Riquewihr

Om 16u22 rijdt le Tour morgen langs Riquewihr, wij staan nu 500 meter verder, langs de route richting Colmar, bij een zoveelste wijnboer. Le Pinot Gris gemaakt van de oudste druiven, is iets duurder, maar heerlijk fruitig. Twee van deze flessen waren opnieuw onze pasmunt om hier twee keer te overnachten.

Om 7 uur waren stadswerkers naarstig bezig met hun voorbereidingen voor de Tour. We lieten ons grijs water nog weglopen voor we vertrokken naar Bergheim (lees Berkheim). Dit idyllische stadje doet in niets vermoeden dat deze plek tijdens de middeleeuwen de bakermat was van de heksenvervolgingen in de streek . Nu is het een weinig toeristisch stadje, dat ons toch aardig wist te bekoren. Mooie vakwerkhuizen bebloemd alsof elk huis deelneemt aan een wedstrijd. In 20 minuten waren we rond op de vesten, die bijna helemaal bewaard zijn in hun originele staat.

We gingen daarna de boer op waar we nu staan.  Het was de bedoeling om met onze fietsen le Sentier viticole de Grands Crus af te trappen tussen verschillende typische stadjes van de Elzas, een tour van 17 km. Riquewihr was heel wat toeristischer dan Berheim.  Waar volk is, is commerce, de vele winkeltjes getuigden hiervan, maar de stad is zeker een bezoek waard.  Via steenslagwegen doorheen de vele wijnvelden, laveerden we naar Hunawihr, waar we onze fietsen in de schaduw stalden van een versterkte kerk met kerkhof. Voor het eerst zag ik een kerkmuur met schietgaten. 

Toen waren we de weg kwijt.  Sabrina vond de kiezelwegen helemaal niet prettig, zodat we kozen om via GPS naar Rebeauvillé te fietsen. We aten in een stadspark onze appel en koekjes op. Bij het vertrek stelden we vast dat Sabrina's voorband deze keer plat stond.  Twintig minuten later zakten we af naar het centrum van de stad die uit één langgerekte straat bestaat. De stad balanceerde voor ons op het randje van kitsch met zijn overdreven gekleurde huizen en overmatige versieringen aan de gevels, maar de vele toeristen legden alles toch voor een korte eeuwigheid vast met hun smartphones, vooral de Aziaten die deze stad ook aandoen.

Rond kwart over vier waren we terug, ondertussen ontdekt dat de Tour hier morgen voorbij raast.  We staan ook niet meer alleen, twee Franse campers staan naast ons gestationeerd, maar zij kochten twee dozen  wijn om hun verblijf te betalen. Gelukkig staat in het reglement van Frans Passion dat een verblijf altijd gratis is.

Morgen proberen we Colmar te bereiken met de fiets. Voor onze veiligheid moeten we ons geen zorgen maken, elke uitstulpsel langs de weg is geambaleerd met een kussen.