Beeldmateriaal

Je kan je best doen om te beschrijven hoe mooi een landschap wel is, maar een beeld heeft hiervoor geen woorden nodig.  Daarom vind je nu bij elke dag een selectie van de foto's die ik dagelijks nam.  Ik heb de mooiste beelden ook gebundeld in een video voorzien van een streepje muziek.  Veel kijkplezier.

Cambremer

Een duinenwandeling, dat hadden we nog niet kunnen afvinken op ons todo-lijstje van kustwandelingen.  Na onze wandeling van zo’n 12 km vertrekkende uit Créances, konden we dit ook in orde brengen.  De streek is bekend voor zijn biologische wortelen.  Ik meen ooit eens gelezen te hebben, maar het kan ook fakenews zijn (sorry Trump) dat het onze Noorderburen, de Nederlanders waren, die erin slaagden om oranje wortels te kweken, uit eerbetoon aan hun koningshuis.  We zagen op onze wandeling meer prei dan wortels, maar ook veel bedrijvige tractors.

Het was wel lastig stappen in het mulle zand.  We hadden erom gevraagd.

En toen was het tijd om terug te keren, onze reis zit erop.  We hadden wel ingeschat dat we na twee uur rijden verder zouden zijn opgeschoten, maar het verkeer rond Caen lag helemaal in de knoop zodat het een uur aanschuiven was.  Hopelijk vlot het morgen beter, want we hebben nog 400 km te overbruggen.

We staan nu in Cambremer, het centrum van de Cider.  Misschien slaan we morgen nog enkele flessen in.  We bezoeken zeker vanavond nog eens het dorpjes dat we uit ons mobilehomeraam zien liggen, want het ziet er charmant uit.

Dit was het voor deze reis.  Bekijk zeker later ook eens de foto’s want mijn fototoestel stond niet stil tijdens deze reis.  Ik ga veel tijd mogen spenderen in kiezen en sorteren.  Misschien zet ik er wel een streepje muziek onder.  We zien wel.

Saint Nicolas de Pierrepont

Ik schreef al verschillende keren lyrisch over de gevarieerde kust van het stukje Normandië waar we nu reizen.  Vandaag deed het landschap er nog een zandschepje bovenop en kregen we tijdens onze wandeling vanuit Biville een duinenpartij te zien die deed denken aan het vulkanenlandschap van de Auvergne.  In de verte zagen we de kernreactor van Flamanville.  Frankrijk heeft altijd bewust gekozen voor kernenergie, windmolens zijn hier niet zo vaak te zien.

Het was onze bedoeling om op de camperplaats van St-Sauveru-le-Vicomte te blijven, maar het is enkel het vertrekpunt geworden  van onze fietstocht van zo’n dertig kilometer.  De camperplaats was de markt voor het gemeentehuis en te lawaaierig.  We konden er wel ons toilet lozen en spoelen, een luxe waar veel gemeenten in België een voorbeeld aan mogen nemen.

We zijn ondertussen het binnenland terug ingetrokken zodat we tijdens onze fietstocht geen kust meer zagen, wel een bocagelandschap, zoals vroeger Vlaanderen ook rijk was, tot ene Bekaert de boeren kon overtuigen om de vele hagen langs hun velden te vervangen door prikkeldraad. 

We staan nu op het erf van een boerderij, te wachten tot iemand ons kan vertellen waar we mogen overnachten.

Auderville

Yes, morgen een hele dag gratis internet.  Ik kreeg een sms-je van mijn telecomprovider dat om een voor mij onduidelijke reden de paasklok vandaag gul was met megabytes.  Jammer genoeg heb ik op Cape de la Hague geen fluit ontvangst.  Maar we staan op een prachtige plaats met zicht op de vuurtoren van Goury.

Ons ontbijt bestond opnieuw uit een verse baguette.  Jadadde, eentje van een meter, maar Sabrina overdrijft altijd graag als het over lengtes gaat.  Maar het was wel een joekel brood van 80 cm lang.  Na het ontbijt met echte gezouten boter van de streek, reden we twaalf km door naar Auderville.  Een halte onderweg naar Omonville la Rogue ging wegens omleidingen niet door, maar we planden dit charmant stadje voor deze namiddag als eindstation van een kleine fietstrip.  Deze morgen maakten we een schitterende wandeling en waanden ons in Engeland omdat de grenzen van de verschillende weides hier ook met op elkaar gestapelde stenen worden afgeboord.  Onze Trotter leerde ons dat de omgeving een kleine kopie is van de Ierse kust. Via de Sémaphore de-la-Hague, stapten we door Goury, richting La Roche om via het schitterend panorama van Pointe du Houpret terug af te zakken naar Oes Nest.  Bij het passeren van Auderville reserveerden we nog snel twee stoelen in een plaatselijke restaurantje.

De korte fietstocht leerde ons hoe gevarieerd de kustlijn hier is.  Deze keer vooral groene weiden.  We terrasten ook voor de eerste keer deze reis: zes euro voor een glas witte wijn en een Ricard, waar is de tijd dat Frankrijk je portemonnee pluimde dat het een lieve lust was voor enkele drankjes.  En de Belgische horeca maar klagen over de witte kassa’s.

Voor de volgers van onze reisblog, we bevinden ons niet in Bretagne zoals ik verkeerdelijk voor onze reis gezegd had, maar weldegelijk in Normandië, het stuk schiereiland naast Bretagne dat ook presqu-île de Cotentin wordt genoemd.  La Hague doet je misschien een radioactief belletje rinkelen, want even verder bevindt zich de opwerkingsfabriek, waar uit kernafval opnieuw zuiver uranium en plutonium wordt gehaald.  Waarschijnlijk plantte men deze fabriek in deze streek omdat er toch genoeg jodium in de lucht zit bij een eventueel ongeluk.

Gréville-Hague

Het zijn vooral boeren die een stuk van hun terrein gratis beschikbaar stellen voor campers via France Passion, een boek waarin al deze locaties worden verzameld: groetenboeren, ciderboeren, fruitboeren, rundvleesboeren en pizzaboeren.  Neen, dit is geen grap.  We stonden voor ons bezoek aan Cherbourg vandaag op de parking van een pizzeria, met de bedoeling om er vanavond te eten.  Jammer genoeg is het etablissement enkel open van donderdagavond tot zondagavond.  Ons bezoek aan de havenstad Cherbourg was vroeger afgelopen dan gepland, zodat we besloten om door te rijden naar een aangenamere plek om te overnachten.  Het werd een leuke parking bij de sportvelden van Gréville-Hague.  In de verte zien we door onze voorruit de zee.  Cherbourg is een grote havenstad, maar de charmante oude binnenstad is niet groot.

Deze morgen parkeerden we Oes Nest bij de vuurtoren van Fermanville.  Je mag er ook overnachten met een camper, maar dat betekende dat we de twintig kilometer naar Cherbourg met de fiets moesten overbruggen en dat zagen we met dit weer niet zitten.  De zon liet zich maar weinig zien vandaag, wat niet gezegd kan worden van de wind.  We maakten twee wandelingen met als vertrekpunt de geautomatiseerde vuurtoren die zijn licht 36 km ver laat schijnen over het water.

Vanavond eten we opnieuw thuis.  Het dichtstbijzijnde restaurant is 3 km ver.  Gelukkig is er wel vlakbij een bakkerij zodat we als deze morgen een vers Frans brood als ontbijt binnen kunnen spelen.

Réville

 Negen Pg op een schaal van tien, zoveel geven we onze fietstocht van vandaag.  Pg zal je niet terug vinden in een naslagwerk fysica.  Het is onze eigen waardeschaal Puur Geluk.  Geen “tien” hoor ik je vragen?  Neen, daarvoor was de frisse wind het minmuntje, maar voor de rest genoten we met volle teugen van onze vijftig kilometer.  Onze elektrische fietsondersteuning droeg ook wel bij tot dit puur geluk, want de omgeving is hier niet vlak.

We werden deze morgen hartelijk onthaald à la ferme de la Froide Rue.  We rekenden onmiddellijk de zeven euro af om hier een dagje te staan met elektriciteit, mogelijkheid om ons toilet te lozen en het vullen van onze watertank.

Onze fietstocht was er één met verschillende haltes: St-Vaast-la-Hougue, Le Vast, le Phare de Gatteville, Barfleur en Montfarville.  We bleven op de juiste koers door een samenwerking van het klassieke kaartlezen en de moderne GPS.  Barfleur wordt beschreven als één van de mooiste havensteden van Frankrijk en die titel klopt wel.

Tegen vijf uur waren we terug, net op tijd voor onze dagelijkse aperitief.  Morgen was de vervaldatum van onze lasagne, zodat we die vandaag nog snel soldaat maakten, samen met een lekkere fles Roodeberg, die zowel in wit als rood geschonken wordt.

Komme gèrn noa de sjè zegt mijn schattebout, ze komt dezer dagen goed aan haar trekken!

Valognes

Een grijs wolkje met een half zonnetje erbij, zo wordt het weer d.m.v. een icoon omschreven op weeronline of weertype 7.  Ik was gelukkig als dit cijfer op mijn rapport stond, we zijn ook blij met dit weertje.  Gisteren was wel uitzonderlijk, zo ook het weerfenomeen dat we 's avonds beleefden.  We planden om buiten te eten op ons privégrasveldje, toen in vijf minuten tijd de mist kwam opzetten, de zon verjoeg en de temperatuur met 10 graden deed dalen.  De stoeltjes en ons tafeltje verdwenen in de garage en toen we een kwartier later gezellig binnen zaten te tafelen, trok de mist even snel op zoals hij (of is mist vrouwelijk?) was gekomen.  We konden 's avonds nog een avondwandeling maken naar de geklifte kust.

Deze voormiddag stond opnieuw in het teken van de inval in Normandië met een bezoek aan Pointe du Hoc.  Een regiment Amerikaanse rangers, klom hier met touwladders (sommige afgeschoten vanop schepen) de kliffen op om een belangrijk artilleriepunt te veroveren op de Duitsers.  Na hevige gevechten en vele doden en gewonden, bleek dat de Duitsers hun artillerie verwijderd hadden en vervangen door nepwapens uit hout.  De heldenmoed van de rangers was toch een aanmoediging voor de vele andere soldaten langs de invasie over een afstand van 120 km langs de Normandische kust.

Het Duits kerkhof in Cambes vertelt de andere kant van het verhaal.  Dertienduizend, vooral jonge, Duitse gesneuvelde soldaten, kregen hier hun laatste rustplaats.  Slachtoffers van de geniale gekte van een paar enkelingen die hoopten de wereld te veroveren en ondertussen het onkruid van de samenleving te vernietigen als Joden, zigeuners, homo's en invaliden.

Fietstocht 11 uit het rode boekje van ANWB verkende zo'n dertig kilometer in het regionaal park van Marais du Cotentin et du Bessin.  De realiteit was 20 km korter, want na 10 km zat onze fietstocht erop.  We zagen wel prachtige natuur in een polderlandschap dat ons aan Zeeuw-Vlaanderen deed denken.  Honderden Hollanders wilden zich hier eind de Middeleeuwen ook vestigen, maar dat feestje ging niet door.  Plaatsnamen als Dijk en Polders zijn hier nog de fossielen van.

We stonden op een heel charmant plekje in Brévands met de bedoeling er te overnachten, maar omdat we vroeger terug waren dan voorzien, zakten we verder af naar Valognes, le petit Versailles, zoals het hier wordt omschreven, met statige herenhuizen die tijd de oorlog met de grond gelijk werden gemaakt, maar later in al hun glorie terug werden opgebouwd.  We staan er op een officiële camperplek van de gemeente, met drie mobilhomes dicht tegen elkaar.  Morgen zoeken we gelukkig opnieuw de boer op.

Englesquevilles

Mijn gezond verstand fluisterde me zachtjes in het oor dat het eigenlijk een schande was om op zo’n prachtige lentedag drie uren binnen te vertoeven in Oes Nest, maar kneep toen een oogje dicht toen Greg Van Avermaet Paris-Roubaix op magistrale wijze won.

We staan nu op een boerderij in Englesqueville en de kritieken op het internet beschreven de plek als een goede uitvalsbasis om de streek te verkennen, met als hoogtepunt het Amerikaans kerkhof waar 9000 jonge Amerikaanse soldaten begraven liggen die hun leven schonken in de buurt van Omahabeach op 9 juni 1944 en de daaropvolgende dagen.  Tijdens ons bezoek aan het bezoekerscentrum kwamen we beiden tot de constatatie dat we tegenwoordig vaak afgeven op de Amerikanen, maar dat zij toch de grote bevrijders waren van Europa tijdens de tweede Wereldoorlog. 

Geen enkel luxehotel of camping kan je het uitzicht verkopen die wij nu hebben op het vredevolle landschap van Normandië op een stuk grasland naast onze mobilhome.  Voor € 5 kan je hier staan met elektriciteit.  Wil je nog je watertank vullen, dan betaal je daar nog met plezier € 3 bovenop, maar onze tank is nog voor meer dan drie vierde vol.  We konden wel onze doos (=toilet) legen.   Toen we dit deze morgen probeerden op een andere boerderij, vroeg men hiervoor €3 zodat we deze beker aan onze lieten voorbijgaan en koers zetten naar Englesquevilles.

Inmiddels is nog een ander mysterie opgelost.  De voorbije dagen konden onze GPS-sen nooit de juiste locatie vinden als we GSP-coördinaten invoerden, i.p.v. een adres.  We bevinden ons aan de andere zijde van de Greenwichmeridiaan, een locatie die ons herinnerde aan Portugal.  Dit betekent dat je een – moet zetten voor de westerlengte en toen kregen we wel de juiste locatie te zien.  Vreemd dat men dit op het internet over het hoofd ziet.

Maar soit, we voelen ons de koning te rijk: onze stoelen en tafel staan buiten.  We genieten van een heerlijk aperitiefje en straks vullen we onze magen met rijst en gyros.  Voor morgen wordt wat minder weer voorspeld, maar gelukkig met 0% regen.

Aan mijn collega/directeur: de calvados smaakte gisterenavond heerlijk, terwijl ik nog eens een papieren boek lees: haaienkoorts, over de jacht op een Groenlandse haai.  We wensen jullie ook een heerlijke trip toe aan de oevers van de Somme.  We hebben ook mooie herinneringen aan die streek.

Vaux-sur-Aure

Waarom wachten op later zonder een garantie als je het vandaag kan beleven: de hemel.  We staan momenteel tussen de appelbomen van de boerderij le Grand Fumichon  waar naast cider, ook pomeau en calvados wordt gebotteld.  We kochten twee flessen cider brut en een fles calvados van vijf jaar als dank dat we hier mogen overnachten.  We hebben met Franse passie ons nieuw boek al goed gebruikt, want ook gisteren stonden we op een Franse boerderij in Heurteauville, langs de boorden van de Seine.  Naast twee flessen cider kochten we daar ook een kwart kilo echte boter en Sabrina zegt dat die een uitstekende smaak heeft.

De weg verliep gisteren heel vlot tot Rouen.  We kozen nochtans voor niet-tolwegen.  Jammer genoeg verslikte Sygic op mijn smartphone zich in deze keuze, want de GPS leidde ons voortdurend een tolweg op.  We reden dan maar met twee GPS-sen, maar zelfs deze combinatie zorgde ervoor dat we ons in Rouen volledig vastreden.   Rond half zeven ’s avonds en twee Rotondes later, kwamen we toe op de boerderij Ferme Vautir.  De Rotonde is een radioprogramma op Eadio 2 dat ik steevast afhaal als gezelschap in Oes Nest voor de door- en heenreizen. 

Mijn vrienden van de fotoclub zouden me verguisd hebben dat ik deze morgen niet met mijn fototoestel op jacht ben gegaan naar mooie foto’s toen een deken van mist optrok over het prachtige Normandisch landschap.  Op een bepaald moment zag ik uit het raam van onze slaapkamer een schip opdoemen in de gouden mist die over de Seine hing.  Even later passeerden er vier ruiters te paard, als zwarte figuren in het tegenlicht van de opkomende zon.

We hadden nooit verwacht dat we vandaag over de 190 km naar Bayeux meer dan drie uur zouden rijden.  Opnieuw reden we door de fout van de GPS totaal verkeerd.  We namen twee keer de tolbrug Pont de Tancarville over de Seine, toen bleek dat de af te leggen afstand zich in één keer vermeerderde met honderd kilometer.  Eenmaal aangekomen, maakten we een prachtige fietstocht van zo’n 35 km in de streek onder een deugddoend zonnetje in korte hemdsmouwen.  We genoten van de stop in Port en Bessin, een charmant vissersdorpje, waar we even de pier opwandelden en genoten van de kliffen en het verdedigingswerk van Vauban, die overal zijn vingerafdrukken achterlaat.

In Bayeux bonden we onze fietsen aan een fietsenstalling om te voet de stad te verkennen met één van de mooiste kathedralen van Frankrijk.  Voor de rest is het jammer dat er autoverkeer toegelaten is in de binnenstad.

Nu genieten we van onze aperitief tussen de appelbomen die nog net niet in bloei staan.  Toch hebben we de indruk dat de natuur iets voor is bij ons.  Straks schotelt Sabrina ons een pasta voor met zalm.  Wat kan het leven toch mooi zijn.