De foto's

Ik heb terug mijn spiegelcamera meegenomen om souvenirs te schieten.  Mijn smartphone neemt wel mooie foto's maar je hebt toch niet die vrijheid zoals bij een echte camera.

Thuis

Voor de laatste keer proefden we gisteren van de oevers van de Rijn.  We lieten Oes Nest achter in Wellmich waar je eventueel zou kunnen overnachten.  We hadden een herhaling gepland: fietsen langs de linkeroever, een overzetje, terugkeren langs de rechteroever om dan opnieuw de overzet te nemen.  Duur is het niet, een tiende van een Noorse overzet.  De route viel echter tegen.  We reden langs de gewone weg waarop gelukkig weinig verkeer reed.  We zagen dat het aan de overzijde idem dito was, dus besloten we op de linkeroever te blijven.
We hielden na enkele kilometers halt voor een stevige klim naar de Dreiburgenblick.  Het was fris op de fiets, maar ik kreeg het snel warm toen ik zo'n rond getal van drie cijfers naar boven sleepte.
Op weg naar Kaub passeerden we de Lorelei, een rots die boven de Rijn uitsteekt van waarop een schone dame de vissers zou gelokt hebben die vervolgens schipbreuk leden.  In Kaub startten we een cultuurpad naar boven, waar het zicht merkelijk schoner was dan een uur ervoor.  We trakteerden ons daarna met een lekkere Riesling in het zonnetje op een terrasje aan de oever.
De terugtocht verliep met de wind in de rug, zodat we met een dubbele ondersteuning fietsten.  's Avonds vonden we nog net één plaats op een mooie camperplaats in Urmitz am Rhein.  Via Google vond ik dat op tien minuten stappen een lekkere Italiaan voor ons avondeten zou zorgen.

Sabrina wilde vandaag vroeg thuis zijn.  Morgen is het voor haar weer werkdag.  Ik vond het ook niet zo erg want zo kon ik nog twee uurtjes koers meepikken.  Er was weinig verkeer en zonder enige file kon ik met de cruisecontrol op 100 km/u vlotjes huiswaart rijden.  Deze keer meden we de Waalse wegen, omdat we niet alleen de wegenwerken vreesden, maar ook filterblokkades van boze Waalse truckchauffeurs.  Rond drie uur trok ik de handrem aan voor onze thuis.
De zondag was een zonnige dag, zodat we 's avonds onze eerste barbecue van het jaar deden samen met de oudste dochter die vandaag ook was thuisgekomen van Barcelona.

Oestrich Winkel

De naam doet vermoeden dat we in Tirolerland vertoeven, maar we staan op zo’n 60 km van Frankfurt, de plaats waar de Europese bank gevestigd is en de reden waarom we bijna moeten betalen om ons geld bij de bank te laten staan.

Het bezoek aan Frankfurt verliep onder een grijs wolkendek en met een koude noordenwind. De U-baan lag vlakbij de camping zodat we na vijf minuten stappen met onze visakaart twee tickets kochten richting centrum van de stad. Via Reisroutes hadden we een stadwandeling van 9400 m afgeprint die ons langs de highlights van de stad bracht. Aangezien het reeds middag was, startten we met een viergangendiner op z’n Chinees. Voor dertig euro (fooi inbegrepen) hebben we bijzonder lekker gegeten. In het winkelcentrum belden we nog even met twee van onze meisjes die samen naar Praag zouden vertrekken. De oudste dochter genoot ondertussen van de zon in Barcelona.

Frankfurt is een collage van oude en nieuwe gebouwen, een combinatie die elke fotograaf (zoals ik) wel weet te waarderen. Wij vonden het nu niet een place to be, maar het weer zal hier ook zijn hand in hebben gehad, want de laatste vijf kilometer legden we in de motregen af. We warmden ons nog even op in een Starbucks bij een warme (chocolade)koffie, waarbij we tegen zessen terug in Oes Nest zaten. De rest van de avond werd met lezen gevuld.

