De fotopresentatie

De voorbije week vertoefde ik bij de hittegolf het liefst in mijn bureau.  In deze kamer heb ik de beschikking over airco zodat ik onderstaande presentatie kon samenstellen bij een mensvriendelijke temperatuur.  Ik hoop dat je dit in het resultaat kunt vaststellen. 

Veel kijk- en luisterplezier met onze voorbij reis naar de Elzas en de Vogezen.  Oh ja, het duistere begin is geen fout in de montage...

Gent

Een gezinswandeling van 12 km, dat zou een spek naar onze bek worden: rustig, langs kunst in de natuur. Bij de titel in onze wandelgids stond ook 4 uur.  Onze euro viel toen niet dat dit wel lang is voor 12 km. De start van de wandeling lag bij de kerk van Gesves, wij vonden een parkeerplaats bij het kerkhof wat verder. De wandeling startte pittig met een stevige klim en dit werd vaak herhaald, afgewisseld met het noodzakelijke dalen. De Samson doorsneed het wandelgebied op vele plaatsen, wat het reliëf verklaart.  Onderweg werden we inderdaad getrakteerd op  kunstwerken die vaak mooi opgingen in de natuur waar ze werden neergepoot. Sentiers des Arts is een wandelroute die verschillende dorpen in de streek aandoet.

Op de terugweg zagen we een kat een boom in klimmen, achterna gezeten door twee grote zwarte bouviers. Jammer genoeg waren wij even later aan de beurt. De grote gebreide hond wreef zijn muil vol zweet en kwijl tegen onze kleren, zodat we gedoopt de wandeling verder konden zetten.

Bij een paardenmanege verloren we het gele streepje uit het oog dat we steeds gevolgd hadden, we waren weer verloren gelopen. Op een kruispunt waar Sabrina links wilde nemen en ik rechts, kregen we een telefoontje van Aagje uit de materniteit van Maria Middelares uit Gent dat Ayco geboren was, ons eerste kleinkind. Sabrina volgen was toen voor mij als Alaphilippe die in het spoor van Pinot wilde blijven.  Rond 4 uur bereikten we Oes Nest en reden zonder voedselbevoorrading in één ruk door naar Gent. Daar was het een lijdensweg om onze 7 meter kwijt te raken in de buurt van het ziekenhuis. Na de nodige stress lieten we onze camper achter langs de weg om daarna nog een klein half uur te stappen tot kamer 2518.

Ayco (= uit liefde geboren) betekent het einde van onze reis.  We blijven nog tot dinsdag in Gent, om dan huiswaarts te keren.

Onze belangrijkste les die we deze reis geleerd hebben is dat je niet ver hoeft te reizen om mooie landschappen en steden te zien. We keren zeker nog terug naar de Elzas die fietsvriendelijker is dan de Ardennen, maar ook de Ardennen zijn prachtig. Tot hopelijk de volgende.

Redu

Wat doe je als er in jouw wegbeschrijving staat: "Negeer alle zijwegen. Na een verkeersremmer trek je het bos in en fiets je tot aan de weg Rochefort - Bouillon."?  De weg hebben we niet gezien, het bospad des te meer. Ze jagen zelfs geen mountainbikers over dit pad, maar wij donderden naar beneden over de vele rotspartijen. Beneden moesten we onze fietsen over een beekje sleuren om daarna terug te stijgen. Onze wegbeschrijving bracht ons 6 km verder terug in Redu dat 20 boekhandels telt en jaarlijks zo'n 300000 bezoekers. De rest van de kleine 50 km deden we met Google Maps, van dorp naar dorp. In de inleiding stond dat het best een pittige rit zou worden, waarbij een tweede batterij eventueel nodig zou zijn.  Ik had bij aankomst nog één streepje over, dat gebeurt zelden.

We namen beiden een verkwikkende douche en toen begon het te regenen, onze timing klopte als een bus. We besloten nog een nachtje te blijven staan op de gratis camperplaats.  De wereld is wel klein. Deze morgen bleek dat Felix, één van mijn leerlingen van het voorbije schooljaar, twee campers verder ook hadden overnacht met zijn familie op weg naar Zuid-Italië.

Vanavond eten we onze laatste warme maaltijd op. Hopelijk vinden we morgenvoormiddag nog een winkel open, anders kloppen we morgenavond op onze kin.

Redu

Onze fietstocht passeert morgen langs het boekendorp Redu, waarvan de helft blijkbaar werd opgekocht door onze apotheker Coucke. Het zal wel niet in lectuur zijn dat hij wil investeren. Maar als de camperplaats het werk is van Marc, dan is hij alvast goed bezig.

Het domein van Han-sur-Lesse is meer dan de grotten.  Ik bezocht deze plek zo'n 70 kg geleden, maar noch Sabrina noch ik herinnerden ons iets van deze klassieker onder de gezinsuitstappen.  Ook vandaag zaten veel kinderen op het treintje richting de ingang van de grot.  Daar werden we opgewacht door twee gidsen.  Een blonde Vlaamse begeleidde ons voor een anderhalf uur. We konden ons Frans bijschaven, want de uitleg werd eerst in de taal van Molière gebracht.  Als je de grotten van Frasassi hebt gezien in Italië, dan weet je dat die schoonheid moeilijk te overtreffen is, maar we genoten van de mieten en tieten.   De laser en projectieshow Origin, mocht er ook best zijn.

Na het spelonken trokken we de wildernis in met het wildpark. We ontdekten er de witte poolwolf met de prachtige naam Keysa. Jammer genoeg is de schriftelijke communicatie met bezoekers niet goed, noch in de gids noch via de bordjes. We liepen er letterlijk en figuurlijk wat verloren. We besloten op het einde het bereneiland voorbij te laten varen en keerden met het treintje terug. Op weg naar Oes Nest hoorde ik de kwalijke val van van Aert, jammer, want ik vond hem heel sympathiek hoe hij naar Stig Broeckx zwaaide gisteren.

Geen pizza maar pita op ons bord vanavond.  Ondertussen kijk ik of de Gendt met zijn knappe tijd als winnaar uit de bus komt.

Han-sur-Lesse

We zijn terug, met weinig nieuws. De voorbije twee dagen deden we het rustig aan, met veel bijpraten en aperitieven.  Dinsdag maakten we nog samen een mooie fietstocht, maar daar bleef het bij.  Ooit reisden we in het jaar van Chernobyl 8500 km samen, deze morgen vertrok Stefaan klokslag 8 uur, wij anderhalf uur later.  De rest van de dag was vooral cabinezitten. In Luxemburg gooiden we de tank nog eens vol, met een iets duurdere dieselprijs dan twee weken geleden. Tanken langs de autostrade doe je in Luxemburg aan dezelfde prijs als elders, maar je koopt er best geen Ricard, want die vind je bij wet niet in de rekken. Geen sterke drank, daarvoor moet je in een winkel zijn die niet langs de autostrade gelegen is.  Door het verkeerd inschatten van een rond punt op de gps verdwaalden we in het centrum van hoofdstad Luxemburg. Via allerlei wegenwerken en omwegen geraakten we er terug uit. Net voor we de autostrade weer invoegden, vonden we een Match, waar we nog enkele flessen Ricard  kochten aan een promoprijs.  

Morgen bezoeken we de grotten uit de titel. Zolang we niet te horen krijgen dat we oma en opa geworden zijn breien we verder aan onze reis tot woensdag.

Mulhouse

We staan ondertussen met vrienden op een camping in Mulhouse, de komende twee dagen worden daarom rustdagen met zonder blog. Zo blijven we synchroon met de Tour.

Gisteren maakten we een mooie fietstocht van dertig kilometer, vertrekkende vanuit Thann.  Dit is geen Thais restaurant, maar verwijst naar "tanne", Duits voor dennenboom.  Sabrina verwittigde dat de rit in het begin wat op en neer zou gaan, omdat we ons nog steeds aan de voet van de Vogezen bevonden. Het werd twee keer serieus op en neer. Gelukkig hoefde alle kracht niet enkel van onze benen te komen.  We stelden nogmaals vast hoe gevarieerd deze streek is.

Terug bezochten we te voet Tann dat in het verleden rijk werd door textielindustrie.  Je vindt er ook de tweede mooie gotische kathedraal van de Elzas, maar de buitenkant van de Saint-Thibaut stond jammer genoeg in de steigers.

Ondertussen kregen we de coördinaten via Whatsapp van de camping in Mulhouse, een hint dat onze vrienden reeds gearriveerd waren vanuit Italië.  We genoten zo met de nodige vloeistof van het weerzien.

Soultz

Wat zijn de voor- en nadelen van wandelen in de bossen bij een regenbui?  

Het weerbericht dat we 's morgens horen via de VRT is ook voor de Vogezen van toepassing.  Ik had daar beter op vertrouwd i.p.v. Accuweather, toen Sabrina vroeg of we regenhesjes moesten meenemen voor onze wandeltocht van drie uur.  We vertrokken dus zonder.  Deze keer hadden we een wegbeschrijving uit onze wandelgids zodat we in principe weinig verloren konden lopen.  We vonden nog net een plaatsje langs de weg op de Col du Haag.  Vandaar klommen we naar boven naar le Grand Ballon.  De afgeronde toppen worden in de Vogezen "ballons" genoemd, het heeft dus niets te maken met de metalen ballon van het radarstation dat op de top staat.  Tijdens de beklimming had ik deugd van mijn twee wandelstokken, want de meniscus van mijn linkerknie begint soms op te spelen.  Het was gelukkig nog half bewolkt, zodat we genoten van de vergezichten.  Tijdens een afdaling schoof mijn rechterwandelstok in elkaar zodat ik een Kim Cleysters-spreidstand deed.  Ik trapte daarbij jammer genoeg op mijn zonnebril die op de grond viel, mijn dierbare bondgenoot van meer dan tien jaar werd zo ten grave gedragen.

We verloren toch even de weg, maar de fout lag volgens ons bij de bordjes en niet bij ons. En toen begon het te regenen, eerst matig, dan hevig.

Het voordeel als je net in een bos bent is dat de bladeren als een natuurlijke paraplu werken.  We bleven zo een twintig minuten wachten, maar buienradar leerde me dat het geen zin had om nog langer te wachten. Het nadeel van een wandeling bij regenweer onder de bomen is dubbel. Allereerst zoekt het water dezelfde paden op als wij om zich over te geven aan de zwaartekracht. Het is ook zo dat het blijft regenen, ook al schijnt de zon boven het bladerdek.

We arriveerden om half twee terug bij onze camper. Na droge kleren, een koekje, een appeltje en een tukje trokken we naar Vieil Armand waar de bittere herinnering aan de Eerste Wereldoorlog levend wordt gehouden.  Deze heuvel werd het slagveld voor duizenden Duitsers en Fransen die elkaar bestookten vanuit de loopgraven, die soms op enkele meters langs elkaar liepen. Waar zagen we dit nog eens?  Er is ook een oorlogskerkhof en crypte.

Ondertussen staan we op een mixte parkeerplaats in Soultz. We hebben de route des Crêtes achter ons gelaten. Hopelijk klaart het weer wat op, want we hebben met vrienden afgesproken op een camping.

Le Markstein

Nooit opgeven, onze slogan voor vandaag. 

Toen we Münster verlieten, vulden we eerst voor €3 onze drinkwatertank. Het toilet lozen kon gratis.  We kregen even onenigheid bij de start van onze koninginnenrit, zoals mijn vader zaliger zou zeggen.  Ik wilde de gps volgen, Sabrina de breedste weg. Soms heeft zij gelijk, deze keer trok de gps aan het kortste eind.  Vandaag stond in het teken van de coiffeurs: Route des Crètes, in onze moerstaal route van de "kammen", die zich slingert over de hoogste cols van de Vogezen.  Col de la Slucht krijgt een splinternieuwe parking, maar je krijgt buiten bomen weinig te zien.  De Hohneck is daarom een betere stop.  De Vogezen zijn een wandelparadijs, maar de routemarkering laat vaak te wensen over. In Hohneck lukte het nog om een mooie wandeling te maken doorheen het prachtige berglandschap.  Toen we 20 km verder stopten in Markstein, was de wandeling aangeduid op een plan moeilijker te volgen.  Het duurde drie kwartier en evenveel passeren aan onze mobi, vooraleer we de wandeling konden aanvangen.  Een goede raad: print vooraf zelf enkele kaarten af op koop een wandelkaart in een toeristische dienst. Wij deden bij gebrek aan, een beroep op Google Maps, en al bij al bleek dat we zo toch de juiste wandeling hebben gemaakt.  We waren net op tijd terug om de Gendt te zien winnen in St-Etienne op een fantastische manier. Zowel wij als Thomas gaven niet op en beleefden zo een mooie dag.  De streek is niet enkel de hemel voor wandelaars, ook motards beleven hier hoogdagen.

Munster

Een vraagje voor een glaasje Riesling: "Welke stad bezochten we vandaag met de fiets?" Colmar, inderdaad, hoe kan je 't raden. Volgende vraag voor een fles Pinot Gris of Noir: "Welk verband is er tussen Colmar en New York? Die is moeilijker niet? Fréderik Auguste Bartholdi, de beeldhouwer die het vrijheidsbeeld boetseerde wat daarna door Eifel in metaal werd uitgewerkt en door Frankrijk aan New York werd geschonken.

Toen we deze morgen wakker werden met regen en onweer op ons dak, dachten we dat Colmar opnieuw in het water zou vallen zoals vele jaren geleden.  Colmar is mooi, maar toeristisch. Ok, wij zijn dat ook, maar het toerisme transformeert een stad in een soort pretpark. De leerlooierswijk Klein Venetië was gelukkig iets kalmer. Tegen 13 u waren we terug met onze fietsen, wat weer eens bewees dat fiets en camper een mooie combinatie vormen bij een stadsbezoek.

28 km verder parkeerden we ons voor €8 op de lokale camperplaats van Munster, de stad die vooral bekend is van zijn kaas maar verder  niet zoveel te bieden heeft.  Zo werd het een rustige namiddag.  Sabrina kon de rest van onze reis uitstippelen, ik las verder in Koorts van Deon Meyer.

Eguisheim

Le chateau du Haut-Koenigsbourg wordt als één van de mooiste middeleeuwse kastelen beschreven van Europa. Vriend Stefaan heeft dezelfde mening en toen onze Franse buur in Riquewihr ons zei dat hij het kasteel reeds drie keer bezocht had, besloten we onze plannen te wijzigen en er onze eerste keer van te maken. Met een korting van €2 met mijn lerarenkaart, waanden we ons voor €16 in een filmdecor. We sloten ons ongevraagd aan bij een groep Amerikanen en een Engelstalige gidse.  Zo kwamen we te weten dat sommige meubelen uit het kasteel werden gebruikt in de film Lord of the Rings.

Het kasteel werd als oninneembaar beschouwd tot de Zweden er zich mee bemoeiden door na een uitputtingsslag het kasteel te veroveren en plat te branden.  Daarna werden tweeëneenhalve eeuwen de ruïnes onaangeroerd, tot Willem II er zijn zinnen opzette. Hij kreeg het van de Elzassers cadeau in de hoop dat hij het zou restaureren.  Dat gebeurde ook wel maar op kosten van de Elzassers zelf.  Na de Eerste Wereldoorlog werd het kasteel opnieuw eigendom van Frankrijk. 

In Riquewihr tankten we Oes Nest vol en sloegen mindvoorraad in bij E. Leclercq.   We bleven zo droog, want vanaf 10 u. viel er nattigheid.  Bij onze aankomst in Eguisheim klaarde het gelukkig weer op. We kochten eerst twee flessen Pinot Noir (rode wijn) en daarna maakten we een rondwandeling in de stad.  Rondwandeling mag je letterlijk nemen, want de vesten van Eguisheim zijn het mooist.

Ondertussen zag ik onze Teuns winnen op la Planche des Belles Villes.  De toppen van de Vogezen doen we hopelijk volgende week aan, want alles is voorwaardelijk met een zwangere dochter. We kregen gisteren het bericht dat onze huisarts 4 weken vroeger dan gepland oma is geworden.

Vanavond staat boerenomelet  op het menu, met een glaasje rode wijn die we vandaag kochten.  Gelukkig kan je geen alcoholintoxicatie opdoen van naar wijn te kijken, want het aantal wijndomeinen is hier in deze streek niet te tellen.

Oh ja, nog dit: morgen fietsen we hopelijk eindelijk naar Colmar.

Riquewihr

Vandaag stond helemaal in het teken van de Ronde van Frankrijk. In de voormiddag ondernamen we een fietstochtje van zo'n 30 kilometer met de welluidende naam "Villages médievaux au coeur  du vignoble". Bleek dat de helft over het parcours liep die de Ronde vandaag aandeed. Enkel voor Kaysersberg zetten we onze fietsen even aan de kant voor een stadswandeling, opnieuw een Elzassers pareltje.  Het weer is ideaal voor ons: zonnig met een frisse wind. Gevaarlijk om te verschoeperen, maar we hadden ons een beetje ingesmeerd.

