Vandaag deden we mee aan een wedstrijd waarbij we van bij de
aanvang wisten dat we nooit in de prijzen zouden vallen. De zomerzoektochten van de krant KW zijn
meermaals ideale fietsgidsen gebleken om een mooie fietstocht te maken. De antwoorden moesten binnen zijn tegen 27
september 2019, daarvoor waren we uiteraard te laat.
Gisterenavond werden we door broerlief en schoonzus
verwelkomd met twee flessen tripel van Cht’is en een schuimwijntje voor de
dames. Sabrina moest nog de
gepensioneerden sponsoren tot 17 u. zodat het kwart over zeven was als we ons
placeerden naast de Rapido van Rudi op de camperplaats aan de haven van
Haverskerque.
Limburg begon ermee, later gevolgd door heel
Vlaanderen. Nederland kopieerde het van
Limburg, Wallonië deed ook wat schuchtere pogingen om hun netwerk aan te
sluiten op dat van Vlaanderen.
Noord-Frankrijk is nu ook gestart met fietsknooppunten en knooppunt 93
ligt vlakbij de camperplaats. De tocht
maakte een dubbele lus met Papingem (Saint-Venant) in het middelpunt, een
beetje een 8, maar dan geschreven door een patiënt met Parkinson. 23 km plus 12 km maakt samen 35 km op papier,
maar omdat we tweemaal verkeerd reden, werden het 43 km, waarvan twaalf
kilometer langs la Lys, die ontspringt in Lisbourg. De Leie is de natuurlijke grens tussen de
departementen le Nord en Pas de Calais.
De 200 km lange rivier loopt voor de helft over Franse bodem.
Bij het vertrek konden we onze handschoenen goed verdragen,
maar gaandeweg (al trappende ware beter geweest) warmden we ons op aan een
herfstzonnetje. Het asfalt lag er niet
altijd effen bij – Sabrina opperde dat ze waarschijnlijk een Vlaamse aannemer
gevraagd hadden – maar de fietstocht is zeker een aanrader. De knooppunten vind je terug bij één van de
foto’s. De bordjes staan niet altijd
logisch, vaak achter een kruispunt en de richting is ook niet altijd
betrouwbaar. Hopelijk kunnen we
binnenkort een kaart kopen met de knooppunten.
Vorig jaar kon dit nog niet in het toeristisch bureau van Cassel.
Vanavond schuiven we een schotel op basis van aardappelen in
ons oventje. Nu trakteer ik me op een
pastisje, met zicht op de plezierbootjes, alsof we aan het Canal du Midi staan.
Ondertussen kunnen we vreemd genoeg nog altijd genieten van de jaren zeventig
op radio 2 die hier nog goed te ontvangen is op de boordradio.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten