Hemelvaartweekend 2

Biep, biep, biep.  Hoewel je hersenen de eerste fase van de slaap hebben aangevat, vragen ze zich toch af waar dit geluid vandaan komt.  Is dit het alarm van een auto?  Verwittigt een eierwekker dat je het water mag afgieten?  Langzaam krijg je het besef dat er in de motorhome geen eierwekker aanwezig is.  Duizelend sta je op, op zoek naar de bron van het irriterend lawaai.  Gevonden!  De klok, ano barometer, ano buiten- en binnenthermometer heeft je uit je droom gerukt.  Hoe druk je het vervelend lawaai de kop in?  Je drukt op alle knoppen, maar de biep, biep, biep blijft.  Zit er ook geen knopje bovenaan?  Eindelijk, de stilte lacht je toe.  Het is 00u04 en je kruipt terug onder het deken op de parking bij het cultureel centrum van Lier.
's Morgens werden we rond 9 u wakker, uitgerust van een verdere rustige nacht.
In de voormiddag wilden we de Nete verkennen.  Aangezien we onze fietsen niet bij hadden, waren onze voeten de enige mogelijkheid om ons te verplaatsen.  Het Pallieterpad leek ons de ideale gids.  Een kleine 6 km was ideaal.  We volgden onze weg langs de Nete.  Of die nu klein of groot was weet ik niet meer, maar het was er wel mooi.  Alleen verloren we de zeskantige bordjes van het Pallieterpad uit het oog,  zodat we maar op onze stappen terug keerden.  't Vrouwtje had ondertussen vier blaren en ik enkele aanvallen van kortstondige "kozijntjes".
Over de middag werden zes pistolets overgeleverd aan onze nieuwe bakoven.  Na een uiltje waren we klaar voor een wandeling door Lier gegidst door mijn mp3-speler waarop een wandeling stond van Story Nations.  Lier is een prachtig stadje dat gezelligheid uitstraalt.  Hoewel de markt een bouwwerf is, zie je toch de grandeur van deze stad.  Het stadhuis, anex belfort staat te midden het driehoekig marktplein.  Ook de kerk met zijn mooie peperbustoren is de moeite waard.
Via het internet had ik even contact gelegd met een naamgenoot die ik nog nooit gezien heb.  Ze had "De comeet" als een prachtige oase opgegeven, temidden de stad.  Deze plek bleek een schot in de roos te zijn. In de tuin waanden we ons in Lissabon, hoewel er Spaanse muziek door de luidsprekers klonk.  Na een sangria hebben we er van koude en warme tappa's genoten.  Ik wilde Ilse wel eens in levende lijve leren kennen.  Als je haar GSM-nummer hebt, is het niet moeilijk om een afspraak te maken.  Om 19u30 maakte is daarom kennis met een nieuwe familienaamgenoot, voor 't eerst sinds, ik schat 40 jaar,  ik was toen negen jaar en herinner me dat we op familiebezoek gingen naar Oostkamp, waar er blijkbaar nog naamgenoten woonden.
 
Lier heeft een heel positieve indruk achtergelaten.  Het was een prachtige dag vol schoonheid en emoties.
Vandaag zakten we af naar het MAS, het museum aan de stroom dat kortgeleden zijn deuren opende.  Alex, de man van Ilse had ons de Kempische dokken aangeraden om de motorhome achter te laten.  Vandaar was het net geen twee kilometer stappen naar het MAS.    Dit gebouw straalt klasse uit.  We hebben het voorbije jaar al verschillende musea bezocht, onbekend en wereldberoemd, zoals de Aya Sofia in Madrid.  Het MAS is groots, letterlijk en figuurlijk.  Zeven verschillende museumzalen.  De eerste vier hebben we vol bewondering bekeken, maar zoals Vanden Boeynands ooit zei: "trop is trop", vanaf de vijfde zaal kregen we er genoeg van.  Museumslenteren is vermoeiender dan een wandeling van 14 km.
Nu zijn we afgezakt naar een camping net over de grens in Nederland, waar we morgen onze vrienden ontvangen.  Ze voorspellen een laatste hete dag, daarna zou het voor minstens twee weken wisselvallig worden.  We zijn verwend geweest.  Hopelijk wordt de zomer even schitterend als de lente.  Maar al zou het weer het laten afweten, 1 juli is niet meer veraf, dan rijden we ofwel naar Bretagne bij mooi weer, ofwel richting de Kataren, waar mijn familie volgens de overlevering afkomstig van is.
De wok prikkelt mijn neus en op tafel staat een lekkere (hopelijk) fles rode wijn.  Hoog tijd om dit dagboek af te sluiten.  Tot schrijfs.