Namur: Fosses-la-ville

Mijn pastis staat letterlijk binnen handbereik, traditiegetrouw schrijf ik dan mijn blog.  We zijn onze vasten goed   ingezet met het bezoek vandaag aan twee abdijen en één klooster.  Deze morgen verkenden we eerst de abdij van Floreffe.  In het immense gebouwencomplex vind je bijna alle vormen van onderwijs, van een kleuterschool tot een gemengd internaat met secundair onderwijs.  Wat moet dit kosten aan de Waalse gemeenschap.  We hebben trouwens de indruk dat hier weinig armoede is in deze streek.  Er wordt nog volop gebouwd en de woningen zijn groter dan de onze en wij wonen eerlijk gezegd ook niet echt klein.  Er vertrok een blauwe wandeling aan onze mobilhome van anderhalf uur, precies iets voor onze voeten.  Het weer was van geen te goede kwaliteit, mistig met af en toe motregen.  Gelukkig klaarde het na elf uur wat open en we kregen zelfs nog af en toe de zon te zien.  Door een domme conversatie met een Waals schaap dat zijn eigen nest bevuilde, hadden we de blauwe pijl niet gezien die ons naar rechts wilde doen stappen.  We stapten gezwind rechtdoor en kregen wel mooie huizen te zien, maar geen bewegwijzeringen meer.  Toen we na een kwartier opnieuw op onze oude route kwamen, beseften we dat we een pijltje gemist waren.

Terug in het dorp van Floreffe kochten we zes pistolets gris, die ons middagmaal zouden worden met een laatste fles cider die we nog over hadden van onze reis in Normandië tijdens de paasvakantie van vorig jaar.  Hoog tijd om straks onze voorraad terug aan te vullen in Normandië.

Na ons slaapje van een klein half uurtje, trokken we naar Maredsous, gekend van de kaas en het bier, maar die laatste lieten we nog even aan ons voorbij gaan.  Opnieuw wilden we eerst een wandeling maken.  Op een bord bij de abdij kozen we voor de grijze wandeling van 5 km.  't Was niet echt verstandig om zonder kaart te vertrekken, maar gelukkig had ik wel een foto genomen van de kaart op het bord.  We zagen nergens grijze aanduidingen, zodat we het moesten doen met het kaartje dat ik af en toe op het LCD-scherm van mijn fototoestel toverde.  Na nog geen kilometer kwamen we terecht in het klooster van Maredret.  Een overbejaarde zuster was de inkom van de kerk aan 't dwijlen, maar ze gaf ons toch een uiteenzetting hoe ze in het klooster een centje probeerden bij te verdienen met de verkoop van confituur, appelsap en teksten in gotische letters.  Een beetje lachwekkend als je weet dat de paters nog geen kilometer verder hectoliters bier per dag verkopen in hun cafetaria aan prijzen waartegen  Test Aankoop graag zou procederen.

De wandeling liep verder gesmeerd tot we blijkbaar toch de weg verloren en we via een bos ons leven waagden in een steile afdaling in de richting van de abdij van Marredsous.  

Toen we een weg bereikten, wisten we dat we toch nog bij oes nest zouden geraken, wat een kwartier later het geval was.  We brachten een blitzbezoek aan de kerk om snel de cafetaria op te zoeken naar de Maredsous van 't vat.  Ik bestelde een triple en Sabrina een bruine.  Beide werden in een karaf getapt, zodat we niet onmiddellijk zicht hadden wat bruin en triple was. Tot nu weet ik het nog niet precies.   We hebben dan maar afwisselend van beide vaatjes gedronken.

Nu staan we bij het meer van Bambois niet ver van Fosses-la-ville, een plekje die ik puur via Google Maps heb gevonden.  Het is er heel rustig staan, maar het restaurantje dat we hadden willen gebruiken vanavond, blijkt gesloten te zijn.  't Zal dus de lasagna worden die we gisteren kochten.  Ik vind het helemaal niet erg, want lasagna vind ik heerlijk.  Morgen zit onze korte uitstap er alweer op.  Het is opnieuw mooi geweest.  We startten met de zon en zagen die vandaag ook weer af en toe.  Daartussen was het grijs, maar gelukkig kregen we geen regen.  Als ik aan Malagga van vorig jaar terug denk, onze dromen van een zonnig land werd toen weggespoeld door stromen regen, die van de straten waar we liepen, waterwegen maakten.