Na een duur Frans broodje (wat wel smaakte) trokken we te voet doorheen de wijnvelden naar ons stukje territorium dat we deze morgen hadden ontdekt: het einde van een klimmetje, langs een geen te brede weg. Het stond er niet eivol zoals we soms zien op TV. Onze timing was uitstekend, 10 minuten na aankomst passeerde de reclamekaravaan. Voor Sabrina was dit haar eerste kennismaking en ze was ook onder de indruk. Na een uur wachten, dat werd gevuld met de afgang voor Godin, passeerden de eerste renners, met de nodige aanmoedigingen voor Tim Wellens. Achteraf hoorde ik dat hij dank zij ons zijn bolletjestrui behoudt.  We zagen ook Paul Herreigers met in zijn Mercedesbusje Ludo Diericksens.  Mijn neef Wouter stond lang geleden met hem op de foto toen mijn broer de Tour volgde.

We waren op tijd terug om de laatste 30 km te volgen op TV.

Vanavond staan weer restjes op het menu, njam (2x). Colmar zal voor morgen zijn, we wilden de drukte vandaag vermijden.

,

Riquewihr

Om 16u22 rijdt le Tour morgen langs Riquewihr, wij staan nu 500 meter verder, langs de route richting Colmar, bij een zoveelste wijnboer. Le Pinot Gris gemaakt van de oudste druiven, is iets duurder, maar heerlijk fruitig. Twee van deze flessen waren opnieuw onze pasmunt om hier twee keer te overnachten.

Om 7 uur waren stadswerkers naarstig bezig met hun voorbereidingen voor de Tour. We lieten ons grijs water nog weglopen voor we vertrokken naar Bergheim (lees Berkheim). Dit idyllische stadje doet in niets vermoeden dat deze plek tijdens de middeleeuwen de bakermat was van de heksenvervolgingen in de streek . Nu is het een weinig toeristisch stadje, dat ons toch aardig wist te bekoren. Mooie vakwerkhuizen bebloemd alsof elk huis deelneemt aan een wedstrijd. In 20 minuten waren we rond op de vesten, die bijna helemaal bewaard zijn in hun originele staat.

We gingen daarna de boer op waar we nu staan.  Het was de bedoeling om met onze fietsen le Sentier viticole de Grands Crus af te trappen tussen verschillende typische stadjes van de Elzas, een tour van 17 km. Riquewihr was heel wat toeristischer dan Berheim.  Waar volk is, is commerce, de vele winkeltjes getuigden hiervan, maar de stad is zeker een bezoek waard.  Via steenslagwegen doorheen de vele wijnvelden, laveerden we naar Hunawihr, waar we onze fietsen in de schaduw stalden van een versterkte kerk met kerkhof. Voor het eerst zag ik een kerkmuur met schietgaten. 

Toen waren we de weg kwijt.  Sabrina vond de kiezelwegen helemaal niet prettig, zodat we kozen om via GPS naar Rebeauvillé te fietsen. We aten in een stadspark onze appel en koekjes op. Bij het vertrek stelden we vast dat Sabrina's voorband deze keer plat stond.  Twintig minuten later zakten we af naar het centrum van de stad die uit één langgerekte straat bestaat. De stad balanceerde voor ons op het randje van kitsch met zijn overdreven gekleurde huizen en overmatige versieringen aan de gevels, maar de vele toeristen legden alles toch voor een korte eeuwigheid vast met hun smartphones, vooral de Aziaten die deze stad ook aandoen.

Rond kwart over vier waren we terug, ondertussen ontdekt dat de Tour hier morgen voorbij raast.  We staan ook niet meer alleen, twee Franse campers staan naast ons gestationeerd, maar zij kochten twee dozen  wijn om hun verblijf te betalen. Gelukkig staat in het reglement van Frans Passion dat een verblijf altijd gratis is.

Morgen proberen we Colmar te bereiken met de fiets. Voor onze veiligheid moeten we ons geen zorgen maken, elke uitstulpsel langs de weg is geambaleerd met een kussen.

Châtenois

Op de Aire Municipale van Châtenois mogen er vanaf 9 juli om 9 uur geen campers staan.  We vermoeden dat dit te maken heeft met de Tour die straks de Vogezen aandoet.  We hebben ondertussen vers water getankt, 't was nodig, want de hele dag herinnerde een piepsignaal er ons aan dat we bijna zonder zaten.

De abdij op de Mont Sainte Odile was inderdaad de moeite waard. De hertog van de Elzas zat waarschijnlijk met een slecht geweten toen hij in de zevende eeuw een abdij liet bouwen op deze berg en er zijn dochter Odelia als abdis installeerde. 

De omgeving is een wandelparadijs, met ronkende locaties zoals "De grot van de druïde" of "Rochers des Exécution". In 1992 stortte in dit bos een Airbus 320 neer. Drie monolieten waren hiervan de stille getuigen op onze wandeling.

Bij de terugkomst maakte een gendarme zich druk tegen Sabrina omdat we Oes Nest op een busplaats hadden geparkeerd. Dit had niets met hoogmoed te maken, wel met de andere parkeerplaatsen die enkel plaats boden aan de lengte van een auto.

Sélestin hadden we vooral uitgekozen voor een nieuwe fietsband, maar de stadswandeling via koperen "poten" op het wegdek, toonde vele mooie plekjes die deze stad rijk is.  De fietswinkel was jammer genoeg gesloten op maandag, maar een Brico bracht redding. De bandmaat klopt niet helemaal, maar ik denk dat we Sabrina's wel kunnen depanneren. In de Intermarché kochten we ons avondmaal in: een kip aan 't spit met wat tapasbereidingen.

Ondertussen loopt de temperatuur binnen weer hoog op, maar we zullen niet buiten kunnen eten zoals de voorbije twee dagen.

Morgenochtend doen we ons best voor 9 uur weg te zijn.

UPDATE: De fiets van Sabrina kreeg ondertussen een nieuwe buiten- en binnenband. We kunnen morgen weer op onze aluminium rossen springen.

Ottrott

Gegokt en verloren.

Vandaag was het ideaal fietsweer: weinig wind en dragelijkere temperaturen dan de voorbije dagen.  Uit een gids had ik van Sabrina slechts één fietsroute moet... mogen kopiëren en die vormde de basis voor onze trip vandaag.  Molsheim was onze eerste stop. Onderweg merkte Sabrina op dat ze het gevoel had dat er een slag in 't achterwiel zat. Een eenvoudige controle bracht aan het licht dat er inderdaad een bobbel aanwezig was op de achterband met een plek die z'n beste tijd had gehad.  Maar ik gokte erop dat het wel zou lukken voor vandaag. 

Molsheim is de stad waar de Italiaan Bugatti zijn tweede thuis vond en er een autofabriek stichtte gespecialiseerd in snelle (en peperdure) racewagens.  Het museum was gesloten en de hele stad hield op zondag een zomerslaap.  Enkel bij de kerk viel wat bedrijvigheid te bespeuren.

Van Molsheim fietsten we naar Hangbieten, maar dit dorp stelde niet veel voor. Gelukkig was de route ernaar toe, langs het Canal de la Burche, de omweg meer dan waard. Op de terugweg hielden we halt bij een fietscafé met heerlijk biologisch witbier en een citronade du maison.  De inwendige mens werkt gesterkt "avec un planche d'aperot".   Even voorbij Ergersheim gebeurde het gevreesde: Sabrina's achterband gaf de geest, zodat ik 10 kilometer verder eenzaam en alleen Oes Nest ging oppikken om daarna fiets en vrouwtje op te pikken.

Daarna begon een kleine calvarietocht naar een slaapplaats, maar die hebben we ondertussen gevonden in de buurt van Mont Saint Odile die we morgen bezoeken.  Hopelijk vinden we daarna in een Sélestat een fietswinkel.  Normaal heb ik steeds twee buitenbanden mee, maar die liggen nu nog in de garage.

Ondertussen hebben we de laatste aflevering van seizoen 1 bekeken van Game of Thrones en een uitzending van Vive le Vélo.  Tijd om nog wat te lezen in "De poppenspeler van Warschau".

Marlesheim

We staan momenteel bij een Franse wijnboer.  Ons verblijf betaalden we met twee flessen fruitige Pino Gris en een bakje frambozen. Sabrina betaalde door eventjes contact te maken met haar kaart tegen de betaalterminal. Ze schrok van haar technisch vernuft. In de weide voor ons lopen ooievaars op zoek naar beestjes tussen het gras.  Blijkbaar staat onze vakantie in 't teken van deze vogel met een volwassen spanwijdte van twee meter. Straks brengt hij nog een kleinkind mee in zijn bek.

We maakten deze morgen een wandeling van drieëneenhalf uur. Hoewel boswandelingen niet tot onze favorieten behoren, waren we blij dat "les trois rochers" vooral de schaduw opzocht van meestal eiken, afgewisseld met enkele beuken.  Gelukķig was de route afgesloten door omgezaagd bomen, want bij controle van een alternatieve weg bleek dat we verkeerd waren gelopen.  Moe maar voldaan bereikten we rond half twee terug Oes Nest.  De plaatselijke bakker zorgde voor brood op de plank, of beter op onze witte tafel.

In Graufthal bezochten we enkele grotwoningen uit de middeleeuwen, maar nog bewoond tot 1956. Slechts één van de huizen kende de luxe van elektriciteit. 

Straks schuiven we twee quiches in ons klein oventje, zo hebben we die ook geprobeerd en quiches behoren tot de lokale specialiteiten. Daarbij wordt nog maar eens sla geserveerd, want die moet op.

La Petitie Pierre

550 km zijn afgewerkt.  We staan op een gravelparking in La Petite Pierre, een dorpje in de Vogezen, onze reisbestemming voor dit jaar, niet ver, zodat we in één dag thuis kunnen zijn als we horen dat we oma en opa geworden zijn.  De Elzas staat ook op het programma, dat dit jaar door Sabrina werd voorbereid.  Ze stak er minder tijd in dan gewoonlijk, maar het is haar vergeven, het waren drukke weken in aanloop van ons verlof.

Oes Nest rijdt heerlijk, we hebben minder last van het slecht wegdek in Wallonië.  De koelkast koelt uitstekend en de airco in de cabine voelt ook als nieuw.  Een aantal Chinese haakjes kregen reeds een plaatsje, zodat sleutels, badjassen en handdoeken nu opgehangen kunnen worden.  De schotel staat reeds op voor onze eerste Vive le Vélo en ook dat ging sneller dan vroeger. Vanavond staan restjes op tafel van thuis. De meisjes wilden gisteren geen sla, dus eten we nog enkele dagen groenkost. Ik sliep vannacht minder goed, misschien omdat ik geen lichaamswarmte naast mij voelde, maar de geur van nieuw kan er ook mee te maken hebben.

Home sour home

Vrienden die onze reisblog niet volgen (ja, die zijn er ;-) vragen ons soms wat wij doen als we weg zijn met Oes Nest.  Af en toe een fietstochtje afwerken: maandag was dit de Veldroute, een tocht van 50 kilometer in de streek van Ardooie.  Soms bezoeken we een interessante locatie, zoals het Zwin dinsdag.  Er moeten ook boodschappen gedaan worden, gisteren schuimden we de rekken af in de Euroshop van Beitem.  Er zijn ook dagen dat we lekker niets doen, zoals vandaag.  En bij de aperitief, wordt meestal de reisblog ingetikt, zoals nu, terwijl een kom zoete kersen voor mijn neus staat, in mijn bureau.  's Avonds volgen we graag een serie.  Dit jaar kozen we voor Game of thrones, op aanraden van onze dochters.  Seizoen 1 is er bijna door.

Oes Nest staat momenteel bij DC Motorhomes in Drongen, te wachten op een nieuwe koelkast, want de koelkast in onze nieuwe camper, doet het niet.  Zonder werkende koelkast is rondtrekken voor ons geen optie.  Gisteren kregen we een telefoontje van Dicar dat de firma Thetfort onze koelkast onder garantie zal vervangen, maar dat die pas tegen 15 juli kan geleverd worden.  In onderling overleg werd overeen gekomen om een koelkast uit een showroommodel over te plaatsen in onze camper.

Zopas kreeg ik een telefoontje dat die plaatsing gebeurd is en tegen vier uur hopen we een positief resultaat te krijgen van de test van deze koelkast, zodat we hopelijk deze avond in uitgesteld relais onze reis kunnen aanvangen.  We hebben er deze week het beste van gemaakt, maar veel langer moest het niet meer duren voor mijn gemoedsgesteldheid.

Vervolg: Ondertussen zijn we vertrokken rond kwart over 8 om drie kwartier later de remmen dicht te trekken op de kaaien langs de Schelde in Doornik nabij le pont des Trous.  De koelkast doet zijn werk, alleen zitten de deuren omgekeerd, maar daarmee valt te reizen.