Net voor we deze morgen onze wandeling wilden aanvatten, stopte de politie om onze 12 euro te innen. Benieuwd of ze hun brandstof kunnen recupereren, want we stonden met slechts zes campers, waarvan zeker één niet thuis was.
Op Wilikoc had ik een lus gevonden die passeerde aan de camperplaats. Het was ook de bedoeling om een kloof te doorkruisen. Het werd opnieuw een pittige wandeling met veel klimmen. Sommige wegjes waren verboden voor voetgangers omdat ze voor mountainbikes bedoeld zijn, maar aangezien de kabelliften nog stil liggen, hebben we er geen gezien.
Voor mij was het ideaal wandelweer. Ik vond de tocht minder lastig dan eergisteren. Voor Sabrina was het omgekeerd. Ik heb ze echt moed moeten inspreken om verder te stappen, zeker toen we enkele kleine sneeuwvlaktes moesten dwarsen, maar op Kamikaze bereikten we ons hoogste punt: 2400 meter. Voor de kloof moesten we opnieuw een helling over en dat zag Sabrina niet zitten. Samen uit, samen thuis. Gelukkig konden we een aantal marmotten spotten. Op de terugweg maakte ik nog een foutje zodat we een klimmetje maakten dat overbodig was.
Na vier uur verfristen we ons beiden aan de lavabo en na vullen en lozen van gevarieerde vloeistoffen, reden we door naar de hoge Alpen van Val d'Isère, nabij de Italiaanse grens. In 2016 staken we deze grens over via de bergpas le Petit Bernard.
Vannacht heb ik voor het eerst een dekentje boven mijn zomerdons getrokken. Ik vermoed dat dit volgende nacht weer het geval zal zijn. Voor morgen wordt het weer wisselvalliger, maar we hebben regenponcho's bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten