We hebben Portugal deze morgen vaarwel gezegd, hoewel, wat zong ik vroeger weer als kind op het einde van het schooljaar? Ik zeg u geen vaarwel mijn vriend, weldra zien w'elkander weer...
Deze nacht hebben we beiden weinig geslapen. Om halfnegen onze tijd, werd er een groep scoutsjongeren gedropt op de camping. Er werden een zestal tentjes opgezet vlakbij Oes Nest en er was kabaal tot één uur 's nachts. Ondertussen kregen we een slagwerkconcert te horen op ons dak door de regen afgewisseld met af en toe een dennenappel die door de zwaartekracht lagere oorden opzocht en met een basklop het ritmisch getik van de regen ondersteunde.
We verlieten de camping rond half elf onze tijd, nadat we de gebruikelijk vloeistoffen hadden geloosd en opgeslagen. Na tien kilometer reden we de Spaanse grens over. De eerste vijftig kilometer werden we heen en weer gewiegd over de kronkelwegen, maar daarna kregen we autosnelweg onder onze wielen, richting Santiago. De peregrinos (pelgrims) verschenen opnieuw langs de kant van de weg.
Oes Nest werd gebivakkeerd bij een zwembad 6 km buiten Santiago. Met de fietsen zochten we de binnenstad op, maar het werd een calvarietochtje van 9 km enkele reis. Mijn Garminfietscomputer stuurde ons eerst de autosnelweg op. Daarna bereikten we via onverharde wegen het centrum van Compostela, wat aangenaam volledig verkeersvrij is. Kan ook niet anders, want auto's zouden zich zo vast rijden in de kleine middeleeuwse straatjes van deze gezellige stad.
Santiago de Compostela is een toeristische magneet en dat merk je aan de middenstand die hier volop floreert. Maar het was er al bij al niet te druk en we genoten van de omweg. De rijkdom van de kathedraal van Compostela, waar volgens de overlevering de resten zouden begraven liggen van de apostel Jacobus, vond ik er ver over en zal niet in de geest liggen van wat Jezus met zijn rijk bedoelde, maar soit.
Toen we onze fietsen terug opzochten aan de rand van de stad, geraakten we nog even in gesprek met een koppel uit Stasegem, dat net aangekomen was met de fiets. Bleek dat de laatste twee dagen de lastigste waren geweest van de hele fietstrip, vanaf de Franse Pyreneeën.
Toen we terug keerden langs de laatste kilometer van de Camino de Compostela die de wandelaars nemen, geraakten Sabrina en ik elkaar kwijt. Gelukkig vonden we elkaar terug de laatste kilometer, zodat Sabrina terug opgelucht kon ademhalen.
Morgen rijden we richting Franse grens. Hoe ver we raken, weten we nu nog niet. Dat lees je wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten