Aubéchies

Vier maanden geleden dacht ik om op maandag 6 juli uit Calais te vertrekken met de ferry richting Dover, om van daaruit door te rijden naar Wales om de streek aldaar gedurende vier weken te ontdekken te voet en per fiets.  Nooit gedacht dat dit reisplan overboord in het water zou vallen zonder ooit een voet aan boord van de ferry te hebben gezet.  

Ik bezit een twijfelachtige mail waarin P&O mij garandeert dat ik onze 200 euro binnen een periode van 12 maanden opnieuw mag inzetten voor een nieuwe boeking over het kanaal.  

Gedurende de volgende vier maanden, wijzigden onze reisplannen voortdurend tot vorige week, toen we hoorden dat Aagje, Arthur en Ayco volgende week afzakken naar de Morvan, een regoniaal park in Frankrijk waar ik voor we Arthur leerden kennen, nog nooit van gehoord had.  Zijn nonkel heeft daar een huisje en hij was er reeds verschillende keren te gast, om er te werken.  Zo ook volgende week.  Wij zullen ondertussen Aagje en Ayco wat entertainen.

Voorlopig verblijven we nog in ons Belgenland.  We zijn op weg naar Luxemburg, om er wat drank in te slaan, omdat die vloeistof net als die andere vloeistof op basis van aardolie, heel wat goedkoper is dan bij ons.  De route naar ons kleinste buurland slingert zich tussen Les plus beaux villages de Wallonie.  Aubéchie werd vandaag het eerste te ontdekken dorp van deze verzameling.  Het stelt als dorp weinig voor, het is vooral gekend voor zijn Romeinse site met hedendaagse kopiën van woningen uit die tijd.  We bezochten deze Archeosite reeds 10 jaar geleden met Oes Nest I.  Op RouteYou had ik een fietslus gedownload met het label Aanrader.  Ik heb RouteYou beter leren kennen in de lockdown met mooi uitgestippelde wandelingen en fietstochten.  RouteYou werkt met beoordelingen van gebruikers in de vorm van sterren.  Een route van drie tot vijf sterren garandeert dat je op het einde een voldaan gevoel hebt, zo ook vandaag. De belangrijkste toeristische attractie op onze tocht was het kasteel van Beloeil, maar ook dat fietsten we zonder bezoek voorbij.  In een ver verleden was dit als onderwijzer een halte op één van mijn schoolreizen, samen met Doornik en het toenmalige Parc Paradisio.  

We staan nu vrij in een doodlopende straat, langs een proper grasplein, maar het is te koud om buiten te zitten, hoewel we het geprobeerd hebben, ik met een nieuw boek: Slachtoffer 2117 van Jussi Adler Olsen, voor wie interesse heeft in de volgende 450 bladzijden waarin ik me wil verdiepen deze week.  

 Fietsroute

  De mooiste dorpen van Wallonië

   Fotomontage