Reisverslag Schotland in 24 video's

Het heeft een tijd geduurd, maar ik heb de voorbije twee dagen mijn opnames van onze trip door  Schotland in 2015 gemonteerd in 24 video's.  Ze zijn HIER te bekijken.  Het was voor mij een aangenaam herbeleven van een schitterende vakantie.  We kunnen nu de voorbereiding starten voor de zomer van 2016!

Wat we van Schotland zullen herinneren?

De vele cattle grids waar we in de Highlands over moesten rijden.  Cattle grids zijn metalen balken, waar dieren met hun poten niet over kunnen, maar wij mensen wel.  Op die manier moet je geen hekken zetten op straat, maar kunnen de schapen en koeien niet ontsnappen.

De wegen in de Highlands zijn meestal te smal om met twee voertuigen te kunnen passeren.  Schotten lossen dit op met vele Passing Places, een verbreding van de weg, waar chauffeurs geduldig op elkaar wachten.

We hebben veel zwaarlijvige Schotten gezien, vooral als je een massa samen ziet, valt dit op.

Wij dachten dat Schots enkel in films en series werd gesproken, maar het wordt weldegelijk door de bevolking gesproken.  Engels met een twist waar je bij hoog toerental, weinig van begrijpt.

We hebben enkele keren nog Gaelish horen praten, een oertaal dat door de oudere bevolking in Schotland nog wordt gesproken.  Naamaanduidingen en info op toeristische borden wordt vaak ook in het Gaelish getoond.  Het heeft niets vandoen met Engels, maar zou een Keltische oorsprong kennen.

Het weer is zoals we in vele reisverslagen en boekjes lazen: een hutsepot van alle weertypes bijeen.  Sneeuw kregen we natuurlijk niet op ons dak, maar de dag kon met een blauwe hemel starten om een uur later over te gaan in regen.  Gelukkig hadden wij maar enkele dagen een hele dag regen.  De weergoden waren ons meestal goed gezind als we buiten waren dat het niet tot weinig regende.

Schotland is geen vriendelijk camperland.  Op de meeste parking is het no overnight parking.  Maar toch stonden we bijna altijd op schitterende plaatsen, vaak met zicht op een meer.  Plaatsen om je toilet te lozen of water te tanken zal je vruchteloos zoeken.  De vele campings kunnen dan een oplossing bieden.

Overal waar je rond je kijkt, zie je water in Schotland.  Vaak is een loch een smalle, lange rivier.  Elke streek vindt dat hij het langste loch heeft.

Wij waren gecharmeerd door de vriendelijkheid van de Schotten, een eigenschap die wij trouwens in heel het VK ervaren.  In het voetbal hebben Britse supporters geen zo'n goede naam, maar deze groep is niet representatief voor de bevolking.

Hoe men het klaar speelt om hun graspleinen zo groen en  gelijkgeschoren te krijgen, is mij een raadsel.  Mijn grasplein was bij de thuiskomst een woestenij in vergelijking met deze in Schotland.

Wij hebben het stil vermoeden dat elk Engels gezin, minstens één hond heeft.  Ze verzamelen ook heel gedisciplineerd de uitwerpselen in een plastiek zakje.  Alleen jammer dat je soms in afgelegen wandelgebieden, zo'n zakje langs de kant van de weg ziet liggen.  Ik denk dat de stront van de hond veel sneller afgebroken wordt in de natuur, dan de plastiekzak waarin hij verpakt zit.  Veel hondeneigenaars lopen ook met een ballenwerpstok.

Je merkt aan de kleur van onderbenen van veel Schotten en Schottinnen, dat deze niet veel zonlicht zien.  Ik vermoed dat ze van nature ook niet snel bruin worden.

Het aantal B&B's is fenomenaal.  Ze worden ook druk bezocht, want velen droegen een bordje No vacancies.

Als voetganger is het de eerste keer een vreemde ervaring dat op veel kruispunten met rode lichten je als voetganger in alle richting tegelijkertijd kan oversteken.  Alle autoverkeer staat dan stil, maar je moet wel snel zijn, want lang staan de voetgangerslichten niet op groen.  Zebrapaden zijn zeldzaam en auto's stoppen zelden spontaan voor voetgangers.

Thuis

27 en 28 juli Thuis

De tocht naar thuis verliep behoorlijk vlot.  Af en toe waren er opnieuw wegenwerken, maar we stonden zelden stil zoals gisteren het geval was.  Rond Londen vlotte het verkeer traag en soms stonden we ook stil.  De laatste vijftien kilometers naar Dover was het toch enigszins schrikken.  Er stond een enorme rij vrachtwagens stil op het eerste rijvak.  Vreemd genoeg kon het verkeer op het twee rijvak wel doorrijden, hoewel we gehouden werden niet sneller dan 45 mijl per uur te rijden.  Toen we het eerste rond punt in Dover opreden, hield de politie alle vrachtwagens tegen.  Ik vermoed dat er zeker een colonne van 10 kilometer vrachtvervoer stond te wachten. 

Wij hadden pas de volgende dag onze boot richting Calais, een tochtje van 105 minuten voor zo'n dikke dertig kilometer.  We reden nu door naar St-Margarets Bay.  Er stonden al vijf campers voor ons te wiegen op de wind, want de wind kan er hevig huishouden.  Ik maakte nog een korte wandeling richting Dover.  Na het laatste avondmaal keken we naar de niet-gemonteerde filmpjes die ik geschoten had, totdat de batterij van mijn laptop leeg was.  We hadden een dik uur herinneringen kunnen ophalen.

Na het ontbijt deze morgen maakten we nog een wandeling langs de kliffen van zo'n anderhalf uur in de richting van Ramsgate.  Daarna hoopten we een boot vroeger te kunnen nemen.  We konden zonder problemen de parking van P&O oprijden en bij een snelle controle van onze papieren, mochten we zelfs aanschuiven in rij 236 voor de boot van 12u05.  't Vrouwtje was gelukkig, want nu kon ze zeker nog twee keer de wasmachine doen draaien.

Eenmaal op het vasteland deden we nog anderhalf uur over de resterende 130 km.  Onze reis naar Schotland zat erop.

Darlington

26 juli Darlington

De kring is rond.  Bijna vier weken geleden startten we ons reis door Schotland vanuit Newcastle.  Vandaag  zagen we the angel of the north in Newcastle opnieuw toen we deze keer afdraaiden naar het zuiden, richting Dover, waar we nu nog zo'n 675 km van verwijderd zijn.

Deze nacht werden we uit onze slaap gehaald door een bende Nederlanders die het nodig vonden onder hun luifel met veel lawaai een laatste avondmaal te nuttigen.    Voor de rest sliepen we rustig zoals de vorige nacht.

Na een verkwikkende douche vertrokken we langzaam naar huis.  Maar we wilden nog één activiteit: wandelen langs de muur van Hadrianus, een muur die de Romeinen bouwden om te Picten (zie Asterix en de Picten) tegen te houden.  Deze muur is een prachtige wandelroute tussen de twee kusten die grenzen aan het Verenigd Koninkrijk.  Vandaar hebben we de muur verkend in oostelijke richting en in westelijke richting.  Oostelijk was het klimmen en dalen, rechts kregen we een prachtig panorama over deze mooie streek vanaf de hoogste heuveltop.  Jammer dat het weer het weer liet afweten op het einde van de wandeling. 

Tijdens de verdere rit bleef het regenen.  We werden ook opgehouden door twee files veroorzaakt door wegenwerken.   Tijdens de laatste file vorderen we vier kilometer gedurende een uur.  Na de werken namen we de volgende afrit om dan wat rond te rijden tot we op een parking van de Aldi de schotel erecteerden om de laatste vijf kilometers van de Tour mee te volgen.  We zullen hier ook blijven slapen.  Jagen ze ons morgenochtend weg, dan koop ik er nog een fles Schotse whisky om het parkinggebruik te verantwoorden.

Voor morgen zijn er geen stops meer gepland.  We hopen morgenavond op een vertrouwd plekje te staan bij Dover.  We hopen ook dinsdag twee boten vroeger te mogen nemen, zodat we wat vroeger thuis zijn, want Sabrina moet woensdag reeds werken.

Glasgow

24 en 25 juli Glasgow

Als je ons vraagt wat de hoofdstad is van Schotland, zullen wij volmondig Glasgow antwoorden.  OK, administratief en geschiedkundig is dit Edingburg, maar wij waren gecharmeerd door Glasgow en zijn blij dat we er twee dagen voor uittrokken.

Glasgow was vroeger een vuile industriestad, met alle gevolgen die erbij horen: een hoge graad van alcoholisme bij de arme (over)bevolking, criminaliteit en veel gore buurten.  Maar dat imago is Glasgow kwijt, daar kunnen wij van getuigen.  Het is een bruisende stad die als een feniks uit zijn as is opgestaan.  Je vindt er alles, een hoofdstad waardig.  U2 of Elton John traden onlangs niet op in Edingburg, wel in het SSE Hydro, zeg maar het sportpaleis van Antwerpen, maar dan wel een hypermodern gebouw.

Toen we gisterenmorgen Red Deer Village opreden, dachten we dat de coördinaten die we hadden ingegeven, totaal verkeerd waren, want we reden door een rustige woonwijk in Stepps, een voorstad van Glasgow.  Aan de ingang van het vakantiepark hing een bordje no vacances, een mededeling die we reeds vaak bij B&B's zagen hangen.  Gelukkig waren er voor campers nog net twee plaatsen vrij.  Het werd één van de properste plaatsen waar we ooit stonden met Oes Nest. 

Onze eerste plan om twee hop-on/hop-off tickets te kopen, lieten we varen.  We kochten gisteren een heen en terugticket tussen Stepps en Glasgow voor de trein.  Eén van onze toeristische gidsen beschreef een wandeling in het centrum van de stad en daar is alles in een straal van 10 minuten te bezoeken.  Onze eerste dag Glasgow was er eentje van vele regenbuien.  Bij het verlaten van de kathedraal liepen we in de regen de Necropolis op, de begraafplaats naast de kathedraal geïnspireerd op Père Lachaise in Parijs.  Op de top heb je een mooi zicht op de binnenstad. 

Ondertussen, terwijl ik deze blog tik, krijgen we een prachtige regenboog te zien van 180 graden.  Zelden zo'n mooie regenboog gezien.  Het is een typisch verschijnsel in Schotland: regen terwijl de zon schijnt.

Provand's Lordship is het oudste gebouw van Glasgow en tijdens ons gratis bezoek werden we aangesproken door een Schot die vroeg of we Zweden waren.  Toen hij onze roots hoorde, sprak hij spontaan een zinnetje Nederlands.  Bleek dat hij jaren in Henegouwen had verbleven en er op een school Engels had onderwezen.  Zijn Frans was meer dan behoorlijk, beter dan het mijne.

Na het einde van de wandeling zochten we in de gietende regen een Fish&Chips-zaak op omdat we dit culinair gerecht van Engeland nog eens wilden eten.   Het smaakte beter dan op de camping in Edingburgh.  Rond half 8 waren we terug in Oes Nest.

Vandaag kochten we twee Rondabout Glasgow-tickets, waarmee we de hele dag gebruik konden maken van het openbaar vervoer, de treinrit inbegrepen naar Glasgow.  Gelukkig zijn de Schotse medewerkers van het openbaar vervoer heel vriendelijk, want het was niet eenvoudig om je weg te vinden in het openbaar netwerk van treinen en metro's, hoewel dat laatste wel meeviel, want één van de oudste metro's bestaat enkel uit een ring rond de oude binnenstad, veel kan je hier niet verkeerd rijden.

Deze morgen bezochten we eerst de moderne gebouwen in de oude haven langs de Clyde.  De scheepswerven en metaalbedrijven, maakten hier plaats voor moderne architectuur, iets wat wij altijd kunnen smaken.

Het hoogtepunt van onze dag, was het bezoek aan Kelvingrove Art Gallery & Museum.  Eén van onze reisgidsen beschreef het bezoek als een trip door een encyclopedie, waar je in de ene zaal schilderijen vindt en ernaast opgezette dieren.  Sommige zalen zijn ook ingedeeld volgens thema.  Zo was er zaal met alles wat vliegt.  Je ziet dan een Spitfighter aan het plafond hangen, met daaronder een struisvogel en een verzameling vlinders.  Wat de olifant, giraf en andere dieren daarbij deden, was ons een raadsel.  Je vindt er ook één van de bekendste schilderijen van Dali: Jezus aan het kruis met schipper Johannes onder hem.  We zijn eigenlijk veel te snel door het museum gelopen, we wilden van alles proeven, maar met kinderen is dit een schitterende ontdekplaats.  Geen wonder dat dit de favoriete plek is van de mensen uit Glasgow.

In de late namiddag aten we bij Mother India, een tip uit de Trotter.  Je kan er Indisch eten volgens de tapasformule.  We bestelden een viertal gerechtjes die zijn geld meer dan waard waren.

Na de middag maakten we een korte Art Deco-wandeling geënt op gebouwen van Mackintosh, de belangrijkste architect uit Glasgow die tijdens zijn leven nooit hiervoor erkenning kreeg.  Persoonlijk vinden we de Belgische Art Deco mooier.  In Ronse, Antwerpen en Brussel zagen we veel mooiere gebouwen.

Vandaag startte ook het Merchant City Festival, een straattheaterfestival, waarvan we twee mooie voorstellingen meepikten.  We hadden gisteren toevallig een generale repetitie meegemaakt, zodat we van dit festival op de hoogte waren.

Vanavond houden we het bij simpele boterhammen en een glaasje wijn.  Ik hoop ook de spannende dag op Alpe d'Huez te kunnen herbeleven bij Karl.  In een Apple-store, mijn eerste kennismaking met deze winkelketen, had ik bij toeval de laatste twee kilometer kunnen meepikken via een iPad die daar te bekijken was.   

Lochearnhead

23 juli Lochearnhead

Een mobilhome is een zalige manier om te reizen.  We hebben tijdens deze reis al op schitterende plaatsen gestaan: rustig met mooi uitzichten.  Geen enkel vijfsterrenhotel kan je dit bieden.  Maar sporadisch is het een calvarietocht om een slaapplek te vinden.  Vandaag was het van dat.   De aandachtige lezer zal gemerkt hebben dat we opnieuw in Lochearnhead staan.  Straks leg ik uit hoe we hier beland zijn.

Deze morgen zakten we af naar Callander, zo'n twintig kilometer verder om vanuit het stadcentrum een beklimming te maken naar de Cairn (een kegel opgetrokken uit stenen) een monument als herdenking aan het zestigjarig vorstinnendom van Queen Victoria in 1897.  Het pad ernaar toe was op vele plaatsen afgesloten wegens werken en omgevallen bomen.  De steile beklimming konden we nog droog ondernemen, maar eenmaal boven begon het te regenen.  We genoten nog even van het prachtige uitzicht op het land van Rob Roy, maar keerden dan op onze stappen terug, want het pad was glibberig en ik heb dit aan den lijve ondervonden toen een boomstronk, die ik gebruikte om over een grote plas te stappen, kantelde en ik in de modder terecht kwam.

Abberfoyle lag een tiental kilometer verder en van daaruit had Sabrina een wandeling gevonden rond het meertje Lochan Spling.  De wandeling viel wat tegen, maar 't kunnen niet allemaal toppertjes zijn.  In Abberfoyle deden we boodschappen in the co-operative, een winkelketen die je hier vaak terugvindt, geen supermarkten als bij ons, maar je vindt er alles wat je nodig hebt.

Toen was het de bedoeling om op weg naar Glasgow een overnachtingsplaats te vinden.  Ik had via het internet de coördinaten opgevraagd van een camping waar we de volgende twee dagen hopelijk verblijven.  Toen we na dertig kilometer rijden de autosnelweg zouden oprijden, keerden we terug, omdat we niet langs de snelweg wilden overnachten.  We bleven rijden, kijken, zoeken, een parking oprijden (not) totdat we op zo'n 20 kilometer waren van Lochearnhead.  Gefrustreerd reden we dan maar door en staan terug op de parking waar we vorige nacht in alle rust geslapen hebben.  Er is internetverbinding via een woning in de buurt en er staan geen bomen in de weg voor de schotel, zodat we onze afspraak met Karl niet zullen missen.

Morgen  leggen we dezelfde weg van vanavond opnieuw af om via de M9 het Noordoosten van Glasgow binnen te rijden.  De weersvoorspellingen voor Glasgow zien er gelukkig beter uit.  De voorbije drie dagen waren niet zo goed.  Het mag terug beter worden, zoals de eerste twee weken.

Vanavond staat een lekkere wokschotel op de menukaart.  We hebben al simpel, maar heel lekker gegeten op onze reis, dankzij het kooktalent van 't vrouwtje, die met weinig, tongstrelende gerechten klaarmaakt.  

Lochearnhead

22 juli Lochearnhead

Het weer kan heel wispelturig zijn in Schotland, dat merkten we vandaag ten volle.  We hadden ons feitelijk overslapen en schrokken van de klok die kwart over negen aanwees, toen we wakker werden.  We hebben al vele uren in bed doorgebracht hier, 't is dat het nodig is.

We loosden ons bruin en zwart water op de camping terwijl de motregen ons humeur niet in de goede zin beïnvloedde.  Nochtans waren we wakker geworden met een waterig zonnetje dat veel beloofde voor vandaag.

Op weg naar Killin bleef het regenen, soms met stevige buien. Killin was een halte voor de watervallen die er in het centrum van dit stadje te zien zijn, een toeristische attractie samen met de watermolen en de oude brug.  Tijdens ons broodmiddagmaal regende het nog pijpenstelen, maar toen we de korte wandeling aanvatten naar de watervallen, stopte het gelukkig.

Na Killin gaf ik Callendar in op de GPS, maar op weg daar naartoe zagen we in onze fantasie de Zweinsteinexpress rijden langs de weg op honderd meter hoogte.  Toen we ons beter focusten, bleken het fietsers te zijn.  We stopten in Lochearnhead omdat we vermoedden dat de fietsroute hier ook zou voorbij komen.  Mijn fietsgps wist inderdaad deze prachtige route te vinden en we fietsten eerst een tiental kilometer terug naar Killin.  De klim naar de tot fietsroute herwerkte oude spoorwegbedding, was pittig, zelfs met ondersteuning van een elektromotor, zeker als die bij Sabrina nare kuren vertoonde.

Toen de fietsroute de A85 dwarste, keerden we op onze trappers terug om richting Balquidder te fietsen, naar de begraafplaats van Rob Roy, de Schotse Baekeland, die voor de enen een volksheld was en voor de andere een ordinaire dief.  Op het stemmige kerkhof raakten we in gesprek met enkele Noordenburen die aan ons taaltje herkenden dat we uit Vlaanderen kwamen.

Op de terugweg was het regelmatig kermis in de hel, met andere woorden regenvlagen terwijl de zon de valleien groen kleurde.

De fietstocht was niet voorbereid, maar bezorgde ons een aangename dag, ondanks het mindere weer, hoewel we vonden dat we weer eens geluk hadden.  Uitgeregend werden we niet terwijl we buiten waren.

Inveraray

20 juli Inveraray

Eerst nog een kort taallesje: inver is een riviermonding.  We staan dus aan de monding van de Aray.   De afstand Oban Inveraray bedroeg 68 km, we hebben dus weinig kilometers gebold vandaag.  We stopten twee keer onderweg.  De eerste halte was voor een bezoekje aan de holle berg of hollow mountain van Cruachan.  Hier staat de eerste omkeerbare krachtcentrale ter wereld.  Kort samengevat komt het hier op neer: wanneer weinig elektriciteit nodig is, dan gebruikt men de elektriciteitsturbines om miljoenen liters water op te pompen uit het Loch Awe naar een hoger gelegen natuurlijk reservoir, waar een dam rond werd gebouwd.  Op piekmomenten, stroomt het water terug naar beneden door twee buizen van vijf meter doorsnede om daarna te splitsen in vier buizen van twee meter doorsnede, die zo één tot vier turbines aandrijven.  Onze gids vertelde dat zo elektriciteit wordt geleverd aan heel Groot-Brittannië, het Noorden van Frankrijk en Nederland.  Of België ook gevoed kan worden, weten we niet.  Het is een technisch staaltje van het vernuft van de mens.  De holle berg werd met mankracht uitgegraven, hier was niets natuurlijk aan, een werkje waar slechts zes jaar aan werd gegraven tussen 1959 en 1965.

We stopten nog één keer voor een zicht op de kasteelruïne van Kichurn Castle, die jammer genoeg onder een grijs wolkendek stond.  We hebben trouwens de slechtste dag wat het weer betreft. 

In Inveraray aten we warm in de pub George, die in 2011 tot de mooiste pub van het Verenigd Koninrijk werd uitgeroepen.  Sabrina bestelde een lap ham overgoten met chedarkaas en een ei.  Ik kreeg een hamburger met gerookte zalm en ook een vierkantje kaas.  De frietjes die we gepresenteerd kregen, waren gelukkig wel goed gefrituurd, want de kunst van het frietbakken kennen ze hier niet, hoewel we gisteren in Oban drommen mensen fish & chips zagen eten.

Inveraray is een Middeleeuwse vissersstad, maar heeft niet zoveel te bieden.  Morgen worden er op het domein van het kasteel op onze nationale feestdag Highland Games gehouden.  Het één heeft niets te maken met het ander.

We staan nu op een eenvoudige camping aan Loch Fyne op een veel te klein grindpad met aan weerszijden van Oes Nest een lap grasland waarvan onlangs het gras werd getrimd.  Omdat we verplicht zijn over dat gras te lopen om binnen te stappen, lijkt Oes Nest vanbinnen op een minituin, door het natte gras dat we aan onze zolen meenamen.  Vegen hielp weinig.  Ik zit alvast met een gefrustreerde vrouw, gelukkig niet door mijn fout.

Vanavond houden we het bij een simpel kaasplankje met Britse kazen.  We komen niet meer buiten, zoveel is zeker.

21 juli Inveraray

Wie dacht dat er op deze rustdag in de Tour geen sport te beleven viel, was niet op de Highland Games in Inveraray vandaag, een memorial Vandamme op Schotse wijze.  We verzamelden in het centrum van Inveraray samen met vele genodigden, waar de duke en duchess of Argyll ons ook opwachten.  Ze herkenden ons niet, maar ik hen toen ook nog niet.  Achter een groep doedelzakspelers, trok de massa naar het grote grasveld, naast het kasteel van de graaf.  Toen we vertrokken met de fiets deze morgen, stopte het gelukkig met regenen en we hebben er verder geen last meer van gehad.

Highland games zijn een verzameling van sporten die je in de atletiek en moderne sporten ook terug vindt, maar met een traditioneel sausje.  Kogelstoten gebeurt met twee soorten keien.  Hamerslingeren is een echte  reusachtige hamer.  Er waren verschillende wielerwedstrijden, maar telkens met dezelfde vijf wielrenners die met pistefietsen over het grasveld reden. Er zijn ook verschillende loopdisciplines, worstelen, verspringen, hink-stap-springen en hoogspringen.  Ondertussen worden er door tientallen meisjes van jong tot oud, traditionele dansen uitgevoerd voor punten.  De hele dag hoor je het janken (sorry dat ik het zo omschrijf) van doedelzakken, die ook aan een concours deelnemen.  Ze spelen telkens hetzelfde deuntje terwijl ze als een schildpad vooruit stappen in vierkantjes.  Hoe de twee juryleden niet in slaap vielen, is mij een raadsel. 

Het hoogtepunt van de games is het boomstamwerpen, waarbij het de bedoeling is om een lange boomstam zo te gooien dat hij over de hele lengte om zijn as valt in het verlengde van de werper.  Er deed bij de werpwedstrijden ook een reus van een Belg mee, die met kop en schouders boven zijn concurrenten uitstak.  Hij kreeg wel de boomstam niet om, terwijl een kleiner magerder mannetje daar wel in slaagde.  Zoals vaak is een juiste techniek hier van winnaarsbelang.

Een hele dag recht staan, kruipt in de kuiten.  We zijn terug thuis en eten vanavond niet te laat, want deze dag leefden we op een pakje koeken.  Niet dat er niets kon gekocht worden, maar het was in rijen aanschuiven en de geur nodigde mij niet bepaald uit om het geduld op te brengen.

Dunollie, buurgemeente van Oban

19 juli Dunollie, buurgemeente van Oban

De weergoden goten voor de zoveelste nacht een loch uit over Oes Nest, een nutteloze activiteit, want al het water stroomt toch terug naar het loch, dat ervaarden we vandaag tijdens onze wandeling.  Naast enkele boeken die we kochten, had Sabrina ook een aantal boeken mee uit de bib, waaronder een andere wandelgids.  Daarin vonden we een wandelingvan 3u45 in de heuvels van Glen Coe, een streek naast Ben Nevis, dat volgens de boekskes minstens even mooi is. 

We waanden ons Tom Waes in Alaska of beter nog, into the Wild, de prachtige film van Sean Penn over Chris McCandless.  De start van de wandeling was ontgoochelend omdat het pad weer zo drassig was, zodat mijn wandelschoenen, die dringend aan vervanging toe zijn, doorsopt werden.  We keerden daarom terug en maakten een stuk van de wandeling in omgekeerde richting.  Het pad was aangelegd door vrijwilligers.  Soms was het ook een droge weg zoeken over de keien in het water, maar het feit dat we moederziel alleen wandelden in een grandioos stiltegebied zorgde bij ons voor een Godservaring (schrijf dat je dit met een hoofdletter?  Ik vind van wel!)  Na anderhalf uur kregen we een prachtig zicht op het Loch Etive.  We maakten er onze picknickplaats van, met mijn jas over een rotsblok, zodat ons gat niet nat werd van het mos dat erop groeide en een deeltje van het lochwater vasthield.

Morgen staan we op een camping in Invareray om overmorgen een dagje Highland games mee te maken.  We kozen ervoor om hiervoor af te zakken naar Oban, een charmant vissersstadje.  We vonden een mooie plek met zicht op Firth of Lorn en het eiland Mull.  We fietsen daarna elektrisch naar de toeristische trekpleister Oban. Ondertussen is mijn tweede boek uit: Politie van Jo Nesbo, een meester in je op het verkeerde been zetten.  Gelukkig gebeurde dat vandaag niet, zodat we niet met onze voeten in het water belandden.  De serie die we deze reis volgen is The Killing, de Amerikaanse remake van Forbrydelsen.  We zijn hier ook bijna rond mee.

Oh ja, we eindigen deze avond onder een stralend zonnetje.  We moesten zelfs onze raampjes op een kiertje zetten om wat af te koelen.

Corpach & Glencoe

18 juli Corpach 11:55

Even een korte stand van zaken.  Sedert gisterenavond regent het onophoudelijk.  Ik heb de indruk dat men in Fort Augustus de hemelsluizen heeft opengelaten voor de plezierjachten die er passeerden.  Vannacht kwam daar nog een stevige wind bovenop.

We reden deze morgen door naar Fort William om er in een Lidl wat voorraad in te slaan.  De gondeltocht naar de top van Ben Nevis zal met dit weer de investering niet waard zijn. 

We staan nu 7 km over Fort William op een parking om na ons middagbrood een wandeling aan te vatten, hopelijk in droger weer dan nu.   Maar we hebben regenbroeken bij, we laten het voorlopig niet aan ons hart komen.

Glencoe 17:27

Nadat we beiden twee uiltjes hadden geknapt (waar komt die uitdrukking vandaan?) vertrokken we onder een dicht wolkendek, maar zonder regen voor een wandeling van 7,5 km (te delen door 1,6 als je de afstand in mijl wilt weten) langs the Caledonian Canal vanuit Corpach.  In Banavie, anderhalve km verderop observeerden we Neptune's Staircase, een reeks van acht sluizen waar schepen gemiddeld anderhalf uur overdoen, om die een hoogteverschil van 18 meter te overwinnen.  Een gelijkaardig sluizencomplex zagen we gisteren in Fort Augustus, maar het is zeker niet zo indrukwekkend als de sluizen van xxx (dit moet ik nog opzoeken)  op de Canal du Midi in 't Zuiden van Frankrijk.  Het werd even spannend, toen we onder het kanaal door moesten stappen om terug te keren.  Het water van het kanaal had hier en daar een opening gevonden in de overwelfde duistere gang, zodat we moesten opletten dat we geen nattigheid in onze nek kregen.

Toen we terug waren, begon de zon eindelijk de overmacht te halen op de bewolking.  Ik nam nog de laatste 20 kilometers mee van de Tour en dan keerden we terug op zoek naar een plekje op weg naar Ben Nevis, die we morgen op goed geluk toch zouden bezoeken.  Toen de eerste parking al met een bordje NOT was voorzien, besloten we verder door te rijden.  We staan nu naast een charmant kerkje met dito kerkhof, waar ook enkele soldaten begraven liggen.   Vandaar dat het behoort tot Common Wealth.  Terwijl we op deze godvruchtige plaats staan, bidden we voor zonnig weer voor de rest van ons verblijf in Schotland. 

Letterfinlay

17 juli Letterfinlay

Het was vandaag een dag met weinig autozitten.  Mag best ook wel eens, want ik sukkel al een drietal dagen met een stijve nek.  Waarschijnlijk van het vele scheef kijken, want als chauffeur zit ik steeds aan de rand van de weg, terwijl ik het verkeer aan de overkant ook in 't oog moet houden.  Maar links rijden heeft nog geen enkele keren voor problemen gezorgd.

Deze morgen be-zochten we eerst de watervallen van Invermoriston.  Het koppelteken tussen be en zochten heeft weldegelijk zijn bedoeling.  Veel waterval was er niet te vinden.  Gelukkig vonden we bij een openbaar toilet een kaart waarop de waterval was aangeduid, want meer dan een serieuze stroomversnelling was het niet.  Maar goed, ik kon mijn blog online posten, Sabrina raakte haar afval gesorteerd kwijt en wijle weer weg.

Fort Augustus is geen fort, maar the gateway to Loch Ness.  We reden er deze morgen een tiental kilometer langs, maar door geboomte was er niet zoveel van te zien.  In Fort Augustus eindigt Loch Ness, maar vindt via een netwerk van kanalen aansluiting tot andere lochs, want Schotland wordt in tweeën geknipt door een ketting van meren, die op hun beurt met kanalen zijn verbonden.  Op die manier is de Noordzee verbonden met de Alantische oceaan, een idee dat wij ook verkenden in 't Zuiden van Frankrijk, waar we vele kilometers fietsten langs het canal du midi dat de Middellandse zee verbindt met de Atlantische oceaan.

Fort Augustus is een toeristische trekpleister.  In 't centrum was er een betaalparking, maar wij houden het liever gratis.  Even verderop sleurde ik Oes Nest in eerste versnelling naar een free parking.  Bingo, dit zou ons plekje voor de nacht worden.  't Is altijd een verademing als je 's avonds niet meer moet zoeken.

Ik haalde de fietsen naar beneden en onze banden probeerden houvast te vinden om de grote kiezelstenen van het jaagpad langs the Caledonian Canal.  Aangenaam fietsen was het er niet en Sabrina keerde na vijf kilometer figuurlijk haar kar.  Had ze nog twee kilometer doorgebeten, dan kwam ze net als ik op een beter fietspad.  Omdat het begon te miezeren keerde ik na veertien kilometer ook terug, maar halfweg nam ik de grote weg om de vervelende kiezelstenen te vermijden.

Net aangekomen begon het te stortregenen.  De aankomst van winnaar Greg Van Avermaet heb ik jammer genoeg niet gezien, maar ik kon nog net het klassement van vandaag zien.  Sabrina, die al een uurtje langer thuis was, had ook iets gezien: een bordje NOT. En wijle weer weg.  Gelukkig vonden we een kwartier later een kleine parking langs het meer van Loch Lochy.  Of we hier een monster zullen kunnen waarnemen, betwijfel ik.  Het weer is ondertussen omgeslagen in negatieve zin.  Het wolkendek zit potdicht en er valt - net als deze nacht - regelmatig regen.  Hopelijk wordt het morgen beter als we de hoogste berg van Schotland opzoeken, the Ben Nevis.

Glen Shiel

16 juli Glen Shiel

Ik heb er begod geen idee van of Glen Shiel een dorp is, maar ik betwijfel het, want we staan hier in de middle of nowhere, tussen twee bergketens.  Naast de primitieve parking staat een bord met Glen Shiel op.  't Kan dus ook de naam zijn van een natuurpark.  De schotel vangt gelukkig nog net astra 3 tussen de twee bergketens zodat Vive le Vélo te bekijken is vanavond.  Ondertussen zit Sabrina Britse appeltjes te schillen om appelmoes van te maken.  Ze kostten niet veel, maar de smaak is er ook naar.

Toen we ons reisschema voorlegden aan vrienden, vonden die het vreemd dat we Isle of Skye niet op ons programma hadden staan.  We pasten daarom op hun advies onze route aan en reden deze morgen de brug over naar het eiland bij Kyle of Lochalsh.  Voor heteerst was het behoorlijk druk op de weg.  De route tot de hoofdstad Portree vonden wij niet spectaculair en we hadden er al stilletjes spijt van de omweg gemaakt te hebben.  We hebben ook reeds mooiere vissersdorpjes gezien dan Portree.  Toen we tijdens een korte wandeling op een point of view strandden met mooi zicht op het dorp, besloten we onze wandeling af te breken en verder noordwaarts te trekken op het eiland.  Dit bleek een goede beslissing want deze route was wel meer dan de moeite waard.  Het landschap deed ons een beetje aan de begindagen in Noorwegen denken: ontzettend veel groen dat tot tegen de zee loopt en overal schapen.  Het landschap is wel heuvelachtiger. We stopten af en toe, soms zonder doel omdat het uitzicht prachtig was, soms volgens de aanwijzingen van onze Trotter.  Kilt Rock Waterfall was zo'n punt, waar resten van Schotse dino's werden gevonden. Maar de basaltkliffen met verticale strepen, mochten er ook wezen.

Het hoogtepunt van de dag, was een beklimming naar the old man of Storr,  een natuurlijk menhir van 17 dubbeldekbussen hoog, te midden  een fascinerend landschap.

Tijdens de terugrit gooide ik nog eens de dieselbak vol, op weg naar Dornie, waar het meest gefotografeerde kasteel van Schotland staat.  Het is altijd onze bedoeling om tussen vijf en zes uur een overnachtingplaats te vinden.  Maar vandaag lukte dit niet.  We reden gefrustreerd het kasteel voorbij in de hoop snel een plaats te vinden, maar die vonden we pas een half uur later, te ver  om morgen nog terug te keren.

Morgen pikken we Loch Ness mee.  Benieuwd of we er zullen kunnen fietsen, want de barometer staat heel slecht.  Het weer was vandaag wel best ok.

UPDATE: De talenknobbel van Sabrina en onze Trotter, hebben ondertussen de betekenis van Glen Shield verklaard: een glen is een vallei en ik had op de kaart ondertussen ontdekt dat Shiel het riviertje is dat de vallei de bergketen in tweeën snijdt.  Bladzijde 50 van de Trotter geeft ook de verklaring voor een firth, wat geen fjord is, maar een monding van een rivier.  Dat weten we dan ook al weer.

Op weg naar Kyle of Lochalsh

15 juli Op weg naar Kyle of Lochalsh

Bij het ingeven van Shieldaig in mijn GPS, bleek dat er twee van deze dorpen bestaan in de Highlands.  We kozen natuurlijk de verkeerde uit,  maar gelukkig kostte ons dat weinig verloren kilometers.

Het grootste deel van de dag reden we met Oes Nest op de prachtige binnenwegen van het gebied Wester Ross.  De natuurpracht is met geen woorden te beschrijven, ik begin er dan ook niet aan.  Neem gewoon van mij aan dat Schotland prachtig is.

In Shieldaig deel II, stopten we voor een wandeling uit ons inmiddels gekend boekje.  Het weer viel jammer genoeg wat tegen vandaag, ondanks de gunstige weersvoorspellingen van Accuweather.  Onderweg werden we enkele keren natgespetterd.  Het was geen zo'n lieflijke wandeling als gisteren, tussen de schaapjes en paardjes, maar een trip tussen afgesleten rotsmassieven.

Na de wandeling voelde Sabrina opnieuw nattigheid in Oes Nest, maar deze inside joke verklaar ik liever niet nader.

We staan nu op zo'n 15 km van Kyle of Lochalsh, de oversteekplaats naar Isle of Skye wat morgen op ons programma staat.  We hebben een prachtig zicht op Loch Alsh.  't Is hier al water dat de klok slaat.  

Poolewe

14 juli Poolewe

Deze morgen reden we ons gelukkig niet vast bij het vertrek.  Ik had Oes Nest achterwaarts op onze blokken omhoog gereden om een beetje pas te staan.  Op die manier kon ik zonder problemen van het gras de weg oprijden.  Gisteren had ik me net niet vastgereden bij het vinden van een plaatsje op de camping.  Een platte steen bracht nog net redding.

Nadat we 100 liter fresh water getankt hadden, zetten we onze kustweg verder.  Een niet ingewijde denkt hierbij aan een viervaksbaan, met aan de ene kant de zee en aan de overkant appartementsblokken.  De westkust van Schotland is puur natuur.  Je slingert je tussen bergen en dalen en ziet de ene keer het water vanuit de hoogte om na een afdaling ernaast te rijden.  Als eindbestemming had ik Gairloch in onze Mio ingegeven, maar zover zijn we niet geraakt vandaag.

Onze eerste halte was de waterval of Falls of Mesach.  Een gletsjer schuurde miljoenen jaren gelden een diepe kloof of gorge (zowel gebruikt in de Engelse als in de Franse taal) in dit landschap.  Je geraakt erover met een wandelbrug met maximum zes volwassenen op hetzelfde ogenblik.  Deze waarschuwing krijg je toch te lezen bij het opstappen van de brug.  Sabrina's hoogtevrees zorgde ervoor dat ze snel de overkant had bereikt.

We leerden ondertussen ook dat Schotland en Engeland letterlijk twee aparte landen waren in een ver verleden.  Toen hoorde Engeland bij ons continent, terwijl Schotland deel uitmaakte van Noord-Amerika.  Door een speling van het geologische lot werden deze twee platen één eiland.  Een leuk wist-je dat-je.

Deze namiddag maakten we een prachtige natuurwandeling.  Eén honderdste wandeling uit onze Engelse wandelgids kunnen we opnieuw afvinken.  Ik kan met geen woorden het natuurschoon beschrijven terwijl we rond Loch Kernsary wandelden.  Ik hoop dat mijn videobeelden later een beetje weergeven wat we vandaag te zien kregen.

Ondertussen staan we gesetteld met een prachtig zicht op Loch Ewe.  Ik had een mooi plekje gezien, maar dit was reeds bezet door twee campers.  Eén van de twee hield me tegen en de chauffeur vertelde ons dat we binnen een kwartier zijn plaats mochten innemen.

En hoe is het weer daar? vraag je jou misschien af.  Wel, wij zijn heel tevreden.  We zijn nog niet uitgeregend geweest tijdens onze twee weken hier, hoewel we elke dag al regen kregen, maar gelukkig op ons dak, met andere woorden, vooral 's nachts.  We zagen de zon iets meer aan de oostkust dan hier, maar al bij al zijn we tevreden met het weer.  Het kan veel slechter zijn.

UllaPool

Vandaag was een keerpunt in onze reis, letterlijk en figuurlijk.  We zijn bijna halfweg (snif, snif), maar vandaag reden we van de oostkust naar de westkust van Schotland.  Het werd ook ons meest noordelijk punt van de reis.  De tocht werd een koninginnenrit, zoals mijn vader het vroeger omschreef, of een toppertje om de woorden van onze jongste dochter te gebruiken.  Wij houden van pure ruwe natuur en kwamen vandaag uitvoerig aan onze trekken.  Het was behoorlijk wat kilometersvreten vandaag, maar ik rij graag in een 3D-film, zeker als je als chauffeur ook je ogen de kost kunt geven, wat vorig jaar in Portugal niet altijd het geval was.

We parkeerden Oes Nest achterwaarts op een parking bij het meer van Assynt om er de ruïnes van een kasteel te bezoeken.  Daarna reden we door naar ons noordelijkste punt: Point of Stoer.  In een Nederlandstalige wandelgids staat en ik kopieer zonder toestemming van de uitgever: "Soms drassige wandelsporen en een niet al te moeilijk wandelpad over de kliffen".  Deze wandeling van drie uur naar The Old Man of Stoer was inderdaad drassig, mijn kousen waren doorweekt, maar het eindresultaat mocht er zijn, een stalagmiet van 67 meter die uit de zee verrees, aanbeden door zeemeeuwen die errond cirkelden.

Daarna zakten we terug via de 837 en 835 af naar Ullapool.  De smalle wegen verbreden regelmatig op een passing place zodat de vriendelijke Schotten met hun lichten teken geven dat jij voorrang krijgt.  Ik heb vandaag pijn in mijn polsgewricht van het vele zwaaien als bedanking.

We staan nu op een camping omdat onze drinkwatertank bijna leeg is en we anders geen mogelijkheid vonden om die te vullen.  De fietsbatterijen moeten ook nodig opgeladen worden, we zitten reeds boven een actieradius van 100 km en ik ben al één streepje kwijt, Sabrina nog geen één.  Zou mijn gewicht hiermee te maken hebben?  Maar ik voel me slank als ik de vele Schotten met overgewicht hier zie.  

In de omgeving van Fearn Lodge

Een kleine rechtzetting, gisteren sliepen we niet in Beauly, maar in Muir of Ord, nog zo'n naam die lijkt wegelopen uit LOTR van Peter Jackson. 

Reizen met een mobillhome is altijd een beetje spannend.  Om kwart voor één werd ik gewekt uit mijn eerste remslaap terwijl ik juist aan het dromen was van ... neen, dat hang ik niet aan jouw neus.  Er werd eerst voorzichtig en daarna met meer overredingskracht op de deur van Oes Nest geklopt.  Sabrina stak het badkamerraam open (ik kreeg een déja vue van Villers la Ville) en een jonge politieman excuseerde zich om ons nog te storen, maar er was blijkbaar een jongeling afgetuigd door twee kerels met hoodies.  Ze (want er stond nog een politieagente bij) vroegen of wij iets gehoord hadden.  Dat hadden wij niet en na het noteren van onze adresgegevens wensten ze onze nog een goede nacht toe.

Deze voormiddag reden wij onze ploegentijdrit rond Beauly Firth.   Wij vermoeden dat een firth een fjord is in onze moerstaal.  Het werd een mooie fietstocht van zo'n 47 km die minder interessant startte langs een drukke weg, maar na een tiental kilometer de moeite was om te trappen.  We hielden even halt in Inverness, de hoofdstad van de Highlands.  Met de hulp van mijn fietsGPS vonden we the Bridge to North Kessock terug.  Hoog boven het water spotte Sabrina enkele dolfijnen, zeezoogdieren die hier vaak hun kopje boven water steken.

Rond 14 u waren we terug en zakten we af naar de de zalmtrappen van Rogie Falls.  Onderweg hielden we nog even halt in het kuuroord Strathpeffer.  Vreemde dat vele kuuroorden vernoemd zijn naar ons Spa in de Ardennen, dit was hier niet anders. 

We waren te vroeg terug van onze wandeling naar de watervallen van Rogie Falls, zodat we beslisten om nog een dertigtal kilometer door te rijden, het binnenland in van de Highlands.  We vonden er een zeldzame kleine parking langs de weg zonder NOP (No Overnight Parking)  Zou onze 't is weer NOPpes hier vandaan komen?

Beauly

Ruik ik hier verbrand rubber?  't Zullen mijn voorbanden zijn.  "No overnight parking" zijn momenteel de drie Engelse woorden die ik het meest haat.  Maar straks meer daarover.

Voor vijf euro kan je bij iTunes Natural Sounds Volume 4 kopen, met geluiden van de zee.  Wij hoorden deze cd zonder een penny te betalen.  Het aan en af rollen van het water wiegde ons in slaap tot een ander Natural Sound ons uit onze slaap haalde: de paringsdans van twee meeuwen boven op het dak van Oes Nest.  Ik hoop dat ze geen cadeautje achtergelaten hebben op ons dak.

Deze morgen fietsten we van Nairn naar Forres.  Een sterke zeewind duwde ons vooruit zodat we onze elektrische fietsondersteuning niet nodig hadden.  Onderweg pikten we het kasteel van Brodie mee.  Hoewel we aan de poort van de Schotse highlands staan, was ons landschap licht heuvelend.  Tijdens de terugweg moesten we met standje drie toch nog behoorlijk onze beenspieren gebruiken.

Deze namiddag bezochten we het Fort George, een immense versterkte nederzetting uit de zeventiende eeuw, opgetrokken om zich te beschermen tegen de Fransen die van over de Noordzee kwamen.  We overwogen eerst om op de parking te overnachten (wat we misschien beter gedaan hadden in het vooruitzicht van wat er ging komen), maar omdat het nog maar half vijf was, besloten we in Iverness boodschappen te doen en te tanken met de Highlands in het achterhoofd.  We vonden bij het binnenrijden een Tesco, de Colruyt van Groot-Brittannië, een winkelketen die zeven dagen op zeven open is van 6 uur 's morgens tot 10 uur 's avonds.  Zouden de liberalen hier de mosterd gehaald hebben?  Ik gooide de dieselbak ook nog eens vol voor slechts 116 pences per liter en weg waren we; op zoek naar een overnachtingsplaats.
Bij de eerste afrit hadden we al prijs: "No...."  Mijn GPS volgend, nam ik de volgende afrit, een doodlopende straat dat ook eindigde aan de kust.  De straat werd een straatje en ging over in een landweg, tot een karrespoor mij dwong om rechtsomkeer te maken, maar daar had Oes Nest geen zo'n zin in want mijn voorwielen draaiden door op de grindweg.  Ik zag rook vanonder mijn stuurcabine komen, maar Oes Nest maakte ook telkens sprongetjes naar rechts, Ik gaf Sabrina opdracht om mee te duwen op de neus naar rechts en zo geraakten we toch uit onze benarde positie, terwijl ik vol gas gaf in tweede versnelling.   We stonden echt in het hol van Flutol en ik zag niet onmiddellijk hulp in de omgeving.  Dit wordt een herinnering die we nog vaak zullen bovenhalen.

Onze calvarietocht duurde nog een twintigtal minuten, maar nu staan we op een kleine parking nabij Beauly net boven een rooster, waarin we ons afvalwater kwijt raakten.

Morgen fietsen we van Beauly naar Iverness en terug om daarna the highlands in te trekken.

Nog een tip, ga je naar GB, zorg dan dat je lid bent van FON.  Je betaalt eenmalig een bedrag voor een router en daarna kan je levenslang gebruik maken van providers die samen werken met FON, zoals Belgacom in België of British Telecom in de UK.  Als je in een dorp of stad staat, vind je gegarandeerd bijna altijd een verbinding via FON zoals nu.

Nairn

Deze morgen werden we beiden om kwart voor vijf gewekt door een klopgeest die met zijn regenhamer in het ritme van de secondewijzer op ons fietsrek tikte.  Dit bleef zo duren in samenwerking met de regenvlagen die Oes Nest  teisterden. 

Rond tien uur trokken we verder door het Cairngorms National Park om via prachtige wegen in Dufftown halt te houden bij de grootste en bekendste distilleerderij van Schotland: "Glenfiddsih" wat in het Gaellish "vallei met de herten" betekent, vandaar ook het logo van een hertenkop op de flessen whisky van dit merk.  In onze Trotter stond dat het bezoek gratis was, maar vanaf dit jaar vragen ze tien pond per volwassene.  Voor die prijs krijg je een virtueel bezoek aan het bedrijf, een korte rondleiding en een proeverij van vier verschillende soorten whisky.  Als chauffeur kreeg ik een kleine flesje whisky en proefde even van Sabrina's glaasjes.  Zij dronk die jammer genoeg niet uit.

We reden vervolgens verder naar Elgin, een mooi middeleeuwse stadje, maar omdat we er geen parkeergelegenheid vonden, reden we dan maar door.  Ook de volgende stophalte Forres reden we voorbij zonder een bezoek, omdat we de afslag naar de toeristische bezienswaardigheden gemist hadden.  In Nairn was het vervolgens nog een hele zoektocht naar een mooie overnachtingsplaats.  We stonden eerst op een "No overnight parking".  Tijdens een korte wandeling vonden we een schitterende plaats in de haven, maar die bleek achteraf niet zo eenvoudig te bereiken, door wegenwerken.  Maar de aanhouders winnen en we staan nu met onze neus tegen de zee aan te kijken en met ons gat naar de haven.  Morgen hebben we hopelijk weer een actievere dag dan vandaag.

Loch Muick

Zalig, ik schrijf mijn dagelijkse blog met bijpassende muziek, geschreven door Howard Shore voor de prachtige trilogie "Lord of the rings".  Deze muziek speelde zich constant af tussen mijn oren tijdens de wandeling langs het meer Loch Muick, maar straks meer daarover.

Ik had deze morgen opnieuw een zalige stille nacht achter, of beter onder de rug.  Het was wel koud.  De buitenthermometer gaf 9 graden aan en toen ik mijn kop even buiten stak, kromp mijn neus met een centimeter door een koude noordenwind.

Na het ontbijt trokken we elk twee truien boven elkaar aan en haalden onze Veloci's van het fietsenrek.  We fietsen zo'n twintig kilometer langs de rivier the Dee, die  zich doorheen prachtige groene heuvels schilderde.  Op standje drie en vier (dit heeft niets met de Kamasutra te maken) overwonnen we de hellingen zonder problemen. Toen we terug in Braemar eindigden, kochten we twee meergranenbroden gemaakt van watte, deeg en vijf granen. Een aantal sneden hiervan aten we op bij het landgoed Balmoral.  Het was de intentie om het bijhorend kasteel te bezoeken, maar als één van de rijkste dames ter wereld, namelijk de queen of England elf pond per volwassenen vraagt om haar landgoed te betreden, is dit voor ons een reden om dit links te laten liggen.  Deze morgen riep Sabrina trouwens een paar keer "links" toen we met de fietsen vertrokken.  Ik zag links niets van belang liggen, tot ik inzag dat ik rechts aan het fietsen was.

Na onze dagelijkse tuk -slapen is blijkbaar onze favoriete bezigheid op vakantie- reden we door naar Loch Muinck.  Ik hoop dat Google ook Gaelish kan uitspreken als ik later mijn video's van deze tekst voorzie, want ik heb er geen idee van hoe je Muinck moet uitspreken.

Voor drie pond konden we Oes Nest kwijt op de carpark aan de start van de wandeling.  Overnachten zat er opnieuw niet in.  We maakten een prachtige wandeling langs een deel van het meer.  De zon was gelukkig wel van de partij vandaag.  Sabrina wandelde op een bepaald moment zelfs in haar topje.  Ik genoot van de heuvels rondom mij, de ene al groener dan de andere.

Toen we thuiskwamen, kon ik nog de laatste anderhalve kilometer van de Tour meepikken op radio Sporza, met aankomst in Le Havre, de stad die we vorige jaar verkenden met Oes Nest in de gietende regen.

We staan nu langs de prachtige terugweg tussen Loch Muinck en Ballater.  We staan niet op een "Passing Place" -een verbreding van de weg waar twee voertuigen elkaar makkelijk kunnen passeren- en er staat ook geen bord "No overnight parking", dus we hopen hier niet weggejaagd te worden.  Het zicht is verrukkelijk, we wanen ons in the Shire, het dorp van de Hobbits, vandaar de bijpassende muziek die nu speelt.

Braemar

8 juli Braemar

We hebben de Schotse kust achter ons gelaten en zijn het binnenland ingetrokken.  Deze morgen heb ik het internet dan toch aan de praat gekregen, maar het zal me meer kosten dan geraamd.  Eigenlijk schandalig duur allemaal en het werkt dan nog voor geen meter of mijl.

Vandaag beleefden we een Schotse hoogdag zoals we die in onze dromen verwacht hadden.  We maakten een wandeling van vier uur en een kwart, waar wij met onze conditie drie kwartier afknepen.  Het weer was wisselvallig, 't ene moment liepen we in de zon, een kwartier later geselden regeldruppels onze rechterflank terwijl we de heuvel Morrone beklommen, zo'n 2800 meter hoog.  De vergezichten waren adembenemend, de helling evenzo.  Eens over de heuvel slingerden we ons naar beneden tot aan het water.  We dwarsten een zoveelste golfterrein, om daarna opnieuw een korte, maar steile klim te overwinnen richting Oes Nest. 

We staan op een lap grind langs een doodlopend straatje, een beetje schuin, ondanks het blok dat onder het achterwiel steekt.  Voor vanavond staat een koude schotel op het menu met vis, patatjes en ei.  Ik denk ook mijn eerste e-boek uit te hebben dat zich in ... Schotland afspeelt: The Blackhouse.