Achterwaarts vooruit: Brakel - Ronse

De titel heeft niets te maken met de processie van Echternacht, die ging nog vooruit, ook al was het langzaam. Ik ben ook niet op stap geweest met mijn rug richting doel. Met ouder worden zijn evenwichtsoefeningen wel interessant, maar in de Vlaamse Ardennen niet aan te raden.

 

Sedert de eerste lockdown heb ik het plezier van wandelen ontdekt. Bijna wekelijks maak ik op mijn eentje een tocht. In het begin was ik tevreden met een tiental kilometer. Maar het aantal kilometers nam toe met de zoveelste golf. Momenteel probeer ik wandelingen te maken tussen de twintig en vijfentwintig kilometer.

Mijn vader zaliger was een Grote Routetrapper. Het was al een tijdje mijn bedoeling om een meerdaagse tocht te maken met overnachting. Omdat Oes Nest die mogelijkheid biedt, reed ik deze morgen met mijn fiets achteraan naar Brakel waar de GR5A passeert in zijn Ronde van Vlaanderen. Ik klikte mijn fiets op slot tegen een weidepaal onder een boom. Daarna keerde ik met Oes Nest terug naar de nieuwe camperplaats in Ronse, nabij het sportstadion. Rond half 11 begon ik aan de twintig kilometer terug naar Brakel. Het weer viel de eerste twee uur mee. Rond kwart over twaalf nam ik mijn lunchpauze in het Muziekbos. Het was er heel rustig.

Een half uur later begon mijn eerste moddergevecht, ook met mezelf, in mijn pogingen om geen modderbad te nemen. Mijn beste beslissing van vandaag was het meenemen van één wandelstok. Die voorkwam dat verscheidene slippertjes eindigden tegen de modderige vlakte, maar twee keer kon zelfs mijn stok dit niet voorkomen.

Even na vieren kon ik mijn fiets bevrijden en keerde ik in de regen terug naar Ronse.  Mijn GPS stuurde me in het begin via binnenwegen richting Ronse, maar na drie kilometer moest ik toch dezelfde grote weg nemen als Oes Nest deze morgen.  De zes kilometer naar Elzelles waren lastig, voortdurend klimmen met wind op kop.  Ik had geen ondersteuning, want ik wou niet mijn elektrische fiets deze morgen alleen achter laten.  Gelukkig  kon ik me de laatste vijf kilometer laten afzakken naar de camperplaats van Ronse.

  

Mijn voeten waren doorweekt, de rest viel mee.  Voor één keer koos ik voor warm water aan de lavabo bij mijn wasje.  Daarna kon ik me verder opwarmen met een telefoontje aan het thuisfront.  Na mijn verslagje vliegt er paëlla in de pot om op te warmen.  Daarna kruip ik lekker onder de dekens met twee of drie afleveringen van The Killing. 

Morgen stap ik Heestert - Ronse af, ongeveer evenveel kilometers.  Hopelijk zijn mijn wandelschoenen dan droog, maar ik heb nog een back-up mee in onze koffer.  

Zelfs met het slechte weer, heb ik geen spijt van mijn meerdaags tochtje. In Oes Nest is het nu zalig warm en de Top 2000 katapulteert me af en toe vele jaren terug.