Even een kleine rechtzetting. Gisteren sliepen we niet in Lamego, zoals mijn blog eerst aangaf. Eén van onze camperregels is: Als je jou ergens niet goed voelt, dan ga je elders. Sabrina had last van de warmte en we stonden behoorlijk dicht bij een drukke weg. Het was misschien niet verstandig om na de maaltijd nog verder te rijden, met drie glaasjes wijn, maar ik deed het voor één keer toch. Veertien kilometer verder trok ik handrem op in Peso de Régua. We maakten er nog een aangename avondwandeling langs de Douro om wat later een pintje te drinken op het dakterras van het plaatselijk museum. Drie pintjes (20 cl) later konden we nog een optreden meemaken van een slagwerkgroep, maar als je Slagerij van Kampen twee keer gezien hebt, was dit eerder een niveau voor een schoolfeest.
Vandaag reden we dan verder op verkenning door de valleien langs de Douro. Viel dit gisteren wat tegen, dan genoten we vandaag met volle teugen van al het natuurschoon wat we op onze weg tegen kwamen. Niet voor niets is dit als werelderfgoed bewaard natuurgebied.
In Pinhao stopten we even om het treinstation te zien. Dit station bevat verschillende polychrome azulejos: schilderijen uit faiancetegels die de wijncultuur van de streek voorstellen. Tijdens onze wandeling werden we begeleid door Portugese slagers die door de luidsprekers langs de straten knalden.
In Sabrosa genoten we niet alleen van de kalmte, maar ook van vijftiende-eeuwse huizen gecombineerd met hedendaagse architectuur. We aten er onze stuutjes op en reden toen verder naar Vila Real. We parkeerden iets buiten het centrum, omdat we in het drukke middelpunt geen parkeerplaats vonden. Toen we daarna het centrum niet snel terug vonden, keerden we op onze stappen terug, om verder te rijden naar Lamas de Olo, een boerendorp met authentieke huizen. We parkeerden Oes Nest tussen twee meertjes en lieten onze mobilhome achter op zoek naar drie caches die hier in de streek verstopt zaten. Twee van de drie kon ik in ons logboek zetten, de derde vlakbij Oes Nest vonden we niet terug.
Het werd een rustige avond en nacht, hoog in de bergen, op een droomplek, letterlijk en figuurlijk. Na een aflevering Avingerne op de computer, kon ik via Stievie nog een volledige aflevering bekijken van Vive le Vélo op mijn telefoontje. Daarna was het ook voor mij tijd om het laken over mij te trekken, want ons donsdeken was intussen verhuisd naar de douche.
Track
Geen opmerkingen:
Een reactie posten