In het boekje De 50 mooiste knooppuntenroutes van Vlaanderen, hadden we een route ontdekt die vertrok in Hoeilaart. Bij het opstaan trokken we naar het station aan de Groenendaalsesteenweg. We raakten er onze mobilhome kwijt op de parking waar ook de bussen tussen twee ritten door even pauzeerden.
Knooppuntenn in Brussel zijn niet even goed uitgewerkt als bij ons in Vlaanderen. Waar je bij ons op elk kruispunt een bordje vindt, staan ze hier vaak enkel op kruispunten waar je een andere richting moet nemen. Gelukkig hadden we nog een route mee uit de Pasar, zodat we af en toe genoodzaakt waren om de wegbeschrijving van die route te volgen. Maar het ozomooie Zoniënwoud is een lust voor het oog in de herfst, zeker als de kleuren door een herfstzonnetje worden opgewarmd.
De route bracht ons terug naar Tervuren, maar ook Huldenberg, Vossem en Duisburg deden we aan. In Overijse raakten we het spoor weer kwijt, omdat een knooppuntenbordje uitgetrokken langs de weg lag. Een behulpzame man met zijn kleinkinderen toonde ons een rechtstreekse weg naar Hoeilaart, zonder te moeten klimmen. Het reliëf is hier inderdaad heuvelachtig, maar de panorama's zijn dan ook vaak het klimmen waard.
Straks verplaats ik de mobilhome naar 't centrum van Hoeilaart, waar we in het Nerocafé de inwendige mens wensen te versterken. Marc Sleen woont in Hoeilaart en het oude tramstation werd van de sloop gered, door er een café in onder te brengen in 't teken van het geesteskind van Marc Sleen.
Misschien rijden we daarna nog door naar Tongerlo, onze volgende halte. Misschien ook niet, 't hangt van mijn geestelijke vermogens af. Ik rijd niet graag met alcohol in 't bloed, hoe weinig ook. We zien wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten