Dresden

De geallieerden gebruikten Dresden in 1945 om Duitsland op de knieën te krijgen.  Drie dagen na elkaar bedekten ze de stad met een bommentapijt, dat voornamelijk uit brandbommen bestond waardoor de hitte eerst mens en dier doodde en soms dagen daarna de muren deden instorten van gebouwen.  Vreemd genoeg werd de industrie rondom de stad ontzien, maar de 250 000 doden zijn vooral nazipropaganda gebleken, die zonder verpinkten een 0 achter het dodenaantal plaatsten om te kunnen spreken van een volkerenmoord.  

De DDR wilde van het centrum vooral een oorlogsmonument maken om de kwalijke gevolgen te illustreren van het kapitalistische Westen, maar na die Wende in 1989 werden vele monumenten met kapitaal van het Westen terug opgebouwd in hun oude glorie.

Dresden kon de verwachtingen niet inlossen die we hadden.  Het is een typische Duitse stad met brede straten, maar toch druk verkeer.  De vele historische gebouwen vormen geen symbiose met hun omgeving.  Er wordt ook nog volop gerenoveerd aan gebouwen en straten die de omgeving ontsieren.  

Onze maaltijd over de middag was ook geen hoogvlieger, er zat welgeteld een uur tussen het plaats nemen en het vertrek bij bistro Alex.  Sabrina kreeg eerst haar bestelde dorade.  Na haar lekkere maaltijd moest ik nog een kwartier wachten vooraleer ik mijn schnitzel met Serranoham voorgeschoteld kreeg.  De vriendelijkheid bij de bediening was er ook één met een score onder nul. Maar een mens mag niet klagen nu de jongeren alweer hun dromen op de weide van Pukkelpop zien vervliegen als ether in de zon.

Morgen en overmorgen hopen we ons even op non-actief te zetten.  Geen fiets- en wandeltochten, geen city-trips, geen blogs, hopelijk in stilte genieten van de natuur en ons boek.