De Chinezen wisten dat een druppel water je gek kon maken, zeker als je die met de regelmaat van een klok op het hoofd laat vallen van hun slachtoffer. Wij werden deze nacht gek van duizenden regendruppels die de hele nacht ons dak teisterden, maar hoewel we nog een meter met ons bed onder het dak slapen, hadden we beiden het gevoel dat we met onze oren tegen het plafond lagen, zodat we weinig tot geen nachtrust kenden. Deze morgen stopte het gelukkig dan toch met regenen. We volgden de rechteroever van de Rijn (vreemd, de Duitsers gebruiken een korte ei) om halt te houden in Oestrich Winkel. Van hieruit fietsten we naar Rüdesheim. Onze fietscomputer stuurde ons over de Johannisberg, zodat Sabrina doodsangsten uitstond op de glibberige wandelwegen. Net voor onze eindbestemming hielden we nog halt in Geisenheim, waar een linde van 600 jaar oud het centrum siert.

In Rüdesheim namen we de Seilbahn of kabellift(je) naar boven om daar een prachtig zicht te krijgen op Bingen aan de Rijn. Boven maakten we nog een wandeling van zo’n uurtje, genoten van mooie panorama’s en zakten vervolgens te voet terug af naar het Rathaus waar we onze fietsen geduldig op ons stonden te wachten. We keerden terug langs de Rijn waar de fietsers vertroeteld worden door prachtige wegen speciaal voor hen aangelegd.

Straks staat een gegrild kippetje op tafel, dat we gisteren kochten op een markt in Frankfurt. Ons e-boek zal voor de rest van de avond onze partner zijn.

Mainz

Ga je ook naar Koblenz?, vroeg mijn moeder toen ze hoorde dat we de Rijn gingen verkennen tussen Bonn en Frankfurt.  Deze stad staat niet echt op het programma, we zien wel, was mijn antwoord.  We hebben er ondertussen twee keer overnacht op een grote parking aan de rand van de stad, waar het opmerkelijk stil is, want langs de Rijn hoor je bijzonder veel treinen voorbij denderen, zowel personen- als vrachtvervoer.  Vriendschap was de reden waarom we toch Koblenz aangedaan hebben.  Toen we hoorden dat vrienden met hun Nest van negen meter op weg naar de Romantische Strasse langs Koblenz passeerden, besloten we elkaar te ontmoeten in deze stad waar de Moezel in de Rijn vloeit.  Wij arriveerden maandagmiddag, zij maandagavond.  Ondertussen hadden wij al voetend de stad verkend,  het eerste uur droog, maar toen we terug keerden kregen we in de binnenstad een regendouche over ons heen, zodat onze jeansbroeken aan onze billen plakten.  Ons kleine parapluutje hield enkel onze kruin droog.
's Avonds aten we heel lekker in het restaurant van een hotel op vijf minuten wandelen van onze nesten.  De buitenkant zag er heel kitscherig uit, maar de ontvangst was heel hartelijk en het eten heel lekker.  De avond werd traditioneel afgesloten met teveel alcohol.
Onze vrienden hadden nieuwe elektrische fietsen gekocht en dinsdag was hun maidentrip.  Vanuit Koblenz fietsten we langs de oevers van de Moezel tot Kattenes waar we  met zicht op de burcht Eltz genoten van een terrasje in de zon.  De heenrit verliep met een strakke wind op kop, maar we werden beloond in de terugrit met een onzichtbare hand die ons in rotvaart terug thuis bracht.
Gisterenavond kookte Stefaan voor ons kalkoen in portosaus.  Dezelfde drank maakten we ons ondertussen soldaat.
Na een lekker ontbijt ten huize van Oes Nest van pistolets en croissants, splitsten onze wegen zich nadat we beiden onze doos hadden geledigd.  Na vier dagen was dit voor ons hoogstnoodzakelijk, want het verklikkerlichtje gaf aan dat er niet veel meer bij kon.
Op weg naar Frankfurt hielden we halt in Bacharach, een romantisch Rijnstadje, verbroederd met Overijse.  Zou de wijn daar voor iets tussen zitten?  We maakten een vergezichtenwandeling in de motregen die op het einde veranderde in regen, zodat we opnieuw met natte kleren in Oes Nest arriveerden.
In Frankfurt moeten we noodgedwongen voor een camping kiezen.  Daarom besloten we in Mainz te overnachten.  We werden vriendelijk ontvangen, kregen een plannetje van de stad die op het eerste zicht niet veel voorstelde, maar naarmate we dieper in het hart doordrongen, kon Mainz ons wel bekoren.
Net voor we terug (in de regen) thuis kwamen, haalden we in den Aldi vlakbij, een stevige portie lasagne die ons avondeten wordt.
Morgenochtend verplaatsen we ons naar Frankfurt.  Hopelijk kunnen we er de stad verkennen in beter weer dan vandaag, want overal hangen jassen en broeken te drogen.

Bonn

Oes Nest stond vrijdag vertrekkensklaar:  de fietsen had ik er 's morgens op gezet, het water was gevuld, toilet kreeg een dosis goedriekertje vanuit den Aldi.  Even voor 16.00 u vertrokken we in de hoop om rond 19.00 u aan te komen bij de stuwdam van de Gileppe, maar dit was buiten een verkeersongeval en werken gerekend langsheen de Route de Wallonie zodat we alles bij elkaar zo'n dik anderhalf aanschuivend verkeer hadden.  Maar we hebben er heerlijk geslapen na een portie lekkere kaasfondue.

Zaterdagmorgen reden we door, zonder een gevreesde grenscontrole.  Alle verkeer vanuit België kon zomaar de Duitse autostrade op.   De weersvoorspellingen wijzigden een beetje onze plannen.  Voor zaterdag was een zonnige dag voorspeld, zodat we besloten om te fietsen langs de Rijn.  Sabrina had een tochtje van 35 km uitgestippeld vanuit Remagen waar we Oes Nest voor twaalf euro acherlieten aan de rand van een camping.  De ondergrond was niet geschikt voor mobilhomes, maar we parkeerden de voorwielen nog net tegen de toegangsweg op twee blokken, zodat we geen contact hadden met het gras.  In Erpel namen we een overzet naar Linz, waar we een klein stadbezoek meepikten.  In Erpel zagen we de resten van de ingestortte brug over de Rijn, die het begaf onder de vele Amerikaanse soldaten, die zo snel mogelijk Berlijn wilden bereiken.  Unkel was ook een aangenaam dorp.  Koningswinter viel wat tegen, maar we genoten beiden van een Weissbier in de zon uit de wind aan de rand van de Rijn op een terrasje.  In Koningswinter namen we opnieuw een overzet om terug Oes Nest-waarts te fietsen.  We besloten om thuis te eten en drie quiches in de oven te steken.

Deze morgen reden we een dikke twintig kilometer door naar Bonn waar een camperplaats is op zo'n vier kilometer van het centrum, een afstand die met onze fietsen een fluitje van een cent is.  De voormalige hoofdstad van West-Duitsland is niet zo groot en heeft geen grootstadallures.  We verkenden de stad met behulp van een reisrouteswandeling.  Daarna brachten we een bezoek aan het museum over de Duitse geschiedenis.  In onze reisgids stond dat je de Duitse taal machtig moest zijn.  Niettegenstaande ik weinig Duits begrijp, konden we toch genieten van het opzet van het museum.

Onze eerste Duitse schnitzel hebben we deze middag ook verorberd.  Deze avond eten we dus niet warm, maar pistolets van een plaatselijke bakkerij.  Ik kon nog de laatste twintig kilometer meepikken van Gent-Wevelgem met Peter de Grootte die eindelijk verlost werd van zijn tweede plaatsen.

Morgen brengen we waarschijnlijk een bezoek aan Koblenz, maar we overleggen eerst met de weergoden of ze ons gunstig gezind zijn.