Wandelen in Meetjesland Dag 3

Een gekregen paard mag je niet in de bek kijken: de gratis camperplek van Eeklo ligt langs een kort kanaal dat Eeklo 1,6 km verder verbindt met het Schipdonkkanaal, aan de overkant van dat water ligt een drukke verkeersader en de morgenrust wordt er wel door gestoord.  

5 over 9 reden we opnieuw de parking op van Het Leen, de poort was 5 minuten vroeger open gedraaid.  We slingerden ons eerst door Het Leen, een prachtig bos, om langs Lievegem het charmante Ronsele te verkennen.  Een volgend bos op ons pad was het Keigatbos.  We eindigden met het bos van Ursel, waar een kleine vlieghaven van de NATO te vinden is, maar dat is verboden terrein.  Even twijfelde ik om er mijn drone op te laten, maar ik had die niet bij, Theo zou trots op mij zijn.

We hadden chance met het weer.  We bleven aan de rand van een smalle regenzone, zodat we tijdens onze wandeling en fietstocht enkel last hadden van wat gemiezer.  Na 20,5 km vonden we onze fietsen terug tussen knooppunt 74 en 73.  Google Maps stuurde ons terug via een iets gewijzigde route dan de heenreis.  Na 9 km stonden we voor een gesloten hek aan Het Leen, zodat we toch moesten terug keren om de route te nemen langs het Schipdonkkanaal.  Even later waren we terug thuis.  

Ik had beter mijn GPS gevolgd die de E40 voorstelde over Oostkamp om daarna via de A17 huiswaarts te rijden.  Ik reed via Ursel naar Aalter en dan naar Tielt, maar wegenwerken zorgden voor heel wat file.  Ook in Ardooie was het aanschuiven.  Een half uur later dan gepland, waren we terug thuis.  Het stappen en fietsen heeft ons weer deugd gedaan. 

Fotoalbum

Wandelen in Meetjesland Dag 2

De Vrije Basisschool van Lembeke ontving terug haar kinderen na een verlengd weekend, wij werden erdoor gewekt want we stonden te midden de vele auto's die de kinderen naar school brachten.  Na het ontbijt verplaatsten we Oes Nest naar de parking van Het Leen nabij Eeklo.  Met onze fietsen zwoegden we daarna tegen wind naar het startpunt van onze wandeling vandaag.

Het werd een prachtige wandeling in een herfstzonovergoten weertje.  Het werd een leuk weerzien met de bossen van Ursel waar ik ooit tijdens mijn legerdienst als infermier moest bivakkeren. Maar het Drongengoed is ook een prachtig stukje bos dat deze streek rijk is.  Na 18 km waren we vroeger dan verwacht terug in Het Leen.  Er was buiten nog één zetel beschikbaar in de Bosserie, de cafetaria van dit provinciaal domein.  De geplande koffie in onze camper lieten we varen voor een lekker bruin biertje met de zon in onze rug.

De parking van Het Leen wordt letterlijk afgesloten om 17 u.  Daarom zochten we onze slaapplaats op aan de gratis camperplaats aan de jachthaven in Eeklo.  We stonden hier 6 jaar geleden ook, verklapte mijn digitaal geheugen op mijn telefoon.

Morgen wordt regen voorspeld, maar hopelijk zo laat mogelijk op de dag, want we willen nog via een andere route terug stappen naar onze fietsen die nu eenzaam aan knooppunt 74 geketend wachten op onze komst morgen.

Fotoalbum

Wandelen in het Meetjesland 1

We proberen sedert Sabrina ook op pensioen is, maandelijks een drietal dagen vrij te pinnen in onze kalender om er met Oes Nest op uit te trekken.  Voor november stelde ze een wandeldriedaagse voor in Meetjesland, een idee dat ze uit het Oost-Vlaamse toeristische magazine Routen had gepikt.  De voorbereiding van deze uitstap lag volledig in haar handen.  Ik heb enkel de drie knooppuntenwandelingen omgezet in een gpx-bestand om te gebruiken in Komoot, mijn wandelapp. 

Ik had gisteren de camper van stal gehaald in Hooglede.  Vanmorgen was het kalm op de weg, want door de vrije dag waren geen vrachtwagens onderweg.  Even na tienen parkeerde ik Oes Nest naast het sportcentrum in Lembeke en een half uurtje later vertrokken we voor een wandeling van 21 km, grotendeels door en langs de Lembeekse bossen over een bladertapijt.  We pasten de route wat aan, want we stonden verder van het vertrekpunt dan gedacht.  Voor Sabrina was het al een tijdje geleden dat ze nog een twintiger stapte, we wilden vandaag niets forceren.  Tegen vieren waren we rond.

Komoot

Fotoalbum

Lac du Der-Chantecoq: de video

Kraanvogels spotten en andere sporten

Zondag 19 oktober 2025

Vandaag 223 km gereden, grotendeels over kapotte wegen in Wallonië. Eenmaal over de Franse grens werd een asfalttapijtje voor ons uitgerold. Aangekomen in Sury strekten we nog even de beentjes. We staan er heel rustig met mooi zicht op het golvend landschap.

Maandag 20 oktober 2025

Lac du Der ligt precies op de trekroute van kraanvogels tussen hun broedgebieden in Noord-Europa en overwinteringsgebieden in Spanje en is een belangrijke rust- en foerageerplek tijdens de migratie. Het ondiepe meer, met drooggevallen zand- en modderbanken, biedt ze een veilige slaapplaats tegen roofdieren. 10 % blijft hier zelfs overwinteren. De grootste kans op kraanvogels bij Lac du Der heb je rond zonsopgang en zonsondergang, wanneer ze massaal van en naar hun slaapplaatsen op het meer vliegen.


We vertrokken deze morgen rond half 11 en 185 km later, arriveerden we in Arrigny. We stonden eerst op een kleine parking achter de dijk, maar toen 2 auto's vertrokken, voegden we ons bij 2 campers met zicht over het meer. De weersvoorspelling nodigde niet uit om te fietsen. We bleven daarom terplaatse. De regen schuift steeds later op, maar nu ziet het er toch uit, dat het straks gaat regenen. Achter glas blijven we het natuurfenomeen gade slaan. Veel kraanvogels vliegen wel over, maar weinigen landen voor mijn lens.

Dinsdag 21 oktober 2025

Kraanvogels zijn grote, sierlijke vogels die tijdens de vlucht hun nek en poten gestrekt houden (in tegenstelling tot de reiger). Ze zijn monogaam en staan bekend om hun spectaculaire balts met sprongen en dansen. Hun roep is een luid trompetterend geluid. Hun naam is een klanknabootsing van deze roep die constant te horen is. De Europese kraanvogel is meestal 95 tot 120 cm hoog, weegt tussen de 3 en 6,1 kg en wordt gemiddeld 17 jaar oud in het wild, maar kan uitzonderlijk ouder dan 40 jaar worden.

Deze morgen waren we voor ons doen vroeg wakker om de vertrekkende kraanvogels te observeren. De hele nacht was hun "kraan" te horen.

Meteo France voorspelde regen van 15 u tot 17 u. Kwart voor 10 vertrokken we voor onze Ronde van, een fietstocht van 40 km. Het laatste 4de fietsten we toch door de regen. Daarna verplaatsten we naar Sainte-Marie-du-Lac-Nuisemant, een gratis camperplek die we tijdens het fietsen ontdekten. Bij aankomst was er nog één plaatsje vrij. Tijdens onze wandeling van 6200 m zagen we 3 kadavers van kraanvogels liggen. De foto's van de levende, was er één die jammer genoeg ook aan het einde van zijn Latijn was.

Vanavond hoop ik nog wat beelden te schieten van deze vogels bij zonsondergang, als Laura te zien zal zijn.

We hebben nog even gevogeld bij valavond en het was spectaculairder dan gisteren. We zagen deze keer de kraanvogels landen. Met honderden kwamen ze vanuit het oosten aangevlogen. Machtig. Blij dat we erbij waren.

Woensdag 22 oktober 2025

Naast de beroemde kraanvogels zijn er bij Lac du Der nog heel wat andere interessante vogelsoorten te spotten. Met mijn beperkte kennis van vogels, herkende ik

De Zilverreiger en de Blauwe Reiger, Aalscholvers, Zwanen, Eenden en Ganzen. Door de telescoop van een Duitse vogelaar zag ik een

Zeearend. Hij wist me te vertellen dat hij bij zijn buurman een Witte Arend had gespot. Lac du Der is een belangrijke rust- en fourageerplek op de trekroute, en er zijn in totaal al meer dan 310 vogelsoorten waargenomen in het gebied.

Deze morgen hielden we het rustig. Na de dagelijkse afwas reden we naar een Camping-Carpark nabij Giffaumont-Champaubert. Bij aankomst wilden we wat inkopen doen in een Casino. Bleek dat het een echte goktent was ipv een warenhuis. Na de middag vertrokken we in de motregen voor een wandeling van 14,2 km. We stapten grotendeels door de vele bossen dat het meer rijk is. Het bleef na een half uur gelukkig droog. Het werd halfweg even spannend toen bleek dat een brugje over het water verdwenen was en vervangen door een glibberige balk. We wilden het risico niet nemen en trokken door het bos rond het meer. Na een kwartier vonden we het pad terug en konden we verder over de geijkte paden.

Donderdag 23 oktober 2025

Het wordt een chill-dag vandaag zei Sabrina tijdens het bekijken van het weerbericht deze morgen. Het is niet het stormweer van in Vlaanderen, het waait hier windkracht 5. Toch genoeg voor ons om op een veilig plaatsje te staan, weg van bomen. Deze voormiddag maakten we een korte wandeling naar de parking waar we planden te staan, maar we besloten samen op de parking te blijven waar we Oes Nest achterlieten.


De namiddag brachten we grotendeels liggend door met een e-boek in de hand. Maar toen het stopte met regenen, trok ik er alleen op uit voor een rondje. Op het einde kwamen we toevallig samen op de pier naar het vuurtorentje van Presqu'île de Nemours. De wind was geen lachertje voor de kraanvogels om er te landen. Eén kraanvogels kon met moeite op zijn poten staan, een andere waaide letterlijk tegen een betonvlakte. Ik ontmoette in het bos een eenzame vogel die onmogelijk nog weg kon vliegen, gevangen onder een bladerdak.

Het was ons opgevallen dat overdag eenzame vogels als een standbeeld aan de waterrand staan, terwijl soortgenoten overdag foerageren in de velden rondom het meer. Met de verrekijker zie je verschillende kadavers liggen die zo'n standbeeld waren.

Morgen zijn de vooruitzichten beter, tijd om te fietsen.

Vrijdag 24 oktober 2025

Rond het Lac du Der-Chantecoq staat een unieke collectie kerken die je nergens anders in Frankrijk vindt. Deze architectonische schatten, bekend als de ‘églises à pans de bois', vormen een hoogtepunt in deze streek. Ze zijn gebouwd in een traditionele vakwerkstijl, waarbij het houten geraamte is opgevuld met een mengsel van stro en leem, omdat lokaal hout en klei gemakkelijker te verkrijgen waren dan steen.

Deze praktische bouwstijl, die bloeide van de 15e tot de 19e eeuw, heeft een reeks kerken voortgebracht met een rauwe en mystieke uitstraling. Om deze juweeltjes te ontdekken, volgden we vandaag met de fiets een deel van de 'Route des églises à pans de bois et vitraux'.

Deze morgen bezochten we de kerk van Saint-Georges in Chavanges, op 5 minuten stappen van onze nieuwe Camping Car park. We liepen vandaag alles samen 8 kerken in en uit. We hebben onze aflaten weer verdiend voor de rest van het jaar.

De zon was van de partij, maar de handschoentjes deden deugd op de fiets. Onze elektrische ondersteuning konden we ook goed gebruiken, want de wind zat zelden in de rug. Na 42 km waren we terug in Chavanges.

Zaterdag 25 oktober 2025

Voor onze laatste dag in de streek van ‘Champagne Humide’ reden we terug naar Sainte-Marie-du-Lac-Nuisement, de beste plek om vogels te spotten. Voorzien van volle fietsbatterijen beukten we ons een weg naar het Observatoire ornithologique de Chantecoq 10 km verderop tegen de wind in. Aangekomen ketenden we onze fietsen vast en maakten een kleine wandeling van 8 km, kwestie aan onze 10 000 stappen te komen 😉.

Hoewel het Lac du Der aangelegd in 1974, niet het drinkwater direct levert, is het een onmisbare regulerende buffer die ervoor zorgt dat Parijs beschermd is tegen zowel te veel als te weinig water in de rivieren die de stad voeden en van drinkwater voorzien. Het is een cruciaal onderdeel van de waterinfrastructuur voor de miljoenen inwoners van de Parijse agglomeratie.

Drie dorpen werden opgeofferd en onder water gezet voor de aanleg van het Lac du Der-Chantecoq, het grootste kunstmatige meer van West-Europa: Chantecoq, Champaubert-aux-Bois en Nuisement-aux-Bois. Twee overblijfselen zijn bewaard gebleven: de kerk van Champaubert-aux-Bois staat nog steeds op een heuvel, die nu een schiereiland is geworden in het meer. De vakwerkkerk van Nuisement-aux-Bois (gedateerd 1479) werd balk voor balk afgebroken en heropgebouwd in het nabijgelegen Musée du Pays du Der in Sainte-Marie-du-Lac-Nuisement. Dit museum vertelt het verhaal van de dorpen en de impact van de aanleg van het meer op het lokale leven.

Ranst

Van woensdag tot vrijdag vingen we Ayco op. Ze wilde nog eens mee met de mobilhome, daarom trokken we naar het provinciaal domein Puyenbroeck. Vrienden van ons stonden er ook om hun kleinkinderen op te vangen. We hadden daarom vooraf online gereserveerd om samen te staan. We hadden gelukkig onze fietsen mee, want Puyenbroeck is best groot. Nonkel Luc en Christine staan hier al meer dan 10 jaar, dus Luc was een goede gids. 

Aagje kwam deze morgen Ayco oppikken, wij reden door naar Ranst, want morgen spreken we af met Ehab, onze sympathieke reisleider van Marokko, waarmee we volgend jaar naar Egypte willen trekken.

Het weer was ons de voorbije dagen goed gezind, we kregen slechts enkele spetters te zien. Zelfs vandaag konden we een mooie, korte natuurwandeling maken in de Beemden van de Kleine Netevallei. Eén keer moesten we eventjes de paraplu boven halen.

Dag 27, 28, 29 en 30

Vandaag deed Frankrijk ons bijna de hele weg een viervaksbaan cadeau doorheen de Elzas, op weg naar Luxemburg. Je raadt het al, dit wordt de laatste blog van een hele mooie roadtrip doorheen onze zuiderbuur. 

Om af te kicken verbleven we de voorbije drie dagen op een boerderijcamping in Fontenois-la-Ville. Overdag was het best aangenaam, maar voor de nacht werden de donsdekens weer boven gehaald. 6 ° 's morgens was best frisjes. 

Des voormiddags maakten we een fietstocht. De namiddag werd er uitgerust. Twee dagen reden we langs het prachtige Canal des Vosges, onderdeel van La Voie Bleu. Deze route start aan de Luxemburgse grens (bij Apach) en volgt de meanders van de Moezel, vervolgens het Vogezenkanaal en uiteindelijk de Saône tot aan de stad Lyon. Het grootste deel van de route gaat over oude jaagpaden, wat zorgt voor een vlak en aangenaam parcours. Wij ontdekten het deel tussen Selles en Le Grurupt. 

We kozen ervoor naar huis te rijden over Luxemburg om er goedkoop te tanken voor mens en auto. 

Ik heb gedurende de reis slechts 1 boek gelezen. Maar het was wel een kanjer van 1067 pagina's. Een goede timing, gisterenavond swipte ik de laatste bladzijde weg van Koude uit het oosten van Ken Follet, het laatste deel van een trilogie. 

We staan nu op de parking van het kasteel van Lavaux-Sainte-Anne. Leuk detail, vorig jaar zijn we hier voorbij gewandeld op weg naar Redu tijdens onze wandeltocht langs de GR129 die we tijdens deze zomer willen afwerken. 

Morgen zijn er nog zo'n 228 km te rijden voor we terug thuis zijn. Maaihalfmeienjuniniet zal een mooie pelouse worden, vrees ik. 

Dag 26: Domblans

Heer dicht bij u wil ik kwaken, moet Kermit vannacht gedacht hebben in het beekje achter Oes Nest en hij gaf elk half uur een korte serenade. Zelfs toen het begon te regenen bleef hij zijn territorium bekend maken.

Voor de rest valt er weinig te schrijven vandaag. We zagen vele ronde punten, vooral de eerste 120 km. Daarom vorderden we maar traag. In de Intermarché van Saint-Etienne-du-Bois sloegen we winkelvoorraad in. Ondertussen lagen de ronde punten wat verder uit elkaar.

In Domblans trokken we de remmen dicht. We strekten de beentjes met een kleine wandeling. Hoog op een heuvel zagen we Baume-les-Messieurs wat we 5 jaar geleden bezochten. Baume-les-Dames bestaat ook, maar ligt meer dan 100 km verder. Naar het verschil laat ik je zelf zoeken, maar de gelijkenis met de abdij van Maredsous en die van Maredret is treffend. In de eerste verkopen ze bier, in de tweede kaarsjes. 

We verlieten de uitgestippelde wandeling om een bezoekje te brengen aan het plaatselijk kerkje en kasteel. 

Ondertussen genieten we van het avondzonnetje met een aperitiefje.

Voor vannacht belooft het frisser te worden. Vorige nacht was de minimumtemperatuur 19 °C. 

Wandelroute 

Dag 25: Sassenage

We spreiden onze terugkeer langzaam, als echte boter over een volledig Frans brood om er traag van te kunnen genieten.

Vanmorgen verlieten we de Provence om via D-wegen af te zakken. De gemiddelde snelheid lag laag, maar de kwaliteit van het landschap hoog. Enkel in Laragne was het een kwartier aanschuiven in het centrum. Even reden we de Drome binnen, een streek waar we goede herinneringen aan hebben. We staan nu nabij Grenoble en het is er ontzettend zwoel. Twee jaar geleden werden we er nat tot op ons vel tijdens een hevig onweer.

Na 204 km wilden we de beentjes even strekken en dit deden we tot de San Marino Barrage.

De camperplaats is mooi gelegen in het groen op 8 km fietsen van Grenoble, maar onze fietsen blijven vandaag op het rek staan.

Dag 23 en 24: Valensole

Deze morgen maakte ik op mijn eentje een wandeling naar Valensole. Dit charmant dorp in de Provence staat bekend om zijn uitgestrekte lavendelvelden en pittoreske straatjes. Het ligt op het Plateau de Valensole en wordt vaak de hoofdstad van de lavendel genoemd. In de zomer trekt het veel bezoekers die de bloeiende paarse velden willen bewonderen. Vandaag staat de lavendel nog in het groen, met een lichte paarse schijn. De huizen in het centrum hebben een palet van verschillende kleuren waarbij paars in het oog springt.

Vannacht sliep ik minder goed, geplaagd door de idee dat het vandaag zou onweren met hagel, maar de onweersbuien drijven tot nu toe langs Valensole. Het geluk staat blijkbaar aan onze kant. Hopelijk blijft het zo. 

Net als gisteren trok ik er weer alleen op uit, deze keer met de fiets. De route slingerde zich tussen het graan, venkel, koolzaad en lavendel. Wat ben ik verliefd geworden op deze streek. De originele fietser gebruikte waarschijnlijk een mountainbike, want er zaten enkele pittige stukken in over gravel met grote keien. Een veld lavendel stond in bloei en net als bijen trok het een horde toeristen aan met de smartphone in de aanslag.

De lavendel in de Provence staat meestal in bloei van juni tot augustus, maar de exacte periode en de intensiteit van de bloei kunnen variëren per regio en jaar. In het algemeen kun je de meeste lavendelvelden in volle bloei verwachten vanaf eind juni tot halverwege juli, met sommige gebieden tot eind augustus. In de streek van Valensole bloeit de lavendel vaak het eerst. Misschien waren we hier een week te vroeg. De tocht eindigde in Valensole waar meer volk rondliep dan gisteren. 

Morgen trekken we huiswaarts, maar we zullen hier toch een weekje voor nodig hebben. 

Dag 22: Bauduen

Alvorens twee dagen te nietsen, had ik nog een wandeling in petto vanuit Bauduen. Bauduen is een charmant middeleeuws dorp aan de zuidelijke oever van het Lac de Sainte-Croix. Het dorp ligt in een prachtige natuurlijke omgeving, dicht bij de Gorges du Verdon, en biedt een combinatie van geschiedenis, natuur en recreatie. Het was een korte, maar pittige wandeling naar boven waar we een mooi zicht kregen op het azuurblauwe meer dat zijn kleur krijgt door de weerspiegeling van de lucht, samen met mineralen en algen in het water. Het leverde mooie prentkaarten op.

Wandelroute

Dag 21: Sainte-Croix-du-Verdon

In 1983 maakten we onze huwelijksreis door Nederland met de fiets. Toen we in 1984 een kletsnatte fietstocht door België reden, besloten we in 1985 het fietsen op te bergen en naar la douce France te trekken. Het werd een camping in Sainte-Croix-du-Verdon. Toen we tijdens deze reis onze plannen wijzigden naar de Provence, wilden we dit dorpje zeker weer eens aandoen. Vandaag was het zo ver.

Deze morgen had ik voor het eerst mijn wekker gezet op 7:50. We moesten om 12 u. de camping verlaten. Maar we wilden la cascade de Sillans langs twee zijden bekijken en we vreesden 12 u. niet meer te halen. De bewegwijzering in Sillans is abominabel. De weg naar het toeristische uitzichtpunt was niet moeilijk, maar de niet - toeristische overkant van de rivier was andere koek. Maar eenmaal gevonden, was het een klein aards paradijsje.

We waren mooi op tijd terug en deden eerst noodzakelijke inkopen in een Supermarché. Daarna maakten we voor het eerst gebruik van een Camping Car Park. Omdat onze weerapp onweer voorspelde, maakten we nog snel een wandeling. Eerst naar boven naar un table d'orientation met een mooi zicht over het meer en het gebergte van de Verdon. Daarna ging het naar beneden naar het water. In de Taverne du Lac genoten we van een Belgisch biertje.

Terug lijkt het onweer ons te zijn gepasseerd.

We gaan nu drie dagen off-line om niets te doen. Daarna is het tijd om zachtjes huiswaarts te keren. 

Fietsroute 

Wandelroute 

1985 op stap met mijn broer en Katleen en haar moeder. Zij verbleven toen in Castelane.

Dag 20: Cotignac

Sorry dat ik zo vaak superlatieven gebruik, maar de omgeving vraagt er telkens naar. Zo was onze fietstocht weer eentje om in te kaderen. We vertrokken aan het kanaal van Carpentras. In Velleron was een loopwedstrijd aan de gang, maar wij mochten met de fietsen zonder problemen door. In l'Isle-sur-la-Sorgue was het zondagsmarkt. Met de fiets aan de hand wandelden we tussen de vele kraampjes met regionale producten. De vele watermolens op de Sorgue getuigden van een vergane glorie. Het dorpje Le Thor was ook een stop waard. Uit de Romaanse kerk klonken mooie gezangen van de kerkgangers. Even verder staat een klokkentoren (tour de l'horloge) zoals er hier vaak zijn te bewonderen. Daarna deden we nog eens Velleron aan, maar de wedstrijd was reeds afgelopen.

Bij thuiskomst wachtte ons een koude douche, gelukkig letterlijk en bij temperaturen boven de 30 °C deed het koude water eigenlijk wel deugd.

Net als gisteren was het ook genieten achter het stuur terwijl we 125 km reden naar Cotignac. Het was rustig op de landelijke wegen. De zondag zal hier wel voor iets tussen zitten.

Fietsroute

Dag 19: Pernes-les-Fontaines

Op 22 juli start de Tour in Montpellier om via de lastigste zuidelijke route vanuit Bédoin, de top van de Mont Ventoux te bereiken. Wij deden de beklimming vanuit Sault, de makkelijkste weg en met de camper uiteraard. Respect voor de vele coureurs die we voorbij reden, waarvan zeker een vierde vrouwen. Ik heb gisteren nog even getwijfeld of ik de beklimming zou maken met mijn elektrische fiets, zoals ik Alpe d'Huez 2 jaar geleden beklom, maar de klim is lastiger en meer dan dubbel zolang. Toch zagen we klimmers in hemd en short en met de elektrische fiets. We zagen ook papa's die hun kind naar boven trokken aan een touw. Eentje had de leeftijd van Ayco op een kleuterfietsje.

Op de top raakten we Oes Nest nergens kwijt. Na twee kilometer afdalen, lukte dit dan toch. Met onze wandelstokken volgden we een GR-pad terug naar de top. Waar men gaat langs mooie wandelwegen, kom je rood en witte streepjes tegen.

Op de top was het 22° (Celsius, Joke) maar na de afdaling stond er weer een 3 vooraan op de thermometer van het dashboard.

Ik stelde een kleine camping Municipal in op de GPS nabij Carpentras, maar die bleek volzet. 

Park4Night loste dit op met een schaduwrijk terrein nabij een motocross circuit.

De vriendelijke beheerder zei dat het nu 10 graden warmer is dan normaal. Hij vond dit niet erg, wij ook niet, maar we zijn wel blij dat we in de schaduw staan, zoals gisteren.

Na het avondmaal maakte ik nog een wandeling rond het terrein. 

Dag 18: Saint-Saturnin-les-Apt

Omdat we Saint-Rémy-de-Provence nogal druk vonden, stelde onze gastvrouw voor om Oreilles te bezoeken, dat zou ons zeker bevallen. Oreilles lag echter meer dan 100 km verder tot bleek dat ze Aureille bedoelde. Onze eerste stop aldaar, was inderdaad een bezoekje waard en helemaal niet toeristisch.

Een cryptogram: we hebben het niet bezocht, maar vanavond staat het op tafel. Een cavaillon. 

Daarna reden we door naar Maubec waar een kleine camperplaats is, net naast de veloroute du Calavon, een oude spoorwegbedding van Cavaillon naar Apt, nu omgedoopt tot een mooie voie verte. De heenweg verliep licht stijgend, maar met de wind mee. We fietsten langs kerselaars, olijfbomen, wijngaarden en lavendelvelden die beginnen te bloeien. Toen zagen we links van ons de Mont Ventoux, die ons goesting deed krijgen.

Na 26 km arriveerden we in het centrum van Apt, maar op een paar gezellige winkelstraatjes na, stelt het niet veel voor.

De terugtocht was met wind op de kop, wat het licht dalen teniet deed. Een dik uur later waren we terug bij Oes Nest die in de blakende zon op asfalt op ons stond te wachten. Binnen was het 40 graden, buiten 36. Snel zou het niet afkoelen. We besloten daarom een camping op te zoeken bij Apt, maar die stond jammer genoeg vol wegens festiviteiten in de stad. Ik had nog een alternatief gevonden bij een restaurant/hotel. We staan hier onder een boom in de schaduw, aangesloten aan de stroom en voorzien van water. Onze kleine calvarietocht eindigde in schoonheid.

Fietsroute

Dag 17: Mouriès

Les Alpilles, vaak geschilderd door Vincent van Gogh, heeft ons aangenaam verrast. Negatief verrast werden we deze morgen door een harde klap op onze camper. Bleek dat ons dakvenster vooraan uit zijn hengsels was gewaaid. Even vreesde ik dat het raam op het erf was gewaaid, maar gelukkig bleek het raam een bochtje van 150 ° graden te hebben gemaakt en omgekeerd op Oes Nest lag. Weer een bijkomende herstelling die ik thuis kan uitvoeren. De wind is hier normaal, wist onze gastvrouw ons in haar winkeltje te vertellen. Het kan nog veel erger.

Met onze fietsen zakten we af naar het centrum van Mouriès om zo vier km wandelen te besparen. Vandaar trok het bijna onmiddellijk door één van de vele olijfboomgaarden waarvoor les Alpilles - een bergketen ten oosten van Arles - gekend is. Doel van onze wandeling waren de overblijfselen van het Oppidum des Caisses de Jean-Jean. Dit is geen typische Romeinse nederzetting zoals een stad of villa, maar eerder een versterkte nederzetting die vaak dateert van vóór de Romeinse periode en later door de Romeinen werd overgenomen. De vrienden van Asterix verlieten deze plek om onbekende redenen reeds een eeuw voor het jaar nul. 

Net voorbij deze Romeinse restanten werden we getrakteerd op een fantastisch panorama over de vele olijfgaarden van de streek. Ik beleefde een kleine godservaring. 

Terug in Mouriès genoten we beiden van twee pressions: de eerste om de dorst te lessen, de tweede omdat het zo smaakte. Ondertussen bekeken we spelers die hun ballen opwarmden voor een petanque-toernooi.

Vanavond eten we verse eieren van onze kippenboerderij.

Wandelroute 

Dag 16: Mouriès

En het werd zomer... Rob de Nijs kan er niet meer over zingen, maar wij kunnen er wel van genieten. Momenteel is het 30 graden onder een abeel waar we naast staan.

Marktkramers zijn ook commercanten, maar wij houden van lokale markten. De geuren, producten, mensen en etenswaren, prikkelen al je zintuigen. Dit was niet anders in Saint-Remy-de-Provence tijdens de woensdagmarkt. 

Toen we rond waren, zagen we een affiche van stierenvechten. Google Maps toonde twee arena's, één in het centrum, maar deze was een stadspark geworden. De andere aan de rand was niet toegankelijk, maar zo hadden we de stad nog wat beter leren kennen.

Op weg naar Carrières des Lumières schotelde Google Maps ons een onmogelijke weg voor. We besloten door te rijden naar een kippenfarm in Mouriès en met de fietsen terug te keren. We werden bijzonder vriendelijk onthaald door de gastvrouw. 

De heenweg was er eentje voor mountainbikes, zo bleek. Maps had het weer verkorven voor Sabrina, maar ik genoot er wel van. 

De Carrières des Lumières is een oude kalksteengroeve waar beroemde kunstwerken op gigantische schaal geprojecteerd worden op de muren, pilaren en vloeren. Deze projecties worden begeleid door zorgvuldig samengestelde soundtracks, wat een totale onderdompeling in de kunstervaring creëert. De geavanceerde projectietechnologie brengt de meesterwerken tot leven en biedt bezoekers een geheel nieuwe manier om kunst te ervaren. Dit jaar zijn Monet en Rousseau aan de beurt. 

We kozen voor de terugweg asfalt en met wind in de rug en bijna voortdurend dalen, waren we in een half uur terug. 

Oh ja, we moesten vooraf bellen, want er was een loslopende hond op de boerderij. Bleek een hond te zijn met een hoog knuffelgehalte. 

Dag 15: Saint-Rémy-de-Provence

Vive la Commerce zullen ze in Saint-Remy-de-Provence gedacht hebben en ze bouwden alle steegjes om tot winkelstraatjes. Gezellig? Mwo...

Deze voormiddag vulden we met "Le Sentier des Moulins" (Het Molenpad)  De route omvat vier molens: Moulin de Daudet. Dit is de bekendste molen. 

 Moulin Sourdon: De oudste van de vier, gebouwd in 1791. Deze molen, ook wel "le moulin tombé" (de gevallen molen) genoemd omdat hij als eerste zijn kap en wieken verloor, is in 2015 gerestaureerd. Moulin Ramet: Deze molen, gebouwd in het begin van de 19e eeuw, is ook gerestaureerd en staat trots op de heuvel.

 Moulin Tissot-Avon: Deze molen werd in 2016 volledig gerestaureerd. 

Daarna passeerden we le Château de Montauban. Dit herenhuis was een favoriete verblijfplaats van Daudet en heeft gediend als inspiratiebron voor zijn werken. Tegenwoordig is het een museum gewijd aan de geschiedenis van het dorp.

Hoogtepunt van onze wandeling was het Romeinse aquaduct Barbegal.  Het aquaduct bracht drinkwater vanuit de Alpilles naar Arles. 

 Een aanzienlijk deel van het water werd afgeleid om een complex van zestien watermolens aan te drijven in Barbegal. Dit molencomplex was de grootste industriële site voor meelproductie in de antieke wereld en leverde meel voor de bevolking van Arles en mogelijk ook voor andere doeleinden.  De molens zijn verdwenen, maar je krijgt een magnifiek landschap te zien op het einde van het aquaduct. 

Bij de terugkeer stond ons een ongename verrassing te wachten: een grote waterplas onder de camper. Bleek dat de sluiting van de drinkwatertank gebroken is. Een eerste oplapping met een portokurk + plakband werkte een beetje. Een prop met huishoudfolie erbij, doet het blijkbaar beter. 

Onze camping ligt op een kwartier wandelafstand van het centrum. We waren snel door de vele steegjes van de geboortestad van Nostredamus, die in deze streek vaker de kop opsteekt. 

Het is hier zonnig en warm, maar met veel wind. In Bretagne regent het. Wat zijn we blij dat we onze plannen gewijzigd hebben. 

Dag 14: Fontvieille

Vandaag stond in het teken van het uur : natuur en cultuur.

Wie voor veel euro's aan camera's en lenzen wil zien, komt aan zijn trekken in het Ornithological Park of Pont de Gau. Met mijn bescheiden toestel, hoop ik toch ook enkele mooie beelden te hebben geschoten. Gisteren zagen we slechts één flamingo die dichtbij vloog. Om ze te zien vliegen, las ik in een blog dat dit zeker lukt in het vogelpark. We waren redelijk vroeg en er waren veel flamingo's en weinig mensen. Maar er vielen nog vele andere vogels te ontdekken zoals allerlei soorten reigers, steltlopers, ibissen en lepelaars. Tijdens onze wandeling zat een kletsnatte otter op 1 meter afstand gras te eten.

In Arles deden we uitgebreid boodschappen, want drank en eten moest nodig aangevuld worden. Daarna trokken we naar de abdij van Montmajour.

De geschiedenis van de abdij van Montmajour begint in 948, toen kluizenaars zich hier vestigden op een rotsachtig eiland in een moerassig gebied. In de 11e eeuw groeide de gemeenschap uit tot een invloedrijke benedictijnerabdij, die profiteerde van royale schenkingen en pelgrimages. De abdij bereikte haar hoogtepunt in de middeleeuwen, met een uitgebreid netwerk van bezittingen en een belangrijke rol in de Provence. Vanaf de 14e eeuw zette echter een geleidelijke achteruitgang in, mede door oorlogen, epidemieën en de veranderende religieuze context. Na de Franse Revolutie werd de abdij geconfisqueerd en verkocht, waarna het complex langzaam in verval raakte, om uiteindelijk in de 19e eeuw te worden gerestaureerd en als nationaal monument te worden erkend.

In Fontvieille vonden we onder enkele naaldbomen de nodige schaduw. Het was alweer een mooie dag.

Dag 13: Arles

Volgens de GPS zou het een vluggertje worden naar la Maison du Riz nabij Arles. Maar een verkeersongeval zorgde voor drie kwartier aanschuiven. Maar geduld is een schone deugd en we staan op een schoon plekje. Rijstwijn kende ik, rijstbier zal ik straks eens proeven. Bij aankomst kochten we enkele lokale producten omdat we hier gratis mogen staan.

Onze fietstocht startte over de drukke D570. Het landschap met de vele rijstvelden was mooi. De auto's die aan 80 per uur passeerden, was minder. Daarbij waaide een hevig windje schuin van voren. Na 10 km sloegen we de D38 in, toen werd het rustiger op de weg, maar flamingo's of stieren hadden we nog niet gezien. De weg naar Saintes-Maries-de-la-Mer was wel leuk en we hadden geluk, want het stadje stond op stelten door het feest van de zigeuners die met duizenden vandaag Maria komen eren. Het is trouwens vandaag Moederdag in Frankrijk, dat zal er ook mee te maken hebben.

De laatste 20 km, maakten alles goed. 12 daarvan slingerden zich op een grindweg vol "potholes", we waanden ons weer in Zuid-Afrika, maar het landschap was prachtig. Nu wel veel flamingo's, paarden en stieren, alles waarvoor de Camargue bekend staat. Na 56 km waren we terug.

Fietstocht

Dag 12: Aigues-Mortes

"Dood water", het zou de titel van een griezelfilm kunnen zijn, maar het is de vertaling van het stadje waar we op 2 km van staan. Onze camperplaats is een grote vlakte bij een vissersplas, met plaats voor meer dan 70 campers en er staan grote tussen, hele grote, zoals een omgebouwde vrachtwagen met oplegger of een broer (of zus) van de Columbus.

Ik vond op Komoot een fietstocht van 32 km die vertrok aan de camperplek. Aigues-Mortes met zijn goed bewaarde omwalling bezochten we in 2011, maar we deden dit vandaag nog eens over, gewapend met een audiogids.

Aigues-Mortes heeft een rijke geschiedenis die nauw verbonden is met zoutwinning en koninklijke ambities.

De zoutwinning in het gebied van Aigues-Mortes dateert al uit de oudheid. In 791 liet Karel de Grote de Tour Matafère bouwen in de moerassen, voornamelijk voor de veiligheid van vissers en zoutwerkers. De stad zoals we die nu kennen, werd echter vooral gevormd in de 13e eeuw door koning Lodewijk IX. Hij wilde een eigen toegang tot de Middellandse Zee om kruistochten te kunnen organiseren, onafhankelijk van buitenlandse heersers. Daarom liet hij vanaf 1240 de haven van Aigues-Mortes ontwikkelen en begon hij met de bouw van de indrukwekkende vestingwerken, waaronder de Tour de Constance. Deze muren, die de stad in een rechthoekig stratenplan omringen, werden later voltooid onder zijn kleinzoon Filips de Schone.

Aigues-Mortes was in de 13e en 14e eeuw een bloeiende haven, maar verloor later aan belang toen Marseille prominenter werd, vooral na de hereniging van de Provence met Frankrijk. 

In de 18e eeuw raakte de stad in verval, maar de zoutwinning bleef belangrijk. Tegenwoordig is Aigues-Mortes een populaire toeristische bestemming, bekend om zijn uitzonderlijk goed bewaarde middeleeuwse vestingwerken en zijn ligging nabij de zoutpannen van de Camargue.

De fietstocht liep verder naar Le Grau-du-Roi, maar hij slingerde zich door het drukke centrum. We besloten om dit stuk af te knippen, maar blijkbaar had ik teveel geknipt, want na 15 km waren we terug bij Oes Nest. Jammer genoeg had ik het stuk tussen de moerassen verwijderd. Hopelijk maken we dit morgen goed. We zagen wel al enkele flamingo's, maar nog geen stieren of paarden.