UllaPool

Vandaag was een keerpunt in onze reis, letterlijk en figuurlijk.  We zijn bijna halfweg (snif, snif), maar vandaag reden we van de oostkust naar de westkust van Schotland.  Het werd ook ons meest noordelijk punt van de reis.  De tocht werd een koninginnenrit, zoals mijn vader het vroeger omschreef, of een toppertje om de woorden van onze jongste dochter te gebruiken.  Wij houden van pure ruwe natuur en kwamen vandaag uitvoerig aan onze trekken.  Het was behoorlijk wat kilometersvreten vandaag, maar ik rij graag in een 3D-film, zeker als je als chauffeur ook je ogen de kost kunt geven, wat vorig jaar in Portugal niet altijd het geval was.

We parkeerden Oes Nest achterwaarts op een parking bij het meer van Assynt om er de ruïnes van een kasteel te bezoeken.  Daarna reden we door naar ons noordelijkste punt: Point of Stoer.  In een Nederlandstalige wandelgids staat en ik kopieer zonder toestemming van de uitgever: "Soms drassige wandelsporen en een niet al te moeilijk wandelpad over de kliffen".  Deze wandeling van drie uur naar The Old Man of Stoer was inderdaad drassig, mijn kousen waren doorweekt, maar het eindresultaat mocht er zijn, een stalagmiet van 67 meter die uit de zee verrees, aanbeden door zeemeeuwen die errond cirkelden.

Daarna zakten we terug via de 837 en 835 af naar Ullapool.  De smalle wegen verbreden regelmatig op een passing place zodat de vriendelijke Schotten met hun lichten teken geven dat jij voorrang krijgt.  Ik heb vandaag pijn in mijn polsgewricht van het vele zwaaien als bedanking.

We staan nu op een camping omdat onze drinkwatertank bijna leeg is en we anders geen mogelijkheid vonden om die te vullen.  De fietsbatterijen moeten ook nodig opgeladen worden, we zitten reeds boven een actieradius van 100 km en ik ben al één streepje kwijt, Sabrina nog geen één.  Zou mijn gewicht hiermee te maken hebben?  Maar ik voel me slank als ik de vele Schotten met overgewicht hier zie.