchtcinema, zodat een deel van de gebouwen achter een reusachtig scherm verloren gingen. We kregen deze keer wel een gratis interessant plan in de toeristische dienst, met een mooie wandeling langs acht hoogtepunten. Ik weet dat heel wat kennissen deze zomer Noord-Italië aandoen, Bologna kan ik zeker aanraden.

Na de wandeling genoten we dan van onze eerste pizza in het land van pizza's.  Het karrenwiel dat we voor ons kregen geserveerd, kregen we beiden niet binnen, maar ze smaakten wel heerlijk.  Jammer dat je achteraf liters water nodig hebt om je dorst weg te spoelen.

Op weg naar Ferrara waar we morgen in en rond willen fietsen, genoten we van de Tour de France op een ingekorte Mont Ventoux. De verslaggeving op de radio is zeker even leuk om te volgen dan via de televisie. De reporter ging bijna door zijn dak toen Chris Froome lopende de aankomstplaats probeerde te bereiken. Gelukkig was onze Thomas De Gendt toen reeds over de lijn en ik kreeg de tranen in de ogen toen hij zijn ritzege opdroeg aan ploegmaat Stig Broeckx.

We staan opnieuw bij een plaatselijke boer dank zij onze Fatore Amica, de Italiaanse evenknie van de France Passion. We werden hartelijk welkom gegeten door de boer die zich verstaanbaar maakte in behoorlijk Engels.

Parco Storico di Monte Sole

Ben je in een stad, dat zoek je eerst de toeristische dienst op. Je krijgt er bijna altijd een gratis plan. Als je geluk hebt, dan staat er ook een stadswandeling op. Anders moet je die zelf plannen. Wij staan ervan versteld dat steden zoals Genua zelf geen stadswandeling aanbieden. Als toerist moet je maar je plan trekken.

Verblijf je op het platteland en je wilt toch een wandeling maken, dan is geocachen vaak een volwaardig alternatief. Vandaag maakten we gretig gebruik van deze dienst om een wandeling te maken van zo’n kleine 10 km langsheen kapotgeschoten ruïnes uit de tweede wereldoorlog. Blijkt dat in dit gebied, zo’n 777 burgers, vooral vrouwen en kinderen door de waffen SS in ’44 genadeloos werden afgeslacht, omdat ze het ongeluk hadden dat de Partizanen in deze streek actief waren en de Duitsers hun wraak op de bevolking moesten koelen. Via vier geocaches ontdekten we dit droevig verhaal. Wie probeerde te vluchten werden door artillerievuur neergemaaid, terwijl de anderen op de bestaande kerkhoven werden verzameld om daar afgeslacht te worden. Het deed ons denken aan Oradour sur Glane, maar blijkt dat deze streek het trieste record heeft van het aantal onschuldige burgers die door de Duitsers werden afgeslacht.

Het weer was vandaag iets minder omdat constant een frisse wind Oes Nest streelde. De binnentemperatuur is momenteel 22 graden, een verschil van 10 graden met gisterenavond. Onze nachtrust kan er maar wel bij varen, want vorige nacht hebben we veel warme schapen geteld.

Morgen zakken we af naar de universiteitssad Bologna.

Marzabotto

Op weg naar Bologna, raadde mijn schone broer ons aan om even halt te houden in Pistoria. Hij was er zelf niet geweest, maar het provinciehoofdstadje stond wel op zijn verlanglijstje. Pistoria blijkt een stad te zijn met 85 000 inwoners, die de meeste toeristen links laten liggen bij een bezoek aan Toscane. Wij vonden dit een goede beslissing. Zo konden wij genieten van een charmant stadscentrum waarbij we het gevoel hadden dat we één van hen (Italianen) waren. Pistoria bezat in de middeleeuwen 135 kerken voor een bevolking van 8000 inwoners. Daarvan staan er nu nog een aantal mooie exemplaren rechtop. Op de markt werd alles in gereedheid gebracht voor Pistoria’s Jazz festival. De tribunes en podium maakten de sfeer van het marktplein jammer genoeg wel kapot.

Het weer blijft zuiders warm. We staan aan de enkel van de Apennijnen, zodat er gelukkig een verkoelende wind is. Als we ’s nachts alle ramen opzetten, moeten tegen de ochtend toch een lakentje boven ons trekken.

Montecarlo

Neen, wij spuwen niet op Italië (en ook niet op de taalgrens). Ondanks de hoge temperaturen, genieten we van het land. Sabrina heeft meer last van de hitte, maar ik produceer meer zweet om de hitte af te voeren :-)

We staan momenteel in Montecarlo. Neen, niet het stadsstaatje in het zuiden van Frankrijk, maar een dorp op zo’n vijftien kilometer van Lucca. Mijn schone broer raadde een bezoek aan deze stad aan en het is inderdaad een toeristisch hoogtepunt. Lucca is de enige stad ter wereld die nog volledig ommuurd is en gelukkig voor Lucca is de verdedigingsmuur nooit nodig geweest, zodat alles nog in zijn originele staat te bewonderen is. De binnenstad van Lucca bood de afkoeling die vandaag wel nodig was, met zijn vele nauwe straatjes. Het was er druk, maar niet zo druk als gisteren in Cinque Terre. De basiliek van de heilige Frediano was zijn €3 pp echt waard. Frediano blijkt een Ierse bisschop te zijn die hier de omgeving ook gekerstend heeft.

Oes Nest raakten we gelukkig kwijt aan de rand van de stad op een mobilehomeparking. Oké, het was niet echt goedkoop, maar voor veiligheid willen we wel wat betalen.

Na ons bezoek en een lekker broodje op één van de vele leuke pleinen, zochten we een supermarkt op om inkopen te doen. Daarna reden we door naar Montecarlo, waar een plaatselijke boer van Fattore Amico, een terrein beschikbaar stelt voor mobilhomes. We staan nu in de schaduw van de gebouwen, maar de zoon des huizes heeft ons intussen gevraagd om even verder te staan op een wei. Hopelijk is de zon zijn warmte dan wat kwijt, want het was bakken in Oes Nest. De thermometer van mijn klok weigerde zelfs nog een temperatuur te tonen.

Vanavond klutsen we onze eitjes van thuis tot een omelet. Met een Italiaanse wijntje zal dit heerlijk smaken.

Monterosso

We staan op een prachtige camperplaats met een behulpzame eigenaar. Toen we aankwamen rond 11 u. was er nog één plaats beschikbaar, maar die was blijkbaar gereserveerd. Het was toch geen probleem omdat iemand anders in de voormiddag nog vertrok.

We kregen een uitgebreide uitleg hoe we onze dag best vulden. We vertrokken te voet vanaf de camperplaats om een bergpad te kiezen naar omhoog. Onze kuiten hebben het geweten, maar het uitzicht was soms adembenemend. Halfweg zakten we af naar het tweede dorp van de Cinqueterre: Vernazza. Het contrast tussen de kalmte van het wandelpad en de toeristische drukte in dit dorp was een beetje een domper. We namen in Vernazza voor €8 (voor twee personen) de trein naar Corniglia. Het was de bedoeling om daar een beklimming te maken naar de Madonna di Monte Nero, op aanraden van de camperbaas, maar na een halve kilometer, keerden we op onze stappen terug, het was bloedheet en mijn zweethanddoekje was verzadigd.

We namen de boot terug naar Monterosso, waar ik om 18 u. de camperbaas belde die ons kwam oppikken met zijn auto om ons terug te brengen naar de camperplaats in de hoogte. Van service gesproken. Toen hij hoorde dat we wilden eten in het restaurant een beetje verder, reserveerde hij via zijn vrouw nog twee plaatsen, zodat we nog €9 korting kregen, zo bleek achteraf. Ik had wel voor gebakken vis gekozen, een lekkere, maar wat prijzige keuze, want de vis kostte €8 per 100 gram. Ik koos voor een vis van een halve kilogram.

Ik pikte daarna nog een matige tweede helft mee met verlengingen van de finale van het EK. Daarna was het hoog tijd om boven de lakens te kruipen. Het bleef nog steeds 27 graden in Oes Nest, ondanks dat alles open stond wat open kan staan en de ventilator op volle kracht draaide.

Camogli

Staat tsjoolen in den dikken Vandale? Ik weet het niet, maar vandaag weten we weer wat dit betekent. Iedere vakantie hebben wij zo’n dag en we hopen steeds dat het de laatste is. De toekomst zal uitwijzen of dit zo zal zijn. We planden om via Varazza de trein te nemen naar Genova of Genua in onze taal. Daarvoor moesten we eerst een dikke twintig kilometer krinkeldewinkel over smalle bergwegen, richting de Liturgische kust. Varazze was druk, de plaatselijke markt had hier zeker mee te maken, maar wij vonden er geen 9 meter parking voor Oes Nest. We besloten daarom via Genua door te rijden naar de camperplaats voor vanavond in Camogli. Die lag wel niet bij het station, maar met onze elektrische fietsen, zou dat wel lukken. We maakten een uitzondering en kozen toch voor betaalde autostrade die onze door tientallen tunnels naar ons einddoel leidde. Het was een pittige klim, die we vandaag nog tweemaal zouden overdoen met onze fiets.

Stazione kennen we ondertussen ook, jammer genoeg wist Google Maps deze niet zo gemakkelijk te vinden, maar de Italianen zijn heel behulpzaam, ook al gebruiken ze enkel spaghetti-Engels. We gebruikten jammer genoeg niet het treinstation van Recco, maar dat van Camogli, drie kilometer verder, een beslissing die we ons nog zouden beklagen, maar we wisten toen nog niet dat Recco ook een treinstation bezit.

In Camogli – het vissersdorp beneden aan de kust – namen we de trein nadat opnieuw een behulpzame Italiaan ons geholpen had met de ticketautomaat.

In Genua vonden we maar geen toeristisch dienst zodat we zonder kaart en met Google Maps de oude binnenstad opzochten. Genua heeft de grootste Europese haven van Europa en is de geboortestad van Christoffel Colombus. De oude haven is een mengelmoes van kleine straatjes waar je volgens onze trotter best ’s nachts niet alleen rond loopt, maar overdag was het er koel flanneren. In de haven vonden dan toch een tourist office waar we een gratis kaart op de kop tikten. Hiermee konden we makkelijker onze points of interest uitstippelen. Zo’n punt was een lift waarvoor je een buskaartje moest kopen om enkele tientallen meters boven de stad uit te stijgen.

We hadden om 17u22 een trein terug, maar toen we rond vijf uur in het station kwamen, bleek dat in het weekend er geen trein stopte in Camogli. Een vriendelijke stationsmedewerker kon ons ook niet helpen, zodat we kozen om af te stappen in Recco en de rest à pied af te leggen.

Na een klimmetje bereikten we de haven van Camogli waar we even van proefden voor we onze fietsen opzochten bij het station, een speurtocht die ons weer een flinke wandeling bezorgde. De klim naar de parking-camperplaats was een aanslag op onze batterijen, maar ze hielden het vol, of beter halfvol tot onze bestemming. Een tjooldersdag zat erop.

Sassello

We verlieten vandaag het prachtige Piëmonte met zijn kaarsrechte wijngaarden om over te gaan in Ligurië, de kuststreek met Genua als hoofdstad. Omdat we de voorbije dagen reeds heel wat kilometer gebold hebben, besloten we om een adempauze in te lassen op een kleine camping om even twee dagen te nietsen. We zijn er terug vanaf 9 juli.

Montforte d’Alba

Man, man, man, wat is het leven toch heerlijk. We staan hier bij een Italiaanse boer die zowel noten als wijn verbouwt. De noten zijn voor Ferrero, de fabriek waar men heerlijke chocopasta maakt, gelegen in Turijn.

We bezochten deze morgen eerst Barbaresco, het eerste wijndorp van de vier die ik had voorbereid. Daarna lieten we Oes Nest achter bij een plaatselijke boer om van hieruit een kleine fietstocht te ondernemen naar Barolo en La Morra. We voelden ons wat ongemakkelijk toen we met onze elektrische fietsen enkele plaatselijke fietstoeristen voorbij staken op een pittig klimmetje naar La Morra, maar luxe kan zalig zijn.

We verblijven momenteel in een prachtige wijnstreek die ook door Unesco als Europees erfgoed gecatalogiseerd werd. Voor ons hoeft het niet onder te doen voor de Durouvallei in Portugal.

Onderweg naar onze standplaats kwamen we een supermarkt tegen waar we vooral kaas en groenten inkochten. De kazen stonden deze avond op onze tafel, buiten in de schaduw en met de wijn van de boer waar we overnachten, hadden we een lekker avondmaal, met een prachtig zicht op de vallei, vanop ons persoonlijk terras.

Jammer genoeg moest ik vandaag wat professionele problemen proberen op te lossen na een tweetal verontrustende e-mails van collega’s. Dat is dan de keerzijde van de internetmedaille, iedereen weet jou ook te vinden.

Pelisetti Nello

Vreemd, ik blogde nog geen enkele keer over het weer en nu het even spettert, voel ik de aandrang om dit te delen met jullie. Laat ik eerst schrijven dat het weer goed is. Sedert het vertrek werd het elke dag beter. Vandaag was Turijn wel gedekt onder een wolkendeken, maar het was er zwoel warm, tegen de 30 graden. Nu regent het stilletjes, hopelijk niet voor lang.

We hadden beiden behoorlijk geslapen op een plek die verwonderlijk stil was om in het centrum van een grootstad te liggen. Turijn is weldegelijk een grootstad, waar de auto’s in drie vakken voorbij zoeven. Met onze fietsen duikten we deze morgen verder het centrum in op zoek naar de toeristische dienst. Die vonden we pas na een gebrekkige conversatie met een bewakingsagent bij het station van Turijn. We vroegen er een kaart met een stadswandeling, maar achteraf bleek dat we die stadswandeling zelf wat moesten plannen op de kaart. Gelukkig is Turijn gebouwd volgens het dambordplan, zodat het geen moeite kostte om van de ene bezienswaardigheid naar de andere te wandelen. Turijn viel ons in elk geval beter mee dan Aosta gisteren. Veel mooie pleinen, enorm veel wandelgalerijen. Als je ze allemaal optelt kom je aan een lengte van 16 km uit. De gebouwen zijn majestueus en verzorgd. Vanop de Monte dei Cappuccini kregen we een prachtig panorama over de stad.

Op de middag genoten van een lekker toeristenmenu in vier lekkere Italiaanse gangen, met een antipasta, gnocchi, Milanese cordon blues en een frisse sorbet.  Met twee liter firzante betaalden we €47.  We rondden dit met plezier af naar boven bij de afrekening.

Rond vier uur waren we terug en een uur later waren we op weg naar Cortazzone, waar volgen Campercontact een gratis camperplaats was. Die bleek bij aankomst niet te bestaan en de camping in de buurt was ook dood, zodat we de driehonderd meter terugweg achterwaarts moesten rijden met Oes Nest.

We staan nu in een dorp op zo’n 5 kilometer van Cortazzone, nadat een plaats bij een plaatselijke boer uit onze gids Fattore Amico ook op niets strandde. Kort samengevat, het kostte ons wat bloed en vooral zweet om een camperplaats te vinden vanavond, maar we hebben het al erger meegemaakt.