Op de terugweg zagen we een kat een boom in klimmen, achterna gezeten door twee grote zwarte bouviers. Jammer genoeg waren wij even later aan de beurt. De grote gebreide hond wreef zijn muil vol zweet en kwijl tegen onze kleren, zodat we gedoopt de wandeling verder konden zetten.
Bij een paardenmanege verloren we het gele streepje uit het oog dat we steeds gevolgd hadden, we waren weer verloren gelopen. Op een kruispunt waar Sabrina links wilde nemen en ik rechts, kregen we een telefoontje van Aagje uit de materniteit van Maria Middelares uit Gent dat Ayco geboren was, ons eerste kleinkind. Sabrina volgen was toen voor mij als Alaphilippe die in het spoor van Pinot wilde blijven. Rond 4 uur bereikten we Oes Nest en reden zonder voedselbevoorrading in één ruk door naar Gent. Daar was het een lijdensweg om onze 7 meter kwijt te raken in de buurt van het ziekenhuis. Na de nodige stress lieten we onze camper achter langs de weg om daarna nog een klein half uur te stappen tot kamer 2518.
Ayco (= uit liefde geboren) betekent het einde van onze reis. We blijven nog tot dinsdag in Gent, om dan huiswaarts te keren.
Onze belangrijkste les die we deze reis geleerd hebben is dat je niet ver hoeft te reizen om mooie landschappen en steden te zien. We keren zeker nog terug naar de Elzas die fietsvriendelijker is dan de Ardennen, maar ook de Ardennen zijn prachtig. Tot hopelijk de volgende.


Geen opmerkingen:
Een reactie